Let's talk about annulment

There are a lot of questions being asked when it comes to separation and annulment.

excerpt from:  Philippine e-legal forum.

Is “annulment” different from a “declaration of nullity” of marriage?

Yes. In essence, “annulment” applies to a marriage that is considered valid, but there are grounds to nullify it. A “declaration of nullity” of marriage, on the other hand, applies to marriages that are void or invalid from the very beginning. In other words, it was never valid in the first place.
Also, an action for annulment of voidable marriages may prescribe, while an action for declaration of nullity of marriage does not prescribe.
So, if a marriage is void from the very beginning (void ab initio), there’s no need to file anything in court?
For purposes of remarriage, there must be a court order declaring the marriage as null and void. Entering into a subsequent marriage without such court declaration means that: (a) the subsequent marriage is void; and (b) the parties open themselves to a possible charge of bigamy.
What if no marriage certificate could be found?
Justice Sempio-Dy, in the “Handbook of on the Family Code of the Philippines” (p. 26, 1997 reprint), says: “The marriage certificate is not an essential or formal requisite of marriage without which the marriage will be void. An oral marriage is, therefore, valid, and failure of a party to sign the marriage certificate or the omission of the solemnizing officer to send a copy of the marriage certificate to the proper local civil registrar, does not invalidate the marriage. Also the mere fact that no record of marriage can be found, does not invalidate the marriage provided all the requisites for its validity are present.” (Citations omitted)
Can I file a petition (annulment or declaration of absolute nullity of marriage) even if I am in a foreign country?
Yes, the rules recognize and allow the filing of the petition by Filipinos who are overseas.
What are the grounds for annulment?

1. Lack of parental consent in certain cases. If a party is 18 years or over, but below 21, and the marriage was solemnized without the consent of the parents/guardian. However, the marriage is validated if, upon reaching 21, the spouses freely cohabited with the other and both lived together as husband and wife.

2. Insanity. A marriage may be annulled if, at the time of marriage, either party was of unsound mind, unless such party after coming to reason, freely cohabited with the other as husband and wife.

3. Fraud. The consent of either party was obtained by fraud, unless such party afterwards, with full knowledge of the facts constituting the fraud, freely cohabited with the other as husband and wife. Fraud includes: (i) non-disclosure of a previous conviction by final judgment of the other party of a crime involving moral turpitude; (ii) concealment by the wife of the fact that at the time of the marriage, she was pregnant by a man other than her husband; (iii) concealment of sexually transmissible disease or STD, regardless of its nature, existing at the time of the marriage; or (iv) concealment of drug addiction, habitual alcoholism or homosexuality or lesbianism existing at the time of the marriage. However, no other misrepresentation or deceit as to character, health, rank, fortune or chastity shall constitute such fraud as will give grounds for action for the annulment of marriage.

4. Force, intimidation or undue influence. If the consent of either party was obtained by any of these means, except in cases wherein the force, intimidation or undue influence having disappeared or ceased, the complaining party thereafter freely cohabited with the other as husband and wife.

5. Impotence. At the time of marriage, either party was physically incapable of consummating the marriage with the other, and such incapacity continues and appears to be incurable. Impotence is different from being infertile.

6. STD. If, at the time of marriage, either party was afflicted with a sexually-transmissible disease found to be serious and appears to be incurable. If the STD is not serious or is curable, it may still constitute fraud (see No. 3 above).

What if a spouse discovers that his/her spouse is a homosexual or is violent, can he/she ask for annulment?

Homosexuality or physical violence, by themselves, are not sufficient to nullify a marriage. At the very least, however, these grounds may be used as basis for legal separation.

How is “legal separation” different from annulment?
The basic difference is this – in legal separation, the spouses are still considered married to each other, and, thus, may not remarry.

Is legal separation faster than annulment?
Not necessarily. The petitioner in a legal separation, just like in an annulment, is still required to prove the allegations contained in the petition. More important is the mandatory 6-month “cooling off” period in legal separation cases. This is not required in annulment or declaration of nullity cases. The court is required to schedule the pre-trial conference not earlier than six (6) months from the filing of the petition. This period is meant to give the spouses an opportunity for reconciliation.

What are the grounds for legal separation?

1. Repeated physical violence or grossly abusive conduct directed against the petitioner, a common child, or a child of the petitioner.

2. Physical violence or moral pressure to compel the petitioner to change religious or political affiliation.

3. Attempt of respondent to corrupt or induce the petitioner, a common child, or a child of the petitioner, to engage in prostitution, or connivance in such corruption or inducement.

4. Final judgment sentencing the respondent to imprisonment of more than six years, even if pardoned.

5. Drug addiction or habitual alcoholism of the respondent.

6. Lesbianism or homosexuality of the respondent.

7. Contracting by the respondent of a subsequent bigamous marriage, whether in the Philippines or abroad.

8. Sexual infidelity or perversion.

9. Attempt by the respondent against the life of the petitioner.

10. Abandonment of petitioner by respondent without justifiable cause for more than one year.

The term “child” shall include a child by nature or by adoption.

Should I file a petition for legal separation, can I use my own sexual infidelity as a ground?
It is interesting to note that among the grounds for legal separation, as listed above, only “sexual infidelity or perversion” is not qualified by the phrase “of the respondent” or “by respondent”. This may give the impression that the sexual infidelity of the petitioner, or the one who filed the petition, may be used as a ground in legal separation. We must consider, however, that legal separation is filed by the innocent spouse or the “aggrieved party” against the guilty spouse.

What happens if after learning that your husband (or wife) is unfaithful (No. 8 above), you still co-habitate with him/her?

This may be construed as condonation, which is a defense in actions for legal separation. In addition to condonation, the following are the defenses in legal separation:

1. Consent.
2. Connivance (in the commission of the offense or act constituting the ground for legal separation).
3. Mutual guilt (both parties have given ground for legal separation).
4. Collusion (to obtain decree of legal separation).
5. Prescription (5 years from the occurence of the cause for legal separation).

If you’re separated from your spouse for 4 years, is that a sufficient ground for annulment?
No. De facto separation is not a ground for annulment. However, the absence of 2 or 4 years, depending on the circumstances, may be enough to ask the court for a declaration of presumptive death of the “absent spouse”, in which case the petitioner may again re-marry. See Can someone remarry without going to court due to absence or separation?

What are the grounds for declaration of nullity of marriage?

1. Minority (those contracted by any party below 18 years of age even with the consent of parents or guardians).

2. Lack of authority of solemnizing officer (those solemnized by any person not legally authorized to perform marriages, unless such marriages were contracted with either or both parties believing in good faith that the solemnizing officer had the legal authority to do so).

3. Absence of marriage license (except in certain cases).

4. Bigamous or polygamous marriages (except in cases where the other spouse is declared as presumptively dead).

5. Mistake in identity (those contracted through mistake of one contracting party as to the identity of the other).

6. After securing a judgement of annulment or of asolute nullity of mariage, the parties, before entering into the subsequent marriage, failed to record with the appropriate registry the: (i) partition and distribute the properties of the first marriage; and (ii) delivery of the children’s presumptive legitime.

7. Incestous marriages (between ascendants and descendants of any degree, between brothers and sisters, whether of the full or half blood).

8. Void by reason of public policy. Marriages between (i) collateral blood relatives whether legitimate or illegitimate, up to the fourth civil degree; (ii) step-parents and step-children; (iii) parents-in-law and children-in-law; (iv) adopting parent and the adopted child; (v) surviving spouse of the adopting parent and the adopted child; (vi) surviving spouse of the adopted child and the adopter; (vii) an adopted child and a legitimate child of the adopter; (viii) adopted children of the same adopter; and (ix) parties where one, with the intention to marry the other, killed that other person’s spouse, or his or her own spouse.

