huling pasko, unang penitensya

3 na oras na lang at pasko na.

Anim na pasko rin tayong magkasama. at gaya ng sinabi mo kanina, 

this might be our last christmas together.

di mo na kelangan ulit-ulitin yan, dahil sa inaraw-araw na mumulat at pipikit

ang aking mga mata,hindi mawawala ang litanya mo na "malapit na akong lumipat, maiiwan na kita"

Dahil sa loob ng 6 na paskong dumaan, ikaw halos ang aking naging pamilya.

OA na kung OA, nagmumuni muni lang naman.

May mga kaibigan din naman tayo, pero iba ang bonding nating dalawa.

Ikaw ang guardian na kailanman ay hindi ako pinabayaan, kumbaga sa Rosary,

sinamahan mo ako sa bawat misteryo ng buhay na aking nilitanya.

Tuwing nadadapa ako, nariyan ka para tulungan akong bumangon at

muling ituloy ang paglakad.



Marami sa ating mga kakilala ang nagsasabi na bagay daw tayong dalawa,

di dahil sa maganda ako, pero dahil na rin siguro sa tagal natin na magkasama

kaya't nasanay na sila.

Noong una nahihiya ako, pero nang lumaon,

naisip ko na why not, since bagay naman tayo di ba.



Actually, dapat sa mga bagyo na lang ginagamit ang salitang PAG ASA,

dahil sa loob ng mahigit anim na taon kelanman ay hindi mo ako binigyang pansin.

Para sa 'yo ako ay isang close friend,karamay,kasangga at ang worst,

tingin mo sa akin ay isang kapatid.

Masakit,parang pinupunit bawat himaymay ng aking puso at kalooban,

Sino nga ba naman ako para umasa sa isang tulad mo.

ikaw na rin ang nagsabi na wala naman tayo.

Kahit para sa akin, merong Ikaw at Ako.

Isang kahibangan na kelanman ay hindi ko inakala na dapat palang magising.



Tama na nga lamang siguro na buksan ko ang pintuan upang makapasok ang ibang panauhin.

Nakipag kaibigan ako sa mundo na naghatid sa akin ng kakaibang kalayaan.

Alam mo yung feeling ng nakakahinga ka na walang inaalala na mamaya lamang baka may sumita dahil ang lakas ng boses mo habang nakikipag kwentuhan.

Yung nagagawa mo ang gusto mo na wala kang iniisip na malamang pagalitan ka nya kase pangit ang nabili mong medyas at di bagay sa rubber shoes na gusto mong ipamporma.

Mga mumunting bagay na inakala ko ay matatawag na kalayaan, manapa'y isa palang pagbabalatkayo

lamang dahil sa kabila ng mga ngiti at halakhak na aking ipinapakita, doon sa loob ng puso ko, may nilalang na humihikbing mag isa.



Nang tanungin mo ako kung masaya ba ako sa kanya, tumango ako sabay ngiti na animo'y may katotohanan, hindi mo tuloy napansin ang kamay ko sa likuran,

naka cross fingers at nagpapahiwatig na ang lahat ay kasinungalingan.



at ngayon nga, habang tayo ay magkaharap, muli mo akong sinabihan

"ingat ka ha, baka ito na ang huling pasko at noche buena na ating pagsasaluhan""


tulad ng mga nagdaan, muli, isinuot ko ang matamis na ngiti upang magsilbing maskara kahit sa mga mata ko ay parang may batis na gustong dumaloy ang tubig palabas.



napahid ko na ang mga luha bago pa man ito umagos sa aking mukha.

napitik ko na ang aking puso, para magmanhid sumandali sa sakit na aking nadarama.



huling pasko na tayo ay magsasama...

unang pasko na magiging simula ng aking panitensya.







***

huling pasko, unang penitensya

3 na oras na lang at pasko na.

