liham ng ulirang OFW

nay,

kamusta na kayo dyan? nagustuhan nyo ba ang laman ng kahon na aking ipinadala? pasensya na kayo kung yan lang naipadala ko, siguro naman ay nabalitaan nyo na ang krisis na nangyayari sa buong mundo.

nay, pakisabi nga po pala kay ate na pasensya na kung bakit 5,000 lang nabigay ko sa kanya. kung bakit ba naman kase taun-taon eh nangananak sya, hindi ko naman ho sya pinagbabawalan manganak, pero 'nay sana naman maisipan na ng mr nya na humanap ng trabaho para ipakain sa pamilya nya.

ang pang matrikula nga pala ni jun-jun ay kasama na rin sa ipinadala ko, sana matapos na nya ang kurso nya. aba eh halos 7 taon na nyang kinukuha ang ECE, dapat nagta trabaho na sya ngayon.

si angela nga pala 'nay pakiabutan mo na rin ng pambili daw ng pamasko nya. paki paalalahanan na rin na hindi pina pala at winawalis dito sa singapore ang pera. kada 3 buwan ata eh umuungot ng bagong gamit yan. paki check nyo rin kung ayos ba ang grades nya, baka naman abutin na sya ng 6 na taon sa kurso nyang nursing.

si itay naman po ba ay maayos lang? paki bawalan na rin syang uminom basta-basta. baka sakit sa atay naman mapala nya, kakagaling lang nya sa ospital na hanggang ngayon ay binubuno ko pa ang pambayad sa credit card na 0% interest daw. pero heto at ngayon ang bill ay patung-patong na charges na. pakisabihan na wag na syang masyadong mahilig sa alcohol. mag buko juice na lang sya.

si marissa ba 'nay eh natapos na sa kanyang ojt? sana naman ay makahanap agad sya ng trabaho, hindi ko na alam kung paano sya maihahanap pag di nya pa natapos ang x-ray tech na kurso nya.

yung iniuungot nyo nga palang pambili ng AUV para pampasada ng eskwela ay kasama na rin dito sa ipinadala ko. sana naman ay makatulong ito para sa araw-araw na gastusin ninyo. humanap na lang kayo ng mahusay na driver, yung hindi manloloko.

anong handa nyo sa pasko? paki lagay ng computer sa malapit sa sala para makapag chat naman tayo. para sa pasko ay kasama nyo na rin ako kahit na sa computer man lang tayo magkita-kita.

sa totoo lang 'nay gustong gusto ko na makauwi ngayong pasko, pero dahil sa pangangailangan ng pamilya natin titiisin ko na lamang ulit na wag umuwi. wag kang magtatampo 'nay. alam kong obligasyon ko na tulungan kayo na pamilya ko, pero sana naman makaisip rin ang mga kapatid ko na tumulong din naman sa inyo. anong edad na ba ako? hanggang ngayon hindi ako makalagay sa tahimik at makapag buo ng pamilya dahil inaalala ko kayo na pamilya ko.

panahon ng krisis ngayon dito 'nay, kabi-kabila ang tanggalan sa trabaho. para lang wag akong makasama, talaga namang puspusan ang pagpapakitang gilas ko. pumapasok ako ng maaga, halos umuuwi ako ng hatinggabi para lang mapansin ng management na ayos ako.

gusto kong maibigay lahat ng pangangailangan ko, kaya't eto kayod kabayo talaga ako dito. mapapansin nyo sa mga pictures medyo humapis na ang mukha ko, bunga po yan ng palaging pagpupuyat sa trabaho.

sa sweldo ko nga po pala ay bahala na kayo magtabi ng para sa iba pang gastusin, talagang wala akong maipon dito lalu na't 3 kapatid ko ang nasa kolehiyo. sana naman ay maunawaan nila na hindi ako atm machine na anumang oras ay pwedeng kunan ng pera. tumatanda na rin po ako, nakakaramdam na ko ng panghihina ng katawan. anuman mangyari sa akin dito kayo na ang bahalang mag ayos sa aking katawan.