9. Psychological Incapacity. Psychological incapacity, which a ground for annulment of marriage, contemplates downright incapacity or inability to take cognizance of and to assume the basic marital obligations; not a mere refusal, neglect or difficulty, much less, ill will, on the part of the errant spouse. Irreconcilable differences, conflicting personalities, emotional immaturity and irresponsibility, physical abuse, habitual alcoholism, sexual infidelity or perversion, and abandonment, by themselves, also do not warrant a finding of psychological incapacity. We already discussed the guidelines and illustrations of psychological incapacity, including a case involving habitual lying, as well as the steps and procedure in filing a petition.

Please note, however, that there are still other grounds to declare a marriage as null and void.

Annulment, how is it?

Please follow the link below for more information about Philippine e-legal forum.

Annulment in the Philippines: Question & Answer

website: .http://jlp-law.com/blog/

365 days of 2016

New year, new Life.

Taun-taon, ganito palagi nababasa at naririnig ko. 

Mga salitang magbabago, mag i-improve, gagawin successful ang buhay, etc.

Minsan tuloy di ko maiwasan tanungin ang aking sarili, kasama ba ako sa kanila? 

Na Hanggang resolution lang, walang execution.

Ilan taon ko na bang sinasabi na mag da diet na ako- until now over weight parin.

Ilan new year na ba ang dumaan na palagi kong sinasabi na magtitipid na ako , pero pagtingin ko sa wallet, empty parin.

Hanggang new year's resolution na nga lang ba ? 

Bukas, 2016 na.

Sisimulan ko na naman magsulat ng Talong daan at animnapu't limang pahina sa aklat ng aking buhay.

Pupunuin ko ito ng masasayang kwento,

lalgyan ko ng mga mabubuting karakter,

aalisin ang mga makakapangit sa mga eksena,

gagawin kong makabuluhan ang aking kwento.

Ang 365 days of 2016 na kwento ng buhay ko.

Christmas ... a decade away from home

it's been a decade since i celebrated christmas at home with my whole family.

am i lonely?

No.

i can't be.

i shouldn't be.

i am here to give a better future for my family back home.

Christmas will pass just like an ordinary day.

...until i'm home again.

To all OFW around the world,

     Merry Christmas !

ps

uuwi rin tayo,

sa tamang panahon.

Paalam Rhealyn

" Paalam,  at kung sa aking pamamaalam 
napansin mong kulang na ng isang pares ang mga matang nakatuon
at tila sumasamba sa 'yo sa bawat minuto ng araw mo,
ibig sabihi'y pinikit ko na ang mga mata ko.

Tumingala ka sa langit...nandun ako...! "


Naaalala ko pa, isa yan sa pinaka paboritong linya mo sa mga tula na sinulat ko.

I may not be a perfect Ate, pero idol mo ko. 

Isa ka sa unang pumupuri kapag may achievements ako.

Kahit alam kong  binobola mo lang ako 

para may pasalubong ka palagi kapag may package na pinadala ako.

Ikaw ang isa sa mga newscaster ko kapag late magbalita si Karen at Kevin saka si Rina.

Isa ka sa pinaka magandang pinsan ko, kase iilan lang naman tayo.

Sa halos isang linggo, ikaw palagi ang laman ng newsfeed ko.

May mga nalungkot sa pagkawala mo, may nabigla, may hindi makapaniwala.

Meron iba na nakikidalamhati, although sa facebook mo lang sila nakilala.

Yung iba nga nakiki condolence lang kase nakita sa status ng mga facebook friends nila.

Ako man ay nagulat, ikaw na ba naman yung busog at kakatapos lang ng lunch tapos

biglang makakabasa ng message sa facebook na nagsasabing wala ka na. 

Na iniwan mo na kami.

Akala ko nga prank message lang, na pang halloween eklat  ba.

Hanggang sa tumawag nga ako at nakumpirma na totoo nga, pumanaw ka na Rhea.

Noong gabing yun, habang nakaharap ako sa laptop at iniisa-isa ang ating mga pictures

hindi ko napigilan ang mapaluha. 

OO na, umaarte din ako paminsan-minsan, 

akala mo naman ikaw lang ang marunong mag moment momentan, 

saan ka ba nagmana, sabi mo nga, sa akin di ba?

Nahalungkat ko tuloy ang aking harddrive para tingnan ang masasaya nating larawan.

"ate, alam mo na ba ang nangyari sa akin? ang loka ko noh? mana sa 'yo, di ba bongga"   

old message mo sa akin sa yahoo messenger yan. 

Nagulat ako, di makapaniwala.

Sa isip ko dalaginding ka pa lang, 

yung dating Rhea na inaasar asar ko sa laro, magkaka baby na.

Pinagalitan kita, pinag sabihan. 

Sinayang mo kase ang ganda mo, hindi mo nagamit sa kabutihan.

At ngayon nga na wala ka na, napagtanto ko na matalino ka naman pala. 

Nagawa mong mabuhay ng masaya at malaya, dun palang kinabog mo na ko loka ka.

Kahit may sakit ka, nakakangiti ka sa camera, 

hindi nahahalata ang pangangapos mo sa paghinga.

Sabi mo  nga, smile as if tomorrow you're dying.

Bakit nga ba kung kelan wala na yung isang tao, 

saka lamang naiisip at nakikita ang kanyang halaga?

Gaya mo, saka lang na appreciate nung iba ang existence mo ngayong wala ka na.

Madaming nanghinayang, madaming nalungkot. 

Actually isa na 'ko dun.

Remember ang plano ko sa ating magpipinsan? 

Na pipilitin ko lahat kayo makapag tour dito.

Na kapag umuwi ako, magsasama-sama tayo ng ilang araw 

para naman makapag bonding ng husto.

Alam ko nasa payapa ka ng lugar. 

Kung saan walang sakit na madarama. 

Puro na lamang saya at ligaya.

You will always be missed, wag ka naman mananakot sa 'min ha. 

Alam mo naman si Karen at Rina, kung maka palakat, makabasag tenga !

We will always guide Rain, wag kang mag-alala, ibu-bully parin namin sya.

Paiiyakin tapos saka papatawanin, 

parang gaya lang nung magkakasama pa tayo last uwi ko na Fiesta.

Noong kasama ka pa namin at lahat tayo ay masayang - masaya...

Nagmahal lang naman ako di ba?

Bakit nga ba kailangang masaktan kapag nagmahal ang isang tao.

2001 ng tumulak ako papuntang Hongkong.

Sabi ko, mag iipon ako, papag aralin ko ang aking dalawang kapatid. Tutubusin ko kay aling Chedeng ang aming sakahan, ipapagamot ko ang sakit ni itay na TB.
magpapagawa ako ng mini store sa harapan ng aming bahay para kay inay.

Mga pangarap na pinlano kong matupad sa loob ng dalawan taon kong kontrata.

Naging maayos ang aking trabaho, mababait ang aking amo.
Dahil nakatapos ako ng education, ipinagkatiwala nila sa akin ang kanilang dalawang anak. Ako ang naging yaya at tutor. Mataas ang aking sweldo, hindi nila ako ginawang katulong, manapa'y kumuha sila ng isang kasambahay. Tumutok ako sa pag aalaga sa dalawang bata para mai maintain ang kanilang pagiging honor students.
Renewal ang kontrata ko, sa akin na halos lumaki ang 2 anak nila.