Anim na pasko rin tayong magkasama. at gaya ng sinabi mo kanina, 

this might be our last christmas together.

di mo na kelangan ulit-ulitin yan, dahil sa inaraw-araw na mumulat at pipikit
ang aking mga mata,hindi mawawala ang litanya mo na "malapit na akong lumipat, maiiwan na kita"

Dahil sa loob ng 6 na paskong dumaan, ikaw halos ang aking naging pamilya.
OA na kung OA, nagmumuni muni lang naman.
May mga kaibigan din naman tayo, pero iba ang bonding nating dalawa.
Ikaw ang guardian na kailanman ay hindi ako pinabayaan, kumbaga sa Rosary,
sinamahan mo ako sa bawat misteryo ng buhay na aking nilitanya.
Tuwing nadadapa ako, nariyan ka para tulungan akong bumangon at
muling ituloy ang paglakad.

Marami sa ating mga kakilala ang nagsasabi na bagay daw tayong dalawa,
di dahil sa maganda ako, pero dahil na rin siguro sa tagal natin na magkasama
kaya't nasanay na sila.
Noong una nahihiya ako, pero nang lumaon,
naisip ko na why not, since bagay naman tayo di ba.

Actually, dapat sa mga bagyo na lang ginagamit ang salitang PAG ASA,
dahil sa loob ng mahigit anim na taon kelanman ay hindi mo ako binigyang pansin.
Para sa 'yo ako ay isang close friend,karamay,kasangga at ang worst,
tingin mo sa akin ay isang kapatid.
Masakit,parang pinupunit bawat himaymay ng aking puso at kalooban,
Sino nga ba naman ako para umasa sa isang tulad mo.
ikaw na rin ang nagsabi na wala naman tayo.
Kahit para sa akin, merong Ikaw at Ako.
Isang kahibangan na kelanman ay hindi ko inakala na dapat palang magising.

Tama na nga lamang siguro na buksan ko ang pintuan upang makapasok ang ibang panauhin.
Nakipag kaibigan ako sa mundo na naghatid sa akin ng kakaibang kalayaan.
Alam mo yung feeling ng nakakahinga ka na walang inaalala na mamaya lamang baka may sumita dahil ang lakas ng boses mo habang nakikipag kwentuhan.
Yung nagagawa mo ang gusto mo na wala kang iniisip na malamang pagalitan ka nya kase pangit ang nabili mong medyas at di bagay sa rubber shoes na gusto mong ipamporma.
Mga mumunting bagay na inakala ko ay matatawag na kalayaan, manapa'y isa palang pagbabalatkayo
lamang dahil sa kabila ng mga ngiti at halakhak na aking ipinapakita, doon sa loob ng puso ko, may nilalang na humihikbing mag isa.

Nang tanungin mo ako kung masaya ba ako sa kanya, tumango ako sabay ngiti na animo'y may katotohanan, hindi mo tuloy napansin ang kamay ko sa likuran,
naka cross fingers at nagpapahiwatig na ang lahat ay kasinungalingan.

at ngayon nga, habang tayo ay magkaharap, muli mo akong sinabihan
"ingat ka ha, baka ito na ang huling pasko at noche buena na ating pagsasaluhan""
tulad ng mga nagdaan, muli, isinuot ko ang matamis na ngiti upang magsilbing maskara kahit sa mga mata ko ay parang may batis na gustong dumaloy ang tubig palabas.

napahid ko na ang mga luha bago pa man ito umagos sa aking mukha.
napitik ko na ang aking puso, para magmanhid sumandali sa sakit na aking nadarama.

huling pasko na tayo ay magsasama...
unang pasko na magiging simula ng aking panitensya.



***

karamay mo ay Ako

Musta ka naman? Pagod ba?
Bakit mukhang di maganda ang aura mo ngayon
Siguro di ka na naman nya nai text noh?
ikaw naman kase, ilang beses na ba kitang sinabihan
na iba ang Mahal kesa Gusto
Spelling pa lang anlayo na, meaning pa kaya.