'nay mahal na mahal ko kayo, sana ay ingatan ninyo ang sarili nyo. sabihin nyo kay itay ang mga bilin ko.



nagmamahal,
ompong

si inay at ang kanyang sinanglay

nakagisnan ko nang tawagin na INAY ang aking lola, palibhasa mga unang apo kaya't ate at kuya imbes na tito at tita ang itawag sa mga tyahin at tyuhin.

bata pa lamang ako ay sinasanay na ako ni inay sa kanyang gawain. lagi nya akong isinasama sa gubat upang manguha ng bunga ng kakaw. tuwang tuwa naman ako dahil ansarap sipsipin ng buto nito, laluna't kapag ang kulay ay violeta. kapag nakapanguha kami ng kakaw at nasipsip ang laman nito ay ibibilad naming mag lola sa arawan. makalipas ang 3 araw ay lulutuin ito ni inay at saka isasangag hanggang maging kulay uling.

Noong una ay natutuwa ako sa gawaing ganito, palibhasa ay bata kaya't aliw na aliw ako. Pero kapag gigilingin na ang kakaw gamit ang gilingang manual, dito na lumalabas ang iba't-ibang sakit na nararamdaman ko. Naroong sasabihin ko na ako'y naiihi, nadudumi, masakit ang ulo, masakit ang tyan at kung ano-ano pa, wag lang makapag giling ng kakaw na mamaya lamang ay tabliya na ang tawag.

hindi lamang sa paggawa ng tabliya magaling si inay, malupit nyang menu ang suman at tamalis.

walang okasyon sa amin na hindi sya gumagawa ng suman at tamalis. di bale na daw kokonti ang handa basta may suman at kape, tamalis at tsokolate na gawa sa tabliya, ay ayos na ang huntahan ng mga bisita. mapa fiesta, birthday, todos los santos, pasko, bagong taon o kung anu pa mang handaan, laging may suman, tamalis, kape at tabliya kaming nakahain.

Kapag umuulan, ugali na nyang magluto ng nilugaw na may tabliya, uulaman namin ng tuyo o kaya naman ay sinaing na isda. siguradong taob ang kaldero sa kusina.

Dahil sa pagsusuman at pagtatamalis, napatapos nya ang kanyang mga anak.

Naging mabilis ang panahon, ang dating taga probinsyang inay namin ay napadpad sa bansang canada. Doon na sya nanirahan ng halos may 2 taon. Araw at gabi daw syang umiiyak, hindi sya mawili-wili sa bansang sobra ang lamig. Kahit kapitbahay nya lamang ang ilan sa kanyang mga kapatid, hindi parin nya magustuhan ang bagong lugar na kanyang kinalalagyan. Dito nagsimulang manghina si inay, palaging sinasambit na iuwi na lamang sya sa batangas. mas gusto pa daw nya pumunta sa gubat kesa mamasyal sa mga mall sa syudad.

Sa loob ng 2 taon nya sa canada, malaki ang ibinagsak ng kanyang katawan. ang dating mala donya buding nyang itsura, naging maimpis at nangulubot na katawan na. hindi daw sya mawili sa mga pagkain doon. isang gabi ginulantang kami ng isang tawag, isinugod sa ospital si inay. critical na daw ang lagay. palibhasa ay hindi naman kami makakasunod, walang nagawa kundi maghintay ng balita.