Hindi masaya ang maging OFW, malungkot lalu na at dumadaan ang kaarawan ng mga mahal mo sa buhay. Naka ilang birthday si nanay at tatay na wala ako sa Pilipinas. Tanging tawag lamang sa telepono na kalimitan ay napuputol putol dahil sa mahina ang signal, saka ko lamang sila nakakausap.

Gaya ng aking pinangarap, natubos ko ang aming sakahan, napapagtapos ko ng kursong nursing at commerce ang dalawa kong kapatid, si nanay ay may maliit ng sari-sari store.
Si tatay naman ay binawian na ng buhay noong ikatlong taon ko sa Hongkong. 

Masasabi kong na achieve ko ang aking mga plano sa buhay.Masaya na ako.

Yun ang akala ko.

"Marie, sya si Alfred, kasamahan ni Bobby sa trabaho. Driver din sa kumpanya nila" pagpapakilala sa akin ni Anna sa isang lalake.
Matipuno ito, mukhang malinis at maporma. Maganda kung manamit.

"Hi Marie, " sabay lahad nito ng kanyang palad upang makipag kamay

"Hello" matipid kong tugon at nakipag kamay ako sa kanya

Masayang kausap si Alfred, mabiro at kabisadong kabisado ang mga nakakatawang jokes.

Lumipas ang aming maghapon na puro tawanan bukod sa ilang beses kaming nakalampas ng mrt station dahil na rin sa pagku kwentuhan.

Doon nagsimulang magkaroon ng kulay ang aking mundo.

Akala ko sa edad kong 38 ay wala na akong makikilala na magpapabago
sa nakagawian kong buhay.

Nanligaw sa akin si Alfred, batid ko na may pamilya sya sa Pilipinas.
May 2 silang anak na babae at sinusuportahan nya ang mga ito.

Driver si Alfred ng vice president ng isang manufacturing company dito sa Hongkong at may 20 taong na syang naninirahan dito. 46 na sya pero mukhang nasa 40 pa lang ang itsura dahil na rin sa pagiging palangiti.

Nahulog ng husto ang loob ko sa kanya. Nagpasya kaming magsama ni Alfred, nag stay out ako sa aking amo na pumayag naman, palibhasa ay malapit ang aming inuupahang apartment sa bahay nila.

Maganda ang samahan namin dalawa, mabibilang ko sa daliri ang panahon kung kailan kami ay nagkaroon ng alitan or tampuhan. Palibhasa mga matured na, hindi na namin hinahayaan na lumawig pa ang away. Inshort, di kami natutulog na magkagalit.
Inaayos agad namin dalawa.

2013.

Isang tawag sa telepono ang gumimbal sa akin. Si Bobby, nauutal na nagbalitang nasa ospital si Alfred, inatake daw sa puso. Nagulat ako, wala naman syang sakit,
sa may halos dalawang taon namin na pagsasama, hindi ko man lang nalaman na may dinaramdam pala sya. Abot langit ang aking dasal habang papunta ako sa Kwai Chung Hospital kung saan sya isinugod.

Laki ng pasasalamat ko at hindi grabe ang kanyang naging pinsala, although tumabingi ng konti ang kanyang labi at hindi pa makapag salita. Ipinaalam ko sa aking amo na mayroon akong emergency at kailangan kong mag leave ng may 5 araw. Pinayagan naman ako palibhasa ay malapit na rin ang bakasyon ng mga bata.

Ikatlong araw sa ospital, nang dumating mula sa Pilipinas ang kanyang pamilya.

Si Alicia, ang kanyang asawa at dalawang anak na babae. 

Hindi ako nakakibo, mistulang kandila ako na itinirik sa isang sulok
upang magsilbing ilaw sa dilim.

Umiiyak si Alicia, maging ang dalawa nilang anak. Parang dinudurog ang aking puso nang makita ko ang pag agos ng luha sa mga mata ni Alfred.

Alam ko, kalabisan na ang aking presensya sa loob ng silid na iyon.

Walang lingon likod na kinuha ko ang aking bag at tuloy-tuloy akong lumabas ng kwarto.

Sa may pasilyo, hindi ko na napigilang pamaupo at humagulhol ng iyak.

Masakit palang makita na ang tao na minahal mo at nakasama ng may dalawang taon ay lumuluha sa harapan ng kanyang tunay na pamilya.
Masakit, daig ko pa ang binabayo ng maso ang dibdib.

Makaraan ang ilang minuto, ay tumayo ako, nais kong lumabas ng ospital at maglakad sa kung saan ako kayang dalhin ng aking mga paa.

"Marie !" isang sigaw ang nagpalingon sa akin.
Si Alicia, papalapit sa aking kinatatayuan.

"Kilala na kita, minsan ka ng nai-kwento sa 'kin ni pareng Ariel."  kasamahan ni Alfred sa trabaho.

"maari ba tayong mag-usap sandali?" malamya nyang pagyaya sa akin sa may sofa sa waiting area.

"siguro naman alam mo na may pamilyang tao si Alfred, kung anuman namamagitan sa inyo, ayoko ng alamin pa dahil obvious naman na kerida ka. Kabit."
dere-deretso nyang pagsasalita.

"andito kami ng mga anak namin para dalawin at iuwi na si Alfred, kami ang kanyang pamilya, siguro naman ay naiintindihan mo ang sinasabi ko, matagal tagal na rin nagloloko si Alfred, bago ka pa nya nakilala may naging ka live-in na rin sya. Ilang buwan lang at naghiwalay sila. Tapos ayan, ikaw naman ang ipinalit" malumanay ang kanyang pagsasalita pero daig pa nito ang punyal na tumatarak sa aking dibdib.

"sana eto na ang huling pagkikita natin dalawa, dalaga ka pa, sana maghanap ka ng binata, yung walang sabit at walang pamilya!"
sabay nito ay tumayo sya at pumasok na muli sa silid kung saan naroon si Alfred.

Di agad ako nakatayo mula sa sofa, bumalong ang luha sa aking mga mata.
Ano ba ang ginawa ko,NAGMAHAL LANG NAMAN ako di ba?
Nagbigay lang naman ako ng buong pagkatao  sa lalake na inakala kong
mamahalin din ako habang buhay.

Napatigil ako.

Paano ko nga ba sasabihin na mamahalin ako ni Alfred habambuhay gayong una pa lamang ay alam ko ng may pamilya sya. Nalunod ako sa kahibangan namin, inakala ko na magiging akin si Alfred dahil kami ang magkasama sa araw-araw.
Hindi ko naisip na di nga pala kami legal na mag asawa.

Dinampot ko ang aking bag, umuwi ako sa aming inuupahan na apartment
at nag ayos ng gamit ni Alfred.
Masakit pero eto ang tama at dapat kong gawin.

Kinaumagahan, bitbit ko ang mga gamit ni Alfred papunta sa ospital.
Naroon sa loob ng kwarto ang dalawa nyang anak.
Mga dalaga na sila,  accountant sa BPI bank ang panganay at sa call center naman nagta trabaho ang bunso.
Hindi nila ako binastos, tinanong pa nga ako kung gusto ko ng kape.

Sila na rin ang kusang nagpaalam at lumabas ng kwarto upang mapapagsolo kami ni Alfred.

Tumabi ako  at naupo sa kanyang hinihigan upang kausapin sya kahit alam ko na hindi nya ako masasagot dahil sa aparato na nakakabit sa kanya.

"Fred, sensya ka na ha. Di ko akalain na hahantong sa ganito nag lahat, Mahal na mahal kita kaya gagawin ko ito. Alam ko at ramdam ko na minahal mo ako, sa loob ng dalawang taon natin na pagsasama, ipinadama mo sa akin ang pagmamahal na kelanman ay di ko naranasan."
muling tumulo ang luha sa kanyang mga mata habang hawak ko sya sa kaliwang palad.