At pagkalipas lamang ng 1 buwan, iniuwi si inay. wala ng sigla ang kanyang katawan, nanginginig na ang kanyang salita, hindi makabangon at parang gulay na lamang. una nyang hiningi pagkamulat ng mata ay tsokolateng tabliya at suman. dahil simula ng umalis sya, wala ng gumawa ng tabliya sa pamilya namin, kaya't nanghingi na lamang muna kami sa kapitbahay. buti na lamang at may nagsusuman sa aming barangay kaya't nakabili rin kami para kay inay. nagulat na lamang kami ng pagkalasa nya sa suman at tsokolate, sya ay biglang lumakas.

hindi daw masarap ang timpla ng tsokolate, matapang daw ang pagkakatunaw. ang suman daw ay hindi kinanda ang brand ng ginamit na malagkit. anupa't ang inay ay biglang bangon sabay utos sa aking tyahin na ibili sya ng mga kakailanganin para sa kanyang suman at tamalis. ganun na lamang ang pagka mangha ng lahat, dahil ayon sa doctor na tumingin kay inay sa canada, hindi na daw sya tatagal ng ilang araw kaya't mabuti pang iuwi na at ibigay na kung anong gusto.

Mantakin ba namang pagkauwi sa batangas, bigla syang lumakas. at ngayon nga, halos 6 na taon na ang nakakaraan, si inay ay makikita nyo parin na pumupunta sa gubat, nagbibilad ng kakaw, nag gigiling ng tabliya at gumagawa parin ng suman at tamalis.

Balik na sa dati ang sigla at itsura, kapag may naamoy kayo sa daan na sinanglay, malamang na nagluluto na naman si inay.

dito namin napatunayan na talaga palang mahirap baguhin ang isang nakasanayan.

pasan krus

Lyn and Don are opposite, sa lahat ng bagay magkaiba sila. pero sabi nga nila, opposite attracts, they end up marrying each other. they were blessed with 2 children.

sa loob ng 9 na taon nilang pagsasama, puro away ang kinahihinatnan ng kanilang pag uusap, nagkakasundo lang sila kapag maglalaro sila ng play station or gagala at magsa shopping.

Don is not a good provider, kuripot sya at walang pakelam sa pamilya, palibhasa ay bago lang nagkaron ng work at sariling buhay, hindi sya sanay na may pamilya. lumaki kase sya na walang ama, bata pa sya ng mamatay ito.

lyn is a very good provider, kahit anong negosyo pinapasok nya, basta mahalaga sa kanya maibigay na ang the best sa mr nya at 2 anak nya. ayaw nya na may masabi ang ibang tao sa kanya kaya kahit ikayod na nya ang kanyang likod maibigay lang ang luho ng mr nya.

minsan may nakarating na balita kay lyn, may nakakita daw na may kasamang babae ang mr nya na si don, di nya ito pinansin. Ilang kakilala na rin ang nagsabi sa kanya na may gf ito at kaopisina pa, pero binalewala nya ang lahat. 1 gabi, umuwi si don na mainit ang ulo, pinagbuntunan nya ng insi si lyn, dahil pagod sa trabaho maghapon, nakipag sagutan si lyn at nauwi ang lahat sa pananakit ni don sa asawa. ilang beses na rin nangyari ito kay lyn sa loob ng halos 9 na taon nilang pagsasama, kaya't kinabukasan, minabuti nyang magpunta sa simbahan. doon ay nakausap nya ang kura paroko, isiniwalat nya lahat ng daing at hinanakit nya sa kanyang asawa, pagkatapos noon ay pinayuhan sya ng pari :

"lahat tayo ay may kanya kanyang krus sa buhay na pasanin, hindi ibibigay sa 'yo ng ating Panginoon ang ganyan kabigat na krus kung hindi mo ito kakayanin, alam nya na magagawan mo ito ng paraan para buhatin"

lumipas ang ilang buwan, nagpatuloy parin si lyn sa pakikisama kay don, naroong gawin sya nitong utusan na para bang hindi na iginagalang. tiniis itong lahat ni lyn dahil mahal nya si don at ayaw nyang masira ang pamilya nya. pero hindi tumino si don, patuloy syang nagumon sa kabit nya at walang inintindi kundi sarili nya.

ika 10 anibersayo ng kanilang kasal, nakipag hiwalay si lyn kay don. inilabas nyang lahat dito ang sakit na nadarama, walang nagawa si don kundi lisanin ang bahay na magulang ni lyn ang nagpundar para sa kanilang dalawa. nagbalik muli si lyn sa simbahan, nakipag usap sa kura paroko, ngunit hindi na gaya ng dati, napaka aliwalas ng mukha nya at masaya. tinanong sya ng pari kung ano na ang nangyari sa kanyang buhay, malamang daw ay maayos na nyang nadala ang kanyang krus sa buhay.

"Father, sabi nyo po lahat ng tao ay may kanya kanyang dalahin na krus, alam ng Panginoon natin na kakayanin ko iyon kaya nya ibinigay sa akin. kailangan ko lamang humanap ng paraan kung paano ko iyon mapapagaan hindi ba?"

sumagot ang pari

" OO anak, lahat ng katanungan ay may kasagutan at lahat ng problema ay may solusyon"

"Father, nagawan ko na po ng solusyon ang problema ko. Sa sobrang bigat po ng krus na dala ko, naisipan ko munang mamahinga at ibaba ito. Pero father, noong maibaba ko ang aking pasan na krus, may dumampot ditong ibang tao at siya ngayong nagdadala nito. hindi ko naman ibinigay sa kanya, kusa nya itong kinuha, kaya pababayaan ko na lang hindi ba?"

Hindi nakaimik ang kura paroko, ang ibig sabihin ni lyn ay may umagaw sa mr nya na si don, hindi nya ito ipinamigay, kusa itong naagaw ng iba kaya't minabuti nyang hayaan itong pasanin ng iba.

Lumipas ang maraming taon, edad 58 na ngayon si Lyn, si Don naman ay nasa 63 taon na. may kanya kanya ng pamilya ang 2 nilang anak, mga propesyunal na rin ang mga apo nila.

1 gabi ay may kumatok sa bahay ni Lyn, ganoon na lamang ang kanyang gulat. Nasa harapan nya ay 1 paralisadong matandang lalake. halos buto't balat na ito, mababanaag mo sa kanyang itsura ang naging paghihirap. ngunit sa kabila nito ay may ngiting bumungad sa labi ng masilayan ang mukha ni lyn.

Si don pala iyon, inihatid ng ambulansya kasama ang ikalawang pamilya nito. Iniwan si Don ng kanyang ikalawang pamilya sa bahay ni Lyn, hiniling pala nito na ihatid sya sa bahay ni lyn. Dahil nasa kanyang tahanan, inalagaan ni Lyn ang dating asawa, walang oras na hindi sya nasa tabi nito.

Muling nagpunta si Lyn sa kura paroko ng kanilang bayan, doon ay sinabi nya na ang krus na kanyang pinasan maraming taon na ang nakakaraan ay muling nagbalik, ngunit ngayon ay mas mabigat ito, iniwan sa kanya si don na isa ng paralisado at may sakit, ma edad na sya at kinakailangan nya parin itong alagaan. subalit sa kabila noon ay hindi nya ito maaring pabayaan, asawa nya ito at tungkulin nyang ito ay pagsilbihan lalo na sa sitwasyon nito ngayon.

Makalipas ang ilang araw, kinausap sya ni Don:
"Kulang ang patawad sa kabila ng mga nagawa ko, ngunit ayaw kong ipikit ang aking mga mata na may bahid ng kalungkutan dyan sa puso mo. Nawala man ako ng matagal, tinalikuran man kita at ang mga anak natin, hindi kayo nawala dito sa puso ko. Gusto kong pumanaw kasama ka, ikaw na unang nag may ari ng puso ko"

Isang araw matapos ang pag uusap nilang iyon ay pumanaw si Don, biglang nawala ang bigat sa loob ni Lyn. Ang krus na kanyang pasanin sa wari nya ay kasamang naglaho ng si Don ay humingi ng tawad sa kanya.

Sabi nga nila, ang ibon saan man sanga dumapo, pagdating ng takipsilim, sa pugad parin ito hahapon. Hindi natatabunan ng taon, ng galit at pagkamuhi ang pagmamahal.

ano ba talaga tayo

"Hanggang kelan ba tayo magiging ganito?" tanong ko sa 'yo isang gabi na magkatabi tayo.