"salamat, salamat sa lahat ng pagmamahal. Kailangan na natin gumising sa katotohanan,
sa fairytale lamang may happy ending ang mga relasyon na gaya ng sa atin.
Mahal ka ng pamilya mo, kailangan ka na nilang makasama, bago pa maging huli sa inyo ang lahat."
humahagulhol na ako sa iyak.
Di ko alam kung saan ko hinuhugot ang lakas ng loob habang nagpapaalam kay Alfred.

Tumayo ako at humalik sa kanyang noo.

"Goodbye for now Alfred, till we meet again. Mahal na mahal kita" at muli, isang halik sa noo at mariing halik sa kanyang kaliwang palad bago ako tuluyang lumabas ng kwarto.

Nginig ang aking mga tuhod, hindi sa lamig ng aircon, kundi sa sakit ng aking nadarama.

At habang binabaybay ko ang papunta sa bahay ng aking amo para sabihin na pwede na ulit ako mag stay-in sa kanila, napagtanto ko, lumuwag ang aking dibdib.
Parang nabunutan ako ng tinik. Parang umuulit-ulit pa sa aking utak na
sa fairytale lang may happy ending ang relasyon namin ni Alfred.

Tama lamang na lumayo na ako sa kanya, para na rin mabuo ng tuluyan ang kanyang pamilya.

Nasabi ko na lang sa aking sarili, Nagmahal lang naman ako ah.

Propesiya

Hindi ko na naman napigilan ang aking sarili na sumulyap sa iyong higaan,

ilang araw ka na nga bang hindi umuuwi... ilang linggo na nga pala.

Biglaan ang alis mo, hindi ko inaasahan.

Umuwi na lang ako isang gabi na naka empake ka na, papunta na sa America.

Nagulat ako, hindi ko inaasahan na sa loob ng ilang panahon natin na tahimik,

may nagawa ka na palang hakbang para tuluyan na tayong magkahiwalay.

Akala ko mapipigilan kita sa sinasabi mo na lilipat ka na ng tirahan,
na magsosolo ka na lang

Natuwa ako dahil dumaan ang ilang buwan na hindi mo naman ako iniiwan.

Ngunit nung umuwi ako at nakita ang mga naka empake mong gamit,

hindi ko na hinintay pa ang iyong paliwanag.

Malinaw na sa akin ang lahat, iiwan mo na ako.

Na ayaw mo na talaga ako na makasama. 

Inilihim mo sa akin na aalis ka at lilipat na, hindi lang ng bahay,

kundi ng bansa para doon magsimula muli ng panibagong buhay.

kung saan alam mo na mahihirapan akong sundan ka. 

Sabagay sino nga ba naman ako para sumunod sa 'yo,
kaibigan mo lang naman ako di ba.

Isang kaibigan na hibang na umasa at nag pantasya na mapapansin mo rin

Naniwala ako sa sinasabi nilang aklat ng propesiya,

kung saan nasusulat na ikaw at ako ay para sa isa't-isa.

isang kalokohan lamang pala ang lahat. 

Na ito ay walang katotohanan.

At ngayon nga, habang pinagmamasdan ko ang dati mong higaan

Lalo kong nararamdaman ang pangungulila,

sana narito ka at ako ay dinadamayan,
 tulad dati noong tayo pa ay magkaibigan.

Katulad dati noong inakala ko na ikaw at ako hanggang wakas ay magmamahalan.

Isang sulyap pa sa dati mong higaan,

malalim na buntong-hininga at sunod-sunod na pag-iling

sabay yakap sa unan at bulong sa aking sarili

darating din ang araw na magkikita muli tayo. 

Di man bukas, di man sa isang linggo,
pero nakasisiguro ako, magkikita tayong muli.

**

Saan ka man narooon ngayon, hindi ka magiging maligaya

dahil sa iniwan mo ako na nagdurusa.

imbitasyon

Isang liham ang aking natanggap.
Sa sobre ay makikita ang larawan ng Pambansang selyo ng Singapore
Kahit may ideya kung ano ang nilalaman,
may pagka excited ko pa rin itong binuksan.

2 pahina.
Unang pahina ay imbitasyon para sa gaganaping National Day
Ang ikalawa ay imbitasyon upang maging mamamayan nila.
Isang napakalalim na buntunghininga habang binabasa ko ang mga nakasulat
Nakaka engganyo na mga alok at panghihimok.

Ilang taon na nga ba ako sa bansang ito?
Mahigit pitong taon. Matagal tagal na rin pala.
Hindi ko na mabilang sa aking mga daliri ang mga pinagdaanan ko,
mahirap, maginhawa, malungkot at masaya.
Mag isa ko itong hinarap sa loob ng may pitong taon, pilit pinaglabanan
ang lungkot para mabigyan ng magandang bukas ang mga taong naiwan ko sa Pilipinas.

Handa na ba akong yakapin ang kanilang kultura,
dito ba talaga ako nababagay sa bansa nila.
Binuksan ko ang aking telepono at hinanap ko sa youtube ang awit na Majulah Singapura,
maganda ang bawat lyrics, sumisimbolo sa pagtatagumpay
Nagpapahiwatig ng asenso, magandang pamumuhay at kapayapaan.
Isang bansa, iba't-ibang lahi, iisang adhikain, ang umunlad.

Isinunod ko ang Lupang Hinirang, wari'y naglakbay ng malayo ang aking diwa.
Nagbalik sa aking alaala ang mga panahon noong ako ay nasa Pilipinas.
Noong ako'y nakikipaglaro sa aming mga kapitbahay sa bakuran,
mga araw na ako'y nag-aaral at kasama ang aking mga kaibigan, kamag-anak at magulang.

"Lupa ng araw ng luwalhati't pag sinta buhay ay langit sa Piling mo" ang mga linyang ito
ang nagpabalik sa akin sa kasalukuyan.
Naramdaman kong hilam na pala sa luha ang aking mga mata.
Saktong natatapos ang kanta, itiniklop ko ang sulat.
Ibinalik ko ito sa sobre at iniipit kasama ng mga magazine na itatapon bukas.

Hindi ko parin kayang talikuran ang Pilipinas.

relo

"Daddy paglaki ko, bibilhan kita ng magandang relo" paslit pa lang ako bibong bibo na talaga ako.
"sya nga anak? sige hindi na ako mag re relo, hihintayin ko ang pangako mo"

Lumipas ang mga panahon, nagbinata ako.
Ang dating bibong anak mo, medyo nagkakasungay na sa ulo.
Nagiging pasaway sa mga utos mo.

Nasa High School pa lang ako hindi na kita makasundo,
nakakainis ka kase palagi mong napapansin ang mga munting pagkakamali ko.
Minsan, umuwi akong nakainom, fourth year high school ako nun, nagkayayaan sa birthday
hindi naman ako nalasing, medyo amoy alak lang, pagpasok ko sa bahay, sinalubong agad ako
ni mommy at sinabihan na galit ka daw at kanina pa ko hinahanap kung asaan.

Akala ko, pagsasabihan mo lang ako, pero iba ang gabing yun.
Papasok ako ng aking kwarto ng salubungin mo ako at unadayan ng suntok sa sikmura,
Masakit, makirot, parang gusto kong masuka,
"Pinag aaral ka hindi pinababarkada, anong mapapala mo sa ginagawa mo, kung napaaway ka, maipagtatanggol ka ba ng mga kainuman mo?" mahaba mong litanya.