Wala man lang namutawi sa labi mo kahit isang sagot, sabay talikod mo sa akin.

Hay....isang taon na rin tayong magkasama pero hanggang ngayon di ko pa rin alam kung anong meron ba tayong dalawa, or should i say..meron nga ba? ganyan ka palagi pag nasusukol ka, ayaw mo sumagot, puro ka dedma.

Gaya na lang nung isang araw na malaman mong may manliligaw ako, bakit parang nagalit ka, selos ka ba? sabi mo naman hindi, eh hindi pla eh ba't ganun ang asta mo. Parang nagseselos na di maintindihan.

Ano ba talaga tayo? palagi tayong magkasama, magka txt magka usap. Di natatapos maghapon na di mo man lang ako tatawagan or magpapalitan tayo ng text. Pag uwi sa bahay tayo pa rin magkasama, at ngayon nga ayan katabi kita. Pero ano nga ba tayo?

Hayy...isa lang masasabi ko sa 'yo

Anuman mangyari maging tayo man sa huli or hindi maipagmamalaki ko sa buong mundo na minsan sa buhay mo may naging isang AKO...!

aleli

"ate, pinay ka?" tanong sa akin ng 1 babae nasa edad 18-19 nasa tapat ako ng kfc bugis noon.

"oo, taga san ka sa atin?" as ussual eto naman lagi ang tanong ko pag may nakikilalang kabayan.

"sa leyte 'te" sabay punas nya sa pawis sa kanyang mukha. noon ko napag masdan, medyo bata pa nga sya, makikita mo sa mukha nya ang larawan ng isang kalituhan. habang nag aantay ako sa green light para makatawid ng bugis junction, napansin ko na namumutla sya. dala na rin siguro ng dugong pinoy, kinausap ko syang muli.

"ok ka lang? mukhang namumutla ka ah"
"ate, pasensya na ha, nauuhaw kase ako wala naman akong pera. nag stokwa ako sa trabaho ko kagabi" at sabay sa pag palit ng kulay berde ng traffic sign ay sya namang paglagaslas ng luha sa kanyang mga mata.

Sa puntong iyon ay hinawakan ko na sya sa braso at isinabay paliban sa bugis junction, maaga pa naman para sa aking exercise kaya't may oras pa ako para alamin ang nangyari sa kabayan natin na tangan ko sa braso. Sa pagdating namin sa kabilang panig ng daan ay inaya ko syang maupo sa gilid ng waiting area ng mall.

"bakit ka naglayas, mina maltrato ka ba ng amo mo? gusto mo i report natin sa embassy?" sunod sunod kong litanya
" naku ate wag po, ayos na po ako. hindi na po ako nahihilo. ate wag po kayo magsusumbong."

Takot na sagot nya. "anu ba kase nangyari at lumayas ka"
"ate, kase hindi ko po kayang tumeybol sa mga customer. hindi rin nila maintindihan ang pag iingles ko. Isang linggo pa lamang po ako d2 at kagabi nga ay naisipan kong lumayas."

eto na ang ikinagulat ko. di pala sa bahay sya namamasukan, sa bahay aliwan pala.

"sabi po sa akin ni ate techie, maganda daw magiging trabaho ko dito. mag waitress lang daw ba. tapos malaki daw sweldo, nasa 10,000pesos daw bukod pa ang tip ng kustomer na aabot kada buwan ng 60,000 - 90,000 pesos. nung unang dating namin akala ko katulad lang sa pinas ang kustomer dito, kaso unang gabi ko pa lang hindi na ko makaintindi sa salita ba ng foriegner na kausap ko. kay kabaho man ng bibig. Intsik nung una, tapos negro yung sumunod."