Hagulhol ni mommy na lamang ang aking naintindihan, pumasok ako ng kwarto sabay lock ng pinto.
Gusto kitang sigawan, na parang di ka dumaan sa kabataan, lalake ako hindi babae,
Nagbibinata na ako, may mga kaibigan at mga kakilala na pinakikisamahan.
Simula noon, umiwas na ako sa 'yo, sumasagot lang kapag may itinatanong ka, naging mailap ako.

Nasa third year college ako sa Adamson University nang mag retired ka,
 kung dati every week ka lang umuuwi sa bahay dahil sa isa kang sundalo at palaging naka duty,ngayon, halos araw-araw na nasa bahay ka.
Pag gising ko pa lang nagkakape ka na sa kusina,sa gabi naman pag uwi ko,
nasa salas ka nanonood ng TV.
Para hindi na maulit ang ating pag sasagutan, dume derecho na ako sa aking kwarto,
minsan naririnig ko kayo ng mga kapatid ko habang nagku kwentuhan,
alam mo yung feeling ng outcast, ganun ang palagi kong nararamdaman.
Yung parang hindi ako parte ng pamilya.

Graduation ko nung 2006, iniwan ko lang sa mesa ang invitation para sa aking pagtatapos.
Di ko ini expect na pupunta ka sa graduation ko, panu kase, mabababa lang ang grades ko,
hindi ako katulad ng iba kong mga kapatid na nagsisipag tapos na may honors.
Si Divina,Magna Cumlaude , si Hector naman CumLaude.
Samantalang ako, inabot ng 6 years sa kursong ECE, hindi pa nga sigurado kung makakapasa sa board.

Imbes na umuwi sa bahay pagkatapos ng graduation, dumerecho ako sa celebration ng aking barkada.
Kasama nya ang buo nyang pamilya, pati mga tyuhin at tyahin galing probinsya nila dumalo. Ang saya nila, pakiramdam ko, kahit siguro inabot ng 7 taon sa kolehiyo si Arthur, ganito parin kasaya ang magiging celebration nila. Hindi mahigpit ang kanyang ama.

Alas onse na yun ng gabi, pagpasok ko sa bahay,
nakita-kita, nakatulog ka na pala sa panonood mo ng TV.
Lumabas si mommy, "ba't ngayon ka lang? nagluto si daddy mo, nagpa order pa kami ng ilang putahe yun pala hindi ka uuwi ng maaga" pabulong nyang sabi sa akin, para siguro wag kang magising.
"Sorry po, nag celebrate kase si Arthur kasama ng pamilya nya, napasama ako" patalikod na sana ako nun ng bigla kang magising.
"Tapos ka na sa pag aaral mo, tapos na rin ang obligasyon ko sa 'yo. Malaya ka ng gawain ang ninanais mo. Maiintindihan mo rin ang paghihirap namin sa 'yo pag ikaw na ang ama ng tahanan gaya nito" matalinhaga mong salita sabay tumalikod ka na at pumasok ng iyong kwarto.

Isang linggo after ng pangyayaring iyon, umalis ako ng bahay.
Naghanap ako ng trabaho, sabi ko sa aking sarili,
hindi ko na iaasa sa inyo ang pagbabayad sa aking review.
Namasukan ako sa isang telecom company, hindi ako umuwi sa bahay,
kalimitan si mommy ang natawag sa akin, nangungumusta.
Kahit 3 oras lang ang byahe pauwi sa Laguna, hindi ako umuuwi,
mas ginusto ko pang sa maynila mangupahan, ayoko kaseng makita ka,
baka muli na naman tayong magka sagutan.

2009 nang magpasya akong magpunta sa Singapore, ayoko sanang magpahatid sa inyo pero mapilit si mommy. Nakita ko ang ipinagbago ng iyong itsura. Ang dati mong makisig na pangangatawan, tila bumagsak na. Gusto kitang tanungin, pero nag dalanghiya ako, baka mamaya ano na naman masabi mo at mapasagot ako ng pabalang, baka sa airport pa tayo magbangayan.
Mahihigpit na yakap ni mommy ang aking natikman, ikaw, isang ngiti lamang ang 'yong pinakawalan, sabi mo, mag iingat ako at wag magpapabaya sa aking kalusugan.

Nasa eroplano na ako nun ng maisip ko, halos 12 taon na pala tayong nagkakalamigan.
Mahabang panahon na rin ang imaginary wall sa pagitan natin dalawa.
Naisip ko habang lulan ako ng eroplano, yung mga panahon na tayo ay masaya, noong panahon na ako ay isang musmos na bata, makulit, punong puno ng sigla kapag ikaw ay kasama.
Na realize ko ang aking pagkakamali, bakit nga ba ako umiwas sa 'yo, bakit hindi ako lumapit, nag sorry or nakipag usap man lang sa 'yo matapos ang insidente ng panununtok mo sa sikmura ko.

Anak mo lang ako, at ikaw ay aking ama.
Wala ako sa mundo kung wala ka, pero hindi ko ito naisip
hindi ko ito napahalagahan sa loob ng may halos 12 taon na nakaraan,
ngayong nasa eroplano ko lamang ito naisip, kung kelan malayo na ako sa iyo.

Hustong pagbaba ko sa eroplano, naka recieve ako ng text message sa roaming celphone ko,
"anak si daddy idinerecho ko sa ospital, serious sya, stroke" si mommy ang nag message.
Hindi ko alam kung tawag ng pagiging isang anak, pumunta ako sa ilang airlines counter,
nagmamadali akong bumili ng return ticket pabalik sa Pilipinas, hindi ko na inisip ang trabaho na maghihintay sa akin, noong oras na iyon, ikaw ang aking naiisip.
Kaya pala pansin ko bago ako umalis ang pamumutla mo, akala ko normal lang iyon sa 'yo.

Habang naglalakad ako papuntang boarding waiting area ng may madaanan akong tindahan ng mga relo, parang nagbalik sa akin ang lahat, ang aking pangako sa 'yo na bibilhan kita ng mamahaling relo paglaki ko. Nagtingin tingin ako ng relo, naalala ko, kailanman ay hindi kita nakitang nagsuot ng kahit anong relo, Masyado mo atang sineryoso ang pangako ko.
Bumili ako ng isang branded na relos, swiss army , bagay na bagay sa katauhan mo.
Parang gusto kong liparin ang Pilipinas at maiabot agad ang aking regalo.

June 18, 2009
NAIA. walang sumundo sa akin, nag taxi na lamang ako papuntang Asian Hospital kung saan ka isinugod ni mommy.
Sa tanang buhay ko, ngayon lamang ako nagdasal, nanalangin ako na sana ligtas ka, na sana magkausap pa tayo.
Madami akong gusto sabihin, madami akong gustong ipaliwanag.

ICU Asian Hospital 5:35am
"Dad, andito na ulit ako, dala ko na yung promise ko sa 'yo. eto isusuot ko ang relong pinangako kong ibibigay ko sa yo paglaki ko" hindi ko na pansin ang pag agos ng luha sa aking mga mata.
Isinuot ko sa 'yo ang relo at itinaas ang iyong kanang kamay para makita mo ang nakasuot sa 'yong braso.
"salamat anak" mahina mong sagot.
"daddy patawad, i'm sorry." hindi ko na napigilan pa na humagulhol sa iyong tabi.
Animoy batang paslit na umiiyak sa tabi ng kanyang ama.
"daddy, happy father's day !" at nakita ko ang mga luha na umaagos sa iyong mga mata.