deretso nyang kwento habang ako naman ay matamang nakikinig sa kanya.
"pero 'te nung 2nd night ko sa trabaho, naka $250 ako bigay ng kustomer. eh kase nga may utang ako kay ate techie kaya binigay ko lahat ng pera sa kanya. alam ko kase pagdating ng gabi may magiging kustomer na ulit ako"

"san ba dito sa singapore yung restaurant na pinasukan mo?" putol kong tanong sa kanya.
"sa geylang 'te. dun sa madaming tindang mga durian sa kalsada.madaming foreigners na nagpupunta. Sabi ni ate techie dun na nga daw nya nakilala naging asawa nya at ngayon nga ay kasosyo na sila sa bar na restaurant na yun."
"anong visa ang hawak mo papunta dito? may work permit ka ba? "
"wala po 'te, after 1 month pupunta daw kami sa malaysia tapos dun matulog ng 4 na araw saka babalik ulit dito, kaso 'te hindi talaga ako pwede dun. mas gusto ko pa sa probinsya na lang ulit namin. kahit mahina ang bar, hindi naman ganito kahirap. pag walang kita sa gabi hindi kakain sa umaga.minumura pa ako ni ate techie kay malaki daw nagastos sa pag palit ng plete ko dito ba."

"anong natapos mo na pag aaral sa atin?"
"3rd year college 'te, BS Math kaso kulang pera saka mahirap lang kami 'te. 7 kami magkakapatid, patay na tatay namin. Si nanay naman namamasukan sa pabrika. maliit lang naman kita eh andami namin gastos. pang 2 ako sa panganay. kuya ko naman nasa gawaan ng ice, konti rin lang kita nya dun."

Sinipat ko ang aking relo, 9:05am na pala late na ko sa training ko sa CF. Pero panu ko sya iiwan sa ganitong sitwasyon.Isa na lang naisip kong paraan at sana nga ay maging matagumpay iyon.

"Nu nga pangalan mo?"
" Aleli po 'te. "
Ah, aleli kase may lakad pa ako, pasensya ka na ha kelangan na kita maiwan. Eto ang name card ko," sabay abot ko sa kanya ng aking tarheta.
"Isasakay kita ng taxi, hanapin mo ang pangalan na nakasulat sa likod ng card na yan." at sa taxi stand nga ay hinatid ko si aleli, iniipit ko sa kamay nya ang $50 sabay sabi
" pasensya ka na ha, eto lang maitutulong ko sa 'yo. sana makauwi kang maayos sa atin at balikan mo pamilya mo"
"uncle, please deliver her to Nasim Road, Philippine embassy, here's $20 uncle keep the change" at habang papalayo ang taxi na sinasakyan ni aleli, nag dial naman ako ng numero ng phil embassy.
sana nga magawan nila ng tulong ang isang kagaya ni aleli.

mahal kita kaya't paalam na...

Isang ordinaryong araw na naman para sa akin, sa araw-araw na lang ginawa ng Diyos, eto sasakay na naman ako ng mrt, mula harbourfront kung saan ako nagta trabaho, babagtasin ko ang purple line papuntang tampines. Nakakapagod, pero wala naman akong choice. Andito ako para kumita, para maiba naman ang buhay ng aking naiwang pamilya. Hayyy, eto na nga ata ang tinatawag nilang Life.

"Miss, your bag is open" puna sa akin ng nasa likod ko habang nag aabang ako ng paparating na mrt. kung bakit nga ba naman nakaligtaan kong isara ang bag ko, "thanks" sabay ngiti ko sa kanya."ok lang miss, kabayan ka naman eh" Pinoy pala sya, akala ko malaysian. Sabagay halos nahahawig naman ang mukha natin sa mga malaysian eh.

"I'm Roger, and you are?" "Allaysa, short for Allysabeth" pagpapakilala namin sa isa't-isa.

Mabiro si Roger, may sense of humor ika nga.Imbes na dumerecho sya ng Serangoon, sinabayan nya na ako ng pagbaba sa Outram at hinatid nya ako hanggang Tampines. Sa madaling salita, nagkapalagayang loob kami. Bago maghiwalay, nagkapalitan na kami ng number ng celphone.