Makalipas ang limang araw, iniwan mo kami na iyong pamilya.
Ang limang araw na iyon ay katumbas ng may labindalawang taon nating hindi pagkikibuan.
Gumuho ang pader na ako mismo ang nagtayo, hindi ko napansin ako pala ang may kasalanan,
naging isang mabuti ka lamang na ama sa akin. Sa aming magkakapatid.
Hinayaan mo akong hanapin ang aking sarili, hindi mo ako pinilit sa iyong mga kagustuhan.
Huli na ng ma realize ko ang aking mga pagkakamali.

Daddy, asan ka man ngayon Happy Fathers day ! Salamat sa pagiging isang mabuting ama, sa isang naligaw ng landas na anak.


***
Treasure every moment you have with your Dad,
hindi mo alam kung hanggang kelan mo lang sya makakasama.

Peklat

hindi lahat ng sugat, pag naghilom walang iniiwan na peklat

kalimitan mas masama pa ang peklat na naiwan kesa sakit na idinulot ng sugat

may kirot pa rin na nararamdaman kahit tuyo na ito

kahit isa na lamang syang peklat.

Ikaw at ang sugat para sa akin ay iisa,

iniwan mo kase ako nung panahon na akala ko forever na kitang makakasama

dati rati, naku-kornihan ako sa mga wall post about moving on at letting go

kabaduyan para sa kin, yung mga emo na tao lang na papansin ang gumagawa.

Yun ang akala ko, dahil nung mawala ka na sa aking piling 

naramdaman ko ang kalungkutan, ang pakiramdam ng nag-iisa na lamang.

simula noon, lahat ng wall post pakiramdam ko lahat ay patama para sa akin

wala na akong pinalalampas basahin, dahil para itong punyal na sumasaksak sa damdamin

Sinugatan mo ako, hindi pa naghihilom ang mga sugat nasundan ito ng paulit ulit 

parang punyal lang na maya't maya ay itinatarak sa aking dibdib,

na kahit anong iwas , masasaktan at masasaktan parin,
tatama bawat talim sa akin para ako'y tuluyan ng wasakin at kalaunan ay patayin.

Madaling sabihin ang salita na move on, let go

pero mahirap gawin lalu na't ang tao na kailangan kong kalimutan at pakawalan

ay ang tao na kailanman ay hindi ko inakala 

na ang lahat ng kanyang sinabi ay puro kasinungalingan

dahil sa simula't simula pa lamang, hindi nya inamin ang tunany nyang hangarin,

ang linlangin ako at paibigin, upang sa huli ay iiwan na may dalahin

Paalam, saan ka man naroroon sana'y iyong malaman,

na ang sinugatan mo at sinaktan, at kalaunan ay iniwan ay heto ngayon

dala-dala hindi lamang ang peklat ng sugat mula sa ating nakaraan,

kundi ang binhi ng minsang pag-iibigan na inakala kong may katotohanan.

***

Para sa isang ama na tinalikuran ang anak na isisilang pa lamang,

sana ay maging maligaya ka, papalakihin ko ang bata na may tuwa at ligaya,

pasensya, pero hindi ko sya imumulat sa mundo na may kasinungalingan at pandaraya

Hindi ka karapat-dapat na kanyang makilala bilang isang Ama.

++

Dating Ikaw

Ayokong umabot tayo sa paghihiwalay na masama ang loob ng isa’t-isa.
Makipag usap ka kase ng maayos, 
wala naman mangyayari kung palagi kang pagalit sa akin.
kung ayaw mo na ako na makasama,
magsabi ka ng maayos, kahit ayoko,
Wala naman akong magagawa.

Ganun naman talaga, may mga bagay na hindi natin pwedeng hawakan
kahit alam natin na pwede naman.
Ikaw yung tao na matagal kong hiniling kay Lord,
mabait naman sya, kase ipinahiram ka sa akin
Kahit 7 years lang, atleast nakasama kita.

Siguro may iba nang plano para sa ýo kaya binabawi ka na sa akin.
Wala naman kaseng permanente sa mundo, except Changes.

Sabi mo nga, di naman pwedeng maging tayo, kase Package Deal ang promo ko.
Sino nga ba naman seseryoso sa akin eh may mga inakay akong nakabitin.
Kung meron man, siguro di nga ikaw yun. iiwan mo na nga ako di ba.
Sana bago man lang tayo maghiwalay, makapag usap tayo ng maayos.
Yung seryoso, hindi yung galit ka palagi.

Kung meron ka nang iba, well, goodluck sa kanya.
I mean sa inyo pala.
Madami na kase tayong nasabi na masasama sa isa’t-isa.
Pilitin ko man maging normal ang pakikitungo sa ýo
kung ikaw naman mismo ang ayaw na makipag cooperate,
wala talagang magiging bunga na maganda.
 
It takes two to tango sabi nga nila.
Yun nga lang, parehong kaliwa ata ang aking mga paa.
Mas madalas pa ang pag-aasaran natin
kesa sabay na kumain sa mesa.

I’m very much thankful for having you in my life for more than 7 years.
Magkahiwalay man tayo, babaunin ko ang magaganda nating pinag samahan.
Isa lang naman ang aking kahilingan,na sana,
kumustahin mo naman ako kahit pakunwari lang.

I am not yet saying goodbye,
gusto ko lang makausap yung dating ikaw na nakilala ko 7 years ago.
Sana, makaharap ko ulit sya, masabi man lang ang aking mga nadarama.


PS

i'll let you go,but i will not say Goodbye....

existence

Naramdaman mo na ba yung parang hindi ka na nag e exist?

Yung feeling na ginagawa mo naman lahat para mapansin ka nya

Na kulang na lang mag make up ka para maging clown ang dating

Kakabanat ng mga jokes na kalimitan kahit ikaw eh naku-kornihan na rin.

 

Yan, ganyang ganyan ang feeling ko sa ngayon,

Na parang kahit magsasayaw ako sa harapan mo, hindi mo pa rin ako mapapansin.

Paano naman kase, nasa malayo palagi ang iyong tingin,

Animoy hinihipan ka ng hangin kapag napapadaan ka sa harapan ni EX.

 

Bakit nga ba may mga tao na mahal na mahal mo,

Pero ayaw naman sa ‘yo at iba ang ginigusto, yung meron ng commitment.

Andito naman ako, single, available, willing pa nga to mingle,

Di ko maintindihan, bakit sa kanya ka pa habol ng habol eh inayawan ka na nga di ba.

 

Sa math kapag may X, kelangan may kaukulan itong value,

Hindi pwedeng makapag move on kapag palaging naka carry over si   X.

Parang ikaw, hindi ka makaka recover kung palagi kang nakahabol sa kanya,

Tumingin ka naman sa paligid mo, malay mo ang substitution eh nasa harapan mo lang pala.

 

Napapagod din ang puso, naiinip rin sa kahihintay.

Baka kung kelan huminto na ang pag-inog sa ‘yo ng aking mundo,

Kung kelan ipinikit ko na ang aking mga mata na laan sana sa  ‘yo

saka mo naman ma realize ang existence ko.

 

 

Mahirap magmahal sa taong may mahal na iba,

Pero mas mahirap magmahal kapag binibigyan ka lang nya ng maling pag-asa…

 

tinik ng Rosas

Paano ba magpaalam sa isang kaibigan?

Nakatulog na pala ako sa byahe, naramdaman ko na lamang ang isang tapik sa aking balikat.

"Maligayang pagdating, mabuhay!" ani ng stewardess habang nagsisitayuan ang mga pasahero,

mahigit tatlong oras din pala akong nakatulog, 4:30am na ng madaling araw, 

tama lang na nakapag pahinga ang pagal ko ng katawan, pagod na kaluluwa 

at damdamin na nahihirapan.