Walang araw na hindi sya tumatawag bukod pa sa text, kapag off ko pinipilit nyang madalaw ako sa bahay or magkita man lang kami after work nya, since weekdays lang ang pwede kong maging off at weekends naman sya.

Tumagal ng may ilang linggo rin ang pagiging magkaibigan namin. Hanggang isang araw, natagpuan na lamang namin ang isa't-isa na magkahawak kamay. Walang anumang pag-aalinlangan akong nagmahal sa kanya, at ganun din naman sya.

"Alyssa, mas mabuti siguro kung mag rent na lang tayo ng 1 kwarto. Mas makakatipid na, palagi pa tayo magkasama." Napaisip ako dito, hindi pa nga nya ako inaalok ng kasal tapos live-in naman. "Sige, para hindi na rin malayo sa work ko" Napagkasunduan namin na mag rent ng kwarto sa bandang outram park, malapit sa work ko at ganun din naman sa kanya.

Naging maayos naman ang samahan namin, hanggang isang araw, ay ipinagtapat nya sa akin ang katotohanan. "Honey, wag ka sana magagalit kung ngayon ko lang sasabihin sa 'yo na may pamilya na ako sa pinas. 2 ang anak ko at nakatira sila sa mga byenan ko sa probinsya. Medyo magulo kase ang pagsasama naming mag-asawa. Nagger ang mrs ko, sunod-sunod sa utos ng magulang nya. Kaya nga hanggang ngayon di kami makabukod kase ayaw sya payagan ng magulang nya na bumukod kami, malalayo daw sa kanila.Hanggang sa nagkahiwalay na nga kami. Yan ang rason kung bakit andito ako sa singapore at hindi umuuwi sa Pinas. Sa tingin ko kase wala ng saysay pa na umuwi ako sa kanila.Sa totoo lang,naikumpara kita sa kanya at higit na nakalalamang ka. Mas mahal talaga kita kesa sa kanya." sabay yakap nya sa akin.

Ano ba naman ang magagawa ng isang tulad kong nagmamahal, ipinikit ko na lang ang aking mga mata at nilunok ang katotohanan. Tutal hindi naman sya nagkukulang ng pagpapadama sa akin kung gaano nya ako kamahal, walang away na nangyayari, kumbaga perfect na talaga ang relasyon namin.

Halos 2 taon na rin kaming nagsasama, pakilala nya sa mga kaibigan at kaopisina nya ay GF nya ako, dito naman sa singapore eh uso ang live-in sa mag syota kaya walang tanong na rin ang mga kaibigan namin. Kalimitan nga ay tinutukso ako ng mga kakilala ko, kelan daw ba kami pakakasal. Tanging ngiti na lang at pagsasabi na nag iipon pa kami ang naisasagot ko sa ganitong diskusyon.

Buwan ng Oktubre iyon, umuwi sya na parang balisa at laptop na agad ang hinarap nya. Ayoko naman ma spoiled ang mood nya kaya't hinayaan ko syang makipag chat sa kausap nya. Hindi ko na rin inalam kung sino ito. Kinaumagahan, siguro sa pagmamadali na rin nya ay nakalimutan nya mag log-out sa YM nya. 10am pa ang pasok ko kaya't may oras pa ako para makapag check ng emails. Ganun na lang ang gulat ko ng mag buzz ang isang nasa friendslist nya. Cielo ang nick na nakalagay dito.

"Daddy bakasyon ko na bukas,bakit di ka na tumatawag? Nakalimutan mo na ba kami ni jopet?"

"BUZZ!"
at isa pang "BUZZ!"

Di ko alam ang isasagot ko, anak nya pala ang nagba buzz sa pag aakalang daddy nya ang nakaharap sa computer dahil online ang YM nito. Isa pang message ang biglang nag flash

"Daddy,pinababayaan na nga kami ni mommy, pati ba naman ikaw pababayaan na rin kami? Umuwi ka na daddy. Miss ka na namin ni jopet"

"we love you daddy" sabay sign-out ni Cielo.