"ate, hanggang kailan ka dito?" masayang bati ng aking pinsan

"hanggang sa makalawa lang, may pasok na rin kase ako sa lunes" malamyang sagot ko

"pasyal tayo ha, tamang tama sarap ngayon mag swimming sa laguna" madaldal nyang wika

Hindi ko na naiintindihan ang mga kwentuhan nila. Naglalakbay kase ang isip ko.

Wari'y naiwan sa Singapore ang aking diwa.

Bakit nga ba ako napauwi ng bigla?

Nagbalik muli sa aking alaala ang mga pangyayari, 15 oras pa lamang ang nakakaraan.

Mula sa aking pinapasukan na kumpanya, yayayain ko sana si Frida para mag dinner.

Maaga pa kase, alam ko naman na wala pa si Paulo sa bahay, mauuna parin ako sa kanya.

Naisipan kong bumaba ng cityhall mrt para pumunta sa Plaza Singapura, 

doon ko na lamang tatawagan si Frida para magtagpo kaming dalawa.

Ilang linggo na kase kaming hindi maayos ang samahan ni Paulo, palagi syang pagalit

kalimitan mainit ang ulo sa akin, pag tinatanong ko naman kung anong rason,

wala syang masabi. Nananahimik na lamang. Pag kinausap, daig pa ang babaeng leon na bagong panganak kung sumagot, pagalit.

Parang kulang na lang sabihin nya na maglaho ako.

Lam mo yung feeling na hindi ka nag e exist kahit anlaki-laki ng katawan mo.

Na kahit anong gawin mong pagpapapansin, dedma parin.

Kaya mas mabuti pa na manahimik na lang, mimic. Sign language para mas tahimik.

" obvious na babae may-ari nito pag isinuot ko?" kahit nakatalikod, kilala ko ang boses na narinig ko,

sabay sa paglingon ko sa may gilid na pinanggalingan ng boses ay ang pag guho ng aking mundo.

Si Paulo, may hawak na jersey shirt at kaakbay na babae.

Hindi ko alam kung saan ako humugot ng lakas ng loob, hinarap ko sila.

Parang napaka normal lamang sa kanya ng lahat, ipinakilala pa ko sa kanyang kaakbay.

"oi, si Rose nga pala, " ayun lang at tumalikod na silang dalawa.

Gusto ko syang sapakin, sigawan at kaladkarin, sabihin na pitong taon tayong nagsasama tapos "oi" lang sasabihin mo sa akin na pagpapakilala sa Rose na iyong kaakbay at kasama.

Nag message ako sa 'yo kung sino ba sya,di na ako nagimbal sa sagot na aking nakuha.

"GF ko, bakit ano ba kita?" 

OO nga pala, ano nga ba tayo? wala naman di ba. Magkaibigan lang.

Ako lang naman ang bobo na nagbigay kulay sa ating samahan.

Hindi ko na kinailangan pang magpaalam sa 'yo, kaya't  umuwi na muna ako sa Pilipinas.

"anak, hindi mo naman kawalan si Paulo, may trabaho ka. May mga anak ka, hayaan mo sya sa buhay na gusto nya. Hindi dahil naging magkasama kayo ng matagal ay kayo na. Maaring minahal ka nya, pero hindi nya tanggap kung anong meron ka. sabi nga eh, package deal kung ikaw ang magiging asawa nya dahil may mga anak ka"
totoo nga, mothers knows best.

Meron mang Rose sa buhay nya, isa naman akong Gumamela.

hagupitin man ng bagyo, mabubuhay at mabubuhay rin kinabukasan pag hupa ng ulan.

Bahain man at putulin, susuloy at susuloy parin, hindi kagaya ng Rosas,

 ilang ihip lamang ng unos, bumabagsak. Marupok, hindi tumatagal. 

Pero nakakasakit, animo'y panusok sa kalooban ang kanyang mga tinik.

Sa makalawa, babalik na akong muli ng Singapore.

Mas matatag, mas palaban. Isa lamang lalake si Paulo, at BABAE ako.

Isang makabagong Eba na kayang mabuhay sa mundo, dahil alam kong hindi ako nag-iisa

may mga taong nasa paligid ko na nagmamahal at handang umalalay sa akin hanggang sa huli.

At gaya ng mga nakaraang bagyo, muli akong tatayo at mabubuhay.

.

.

.

at AASA na maging maayos pa sana kaming dalawa...

halik

Lumalamig na ang simoy ng hangin, nagbabadya na naman na may paparating na ulan
ilang araw at gabi na bang ganito, halos di ko na matandaan kung kelan ko huling nasinagan ang liwanag ng buwan
hindi dahil sa pag-ulan, kundi sa rason na palagi akong nakamukmok nakaharap sa tila kawalan

nag hihintay...
nag aabang...

hindi naman tayo ganito,
walang lugar sa atin ang lungkot.palaging masaya
hindi natin pansin ang homesickness, dahil at home tayo sa isa't-isa
sabi mo nga, ako ang iyong best buddy, ang iyong best friend at kung anu-anong best pa
inshort, masaya tayo na magkasama.

Tinutukso nga tayo ng madami, bagay daw tayong dalawa,
ewan ko kung kilig ba ang tawag dun, kase parang kiliti sa puso ang sinabi nila
Pag tinatanong ko naman sa 'yo kung crush mo ako,
sasagutin mo ito ng walang humpay na halakhak at tawa
minsan tuloy naiisip ko, ano bang relasyon meron tayong dalawa.

One time namasyal tayo sa may tabing dagat,
alam mong hindi ako marunong lumangoy, pero dahil mapilit ka,lumublob ako ng sobra
nakita ko ang takot sa 'yong mga mata,ewan ko kung ninerbyos ka lang dahil napasisid ka
at iniahon ako sabay niyakap ng mahigpit at bonggang bongga.
Muntik ko pa nga sapakin yung lifeguard, nakisali kase sa eksena.

Natanong tuloy kita kung may balak ka pa bang mag-asawa,
ngiti lang isinagot mo sa kin sabay akbay mo pa.
Kulang na lang hilahin ko dila mo at pilitin kang tanungin ako ng
"pwede ka bang pakasalan now na?" pantasya na ilang taon ko ng inaasam-asam
sa halip sinabi mo na makikilala mo rin ang para sa 'yo, maybe malapit na.

Tao lang ako, naiinip rin maghintay
dala ng talanding pagkakataon, pinagdampi ko ang ating mga labi
isang saglit na kaligayahan, daig pa ang may sampung taon nating pinag samahan
sana hindi ko na lang iminulat ang aking mga mata.
parang napahiya kase ako sa aking nakita, walang reaksyon mula sa yo.
Manhid ka na ba talaga?

Unti-unti, nagbago sa atin ang lahat.
Naging malihim ka na.
Gumigimik ka ng mag-isa. Hindi mo na ako niyayaya at kalimitan iniiwan pa nga.
Para akong hangin na dinadaanan mo lang,
hindi mo nakikita, kahit pinararamdam ko sa 'yo ang aking presensya.

at tulad ng mga nakaraang gabi,
heto na naman ako, nakaupo sa harap ng nakapatay na pc
nakikiramdam kung papansinin mo ako, kakausapin...susulyapan.
panalangin na hindi diringin hanggang sa igupo muli ng antok
at parang routine lang, paulit-ulit na mangyayari pagdating ng kina-umagahan.

tanong na hindi ko mahanapan ng kasagutan,
why is it hard to lose yourself with your bestfriend?

Isang halik lang pala ang mag gugupo sa mahigit sampung taon nating pinagsamahan...

wish

Minsan nakakita ako ng bulalakaw na nahulog mula sa kalawakan,

taimtim na humiling ako, sabi ko sana makilala ko na ang lalake na sisira ng pangit kong future.

Sabay pikit ng aking mga mata, habang ini imagine ang itsura nina Dao Ming Su at San chai ng F4

Sabihin mo ng baduy, eh sa ganun ang naging porma ko anong magagawa mo.

After ng pangyayari na yun, nag abang na ako gabi-gabi ng meteor shower

ewan ko kung may katotohanan, pero may nagtutulak sa akin na gawin yun.

Para lang title sa pelikula,  Hindi pala natutulog ang Diyos, 

ipinakilala ka Nya sa akin....

Binago mo ang masalimuot kong mundo, binigyang direksyo ang magulo kong buhay.

Dati-rati'y wala akong pakialam sa ibang tao, basta kung anong gusto ko, yun ang masusunod

Pero kapag ikaw ang kasama ko, animo'y isang maamong anghel ang itsura at karakter ko

Ikaw na ba naman ang magka lab layp ewan ko lang kung maipaliwanag mo ang feeling noh.

Sa loob ng may pitong taon, uminog sa 'yo ang aking mundo.

Binago mo ang pangit kong future, nagkaroon ng liwanag ang aking bukas.

Pinamulat mo sa akin kung paano mabuhay ng maayos at walang kagalit,

na hindi lahat ng nang iintriga ay nasa showbiz, meron din sa totoong buhay na dapat iwasan.

Na hindi lahat ng nakasimangot ay dapat kong tarayan, 

naging mabuting tao ako dahil sa gabay mo.

sabi ko sa sarili ko, ikaw na ang lalake para sa akin.

Na tayong dalawa ang para sa isa't-isa.

na forever pwede tayong maging magkasama.

Akala ko lang pala yun.

Nagising na lang ako isang araw, wala ka na sa tabi ko.

Nagtatanong ang puso ko kung bakit nangyari ito, pilit kong pinagnilayan ang nakaraan.

Humarap ako sa salamin at kinausap ang aking sarili, 

kung may pagkakamali bang nagawa ako sa 'yo...

doon ko napagtanto, mali pala ako ng hiniling sa bulalakaw noon.

"wish ko lang naman eh lalake na sisira ng pangit kong future at hindi nga pala asawa noh!"

lesson learned:

next time na mag wish, ayusin ang grammar para di magkamali at malito !

***

para sa isang kaibigan...hanggang dito na lang.

parting time

There's a time to love and time to leave.

May mga bagay na dapat ipaglaban,may mga feelings na dapat iparamdam,

at may mga tao na kahit importante sa 'tin, wala tayong ibang magagawa kundi iwan.

Hindi naman kase tayo mabubuhay sa pagmamahal lamang, wala pang scientific explanation or any applied science ang makakapag sabi na nabuhay ang dalawang tao sa pagmamahalan lamang.

Kailangan din ng pagkain, tubig at nutrisyon di ba.

parang tayo, 

mahal natin ang isa't isa pero kelangan natin maghiwalay para sa ikabubuti ng lahat.

We have a perfect love in the most complicated time.

Jive tayo sa lahat ng bagay, magkasundo tayo halos sa lahat, 

pero di tayo pwedeng magsama.

Iba ang mundo mo sa mundo ko. 

Gustuhin man natin na maging iisa, hindi naman aayon ang mga nakapaligid sa atin.

Lam mo yung kwento ni Romeo at Juliet?   Well, Di tayo ganun.

Mas complicated pa kase doon. 

Dumating ka noong panahon na akala ko, napakalakas ko, na kaya kong dalhin lahat.

Nakalimutan ko, may mga tao nga pala na nakapaligid sa akin, umaasa, naghihintay na makamit ko yung mga pina plano nila.

Nalunod ako sa pagmamahal mo, sandali kong kinalimutan kung anong mundo ba ang dapat ay kinaroroonan ko. 

Ganun naman ata talaga kapag nai inlove, lahat nakakalimutan.

Buti nga may ID ako, atleast kahit papanu, natatandaan ko kung ano ba talaga ang pangalan ko, panu naman kase, sa inaraw-araw na tinatawag mo ako ng "mahal o Lab" nakakalimutan ko tuloy na may pangalan nga pala akong totoo.

Pag magkasama tayo love is like a fairytale, castle na lang ang kulang at ako na ang isa sa princess ng mga paborito kong Disney characters. 

Na ang lahat ay walang katapusan, that we will live happily ever after.

Pero gaya ng mga nauna kong naisulat, love is not a bed of roses, lalu na at pareho tayong may mga umaasang pamilya, kaibigan, at heto nga, magiging mga pamayanan pa kung sakali.

Ipokrita ako kapag sinabi ko sa 'yo na kalimutan na lang ako at dali-dali kang mag move on.

Dahil ako mismo, it took me years living in bitterness before i said i am moving on in my previous relationship, but in the end sinasabihan parin nila ako na i am not letting go. 

Ayokong maranasan mo ang dinanas kong sakit, kaya nga habang maaga pa, sinabi ko na sa 'yo na mas makakabuti kung magiging magkaibigan na lang tayo.

Alam ko mapapangiti ka ng mapakla, 

sino ba naman ex-lovers ang naging magkaibigan? 

Isa man sa atin ay hindi artista, kaya't wala tayo sa showbiz para mag plastikan di ba.

Pero kung kakayanin mo na mag pretend kahit nasasaktan ka, gawin mo.

In the long run, mapapansin mo na lang, nakalimutan mo na pala ang feelings na dati ay meron ka para sa isang tulad ko.

Ikaw at ako ay magkaiba ng destinasyon.

Para sa iyo, ang mabuhay ay magkaroon ng masayang pamilya.

Samantalang ako, pangarap kong maabot at marating  ang tagumpay na nag-iisa. 

Hindi ako ang babae na pwede mong ilagay sa bahay na parang tropeo na napanalunan,

di ko kayang mag-alaga ng mga anak habang hinihintay ang oras ng iyong uwian.

Isa akong makabagong Eba na ang hangad ay lumaban at maipakita sa mundo ang aking katatagan.

Katatagan na maaring matupok dahil sa pagmamahal na nararamdaman.

Hindi ito ang panahon para ka lumuha, 

Harapin mo ang mundo, masyado pang kakaunti ang iyong karanasan para sabihin na wala ng saysay ang buhay mo dahil lang sa wala na tayo.

Tandaan mo, hindi totoo lahat ng Feng Sui at hindi totoo na bawat isa ay may naka tadhana.

Minsan, tayo mismo ang gumagawa ng sarili nating kapalaran, hindi ibang tao.

Hindi ako ang nakatakda para sa 'yo, dahil ako mismo ang gumagawa ng tadhana para sa sarili ko.

Matuto kang gumawa ng sarili mong mundo, kung saan ikaw ang bida. 

Hindi isa ka lamang sa mga ekstra. Ikaw ang piloto, hindi ikaw ang pasahero.

lagi mong tandaan ang bilin ko sa 'yo, Learn from my Mistakes. 

Magiging tagumpay ka sa anuman larangan at malamang ako ay iyong pasalamatan.

Hindi natatapos ang inog ng mundo kapag iniwan ka ng mahal mo, 

dun pa lang magsisimula ang adventure kung paano ka tumayo at lumaban sa mundo.

PS

Matuto ka sa aking mga naging kamalian,Wag mo itong tutularan, 

dahil copyright infringement ang haharapin mo in the long run.