Nanlamig ako at hindi makakibo. May kung anong bumalot sa puso ko. Hindi ako palasimbang tao, sa katunayan mabibilang mo sa daliri kung ilang beses ako nakapag simba dito sa singapore sa halos 5 taon kong paninirahan dito.
Pero ng araw na iyon, nag sms ako sa boss ko at nagdahilan na MC ako dahil masama ang pakiramdam. Dinala ako ng aking mga paa sa loob ng Novena church. Natagpuan ko na lamang ang aking sarili na lumuluha. Hindi masama ang magmahal,nakilala ko si Roger sa panahon na hiwalay na sya sa kanyang pamilya.

Hindi ko alam kung may ilang oras ba akong nakaluhod at umiiyak, hanggang sa namalayan ko na lamang na umuulan na pala sa labas. Nagulat pa si Roger ng pag-uwi nya ay maabutan nya ako sa bahay. Halos 8pm pa lang kase, kalimitan 9:30pm na ako nakakarating sa bahay. Alalang alala sya ng sinabi kong nag MC ako dahil masama ang pakiramdam ko.

" Ano ka ba naman Honey, masama na nga pakiramdam mo, nagluto ka pa. Dyan ka na lang at ako na bahalang mag hain para sa atin."

Super sweet sya, sino ba naman hindi kikiligin sa taong ito. Malalahanin, lahat na lang ng magagandang ugali ng isang lalake ay nakikita ko sa kanya. He's a perfect husband nga kung tutuusin. A perfect family man. Aray! anu ba iyong nasabi ko, perfect family man? parang nasundot ata ang konsensya ko dahil sa naalala kong message ng anak nyang si Cielo.

"Hon, what if time has come wherein mawala na lang ako sa 'yo. Anong gagawin mo?" pasinaya ko sa kanya habang nakahiga kami.

" At san ka naman pupunta? Iiwan mo ko? ok lang sa kin basta ba iiwan mo address na pupuntahan para susundan kita agad". Pabirong sagot nya.

"What if maisipan ko munang umuwi sa amin, panu na tayo?"

"Nu ka ba naman honey, 3 years ka pa lang PR dito at 2 yrs naman ako. Kung uuwi ka na agad sa atin di mo makukuha ng buo CPF mo"

"Sira, di naman yun iniisip ko eh. What if..."

"Lam mo honey, what if matulog natayo. Ayoko nyang sinasabi mo. Bata pa natin para mag retiro."

Sabay talukbong nya ng kumot sa akin.

Lumipas ang may ilang araw na pagmumuni-muni hanggang sa humantong sa isang pagde desisyon na hindi ko alam kung tama ba o hindi.

dear roger,

i love you that is why i am letting you go. Mas gugustuhin ko pang masaktan ako kesa lumaki ang mga anak mo na may galit sa 'yo. I know how good you are. Ipinakita at ipinadama mo sa akin ang pagmamahal na alam kong walang sinuman ang makakapantay. Pero sa likod ng pagmamahalan natin ay may mga musmos na nasasaktan. Ayokong dumating ang araw na kamuhian ka ng iyong anak dahil sa relasyon natin.

Balikan mo ang mga anak mo, mahal na mahal ka nila.Ayusin mo ang problema nyong mag-asawa para na rin sa mga bata. mahal na mahal kita at handa akong isakripisyo ang kaligayahan ko para sa 'yo.

nagmamahal,

Alyssa.


Kung ako rin lang ang magiging dahilan para mawasak ang isang tahanan, mas gugustuhin ko pang lumayo na lamang.

At eto nga habang bitbit ang aking maleta, taas noo kong haharapin ang bukas ng walang alinlangan. Madami pang lalake sa labas, kundi man katulad ni Roger magmahal, malamang ay mas higit pa sa kanya ang itinalaga ng tadhana para sa akin.