Kahapon ang saya-saya mo lang
sabi mo, today is the day that the Lord has made
kala ko nga kumakanta ka lang eh,
yun pala nagsi celebrate ka, kase tinawag ka nyang MAHAL
sorry, naman nakalimutan ko, yun nga pala nickname mo.


o, ba't ganyan ka makatingin? parang babasagin mo mukha ko.



ayan, umiiyak ka na naman....
tsk , tsk... ilang beses na ba kitang pinag sabihan
na wag ka mag tiwala basta basta, na paglalaruan ka lang nila
ilan beses na ba yan nangyari sa 'yo? isa, dalawa? di ko na mabilang
dahil sa tuwing haharap ka sa akin, 2 anyo lang nakikita ko
ang maligaya ka at nakangiti o kaya naman ay ganyan, lumuluha.



ano nga ba ang una nilang magugustuhan sa 'yo?
maabilidad ,maganda ka, may marangal na trabaho,may pangalan.
pakunwari na lamang ang pagmamahal, kase para sa kanila isa kang trophy
na ang makuha ka at makasama eh para na rin silang nanalo sa lottery,
pero pagkatapos ka nilang pakinabangan, ayan etsapwera ka na lamang.



ayokong pagalitan ka, dahil sa araw-araw na lamang na haharap ka sa akin
bago ka lumabas ng bahay, hindi ko maiwasan na mapailing dahil nag aalala ako sa 'yo,
inaabangan ang pagbabalik mo, upang sa muling pag harap mo sa akin ay malaman ko
kung ano ang naging takbo ng maghapon mo.



at gaya ngayon, hindi na naman ako nagkamali,
luhaan ka na naman...bigo ka na naman
magsisi ka man ay huli na, dahil nagtiwala ka at nagmahal
mali na naman ang tao na pinag alayan mo nito
at tulad ng mga nakaraang araw at gabi,
magpupunas ka ng luha mo habang nasa harapan ko
kung pwede lang kitang batukan at sapakin para magising
sa pagkaka bangungot mo, malamang nagawa ko na.



Sabagay, ano nga ba naman ang magagawa ng isang tulad ko
kundi ang magmasid at ipakita sa 'yo ang itsura ng iyong pagkatao
hanggang dito na lamang naman ang silbi ko
ang maging piping saksi sa mga halakhak kapag ang saya-saya mo
at maging karamay sa mga sandali kapag umaagos ang luha sa mga mata mo.



Sige na, ayusin mo na ang itsura mo,
taas noo mong ipakita sa mundo, hindi ka apektado
na bukas masaya ka na naman lalabas ng kwartong ito
nakangiti, parang walang pinag dadaanan...
parang di nagpahid ng luha
parang di nasaktan...
lagi mong tatandaan, andito lamang ako,
tahimik man at walang nasasabi, pero nakikita ko naman at nararamdaman
ang laman ng iyong kalooban.



Ayan, ganyan nga,ngumiti ka.


Kung gaano kasakit ang masaktan, ganoon mo dapat gawin kaganda ang iyong mukha
upang maging kapani-paniwala na ang lahat ay balewala.
Anuman ang mangyari hindi kita ipagkakanulo,

sikreto mo ay sikreto ko na rin, walang makakaalam na iba



kapag nararamdaman mo na ikaw ay nag-iisa at kailangan mo ng karamay,

alam mo naman kung saan ako matatagpuan di ba?



humarap ka lamang sa SALAMIN, at dadamayan kita.



***

karamay mo ay Ako

Musta ka naman? Pagod ba?
Bakit mukhang di maganda ang aura mo ngayon
Siguro di ka na naman nya nai text noh?
ikaw naman kase, ilang beses na ba kitang sinabihan
na iba ang Mahal kesa Gusto
Spelling pa lang anlayo na, meaning pa kaya.

Kahapon ang saya-saya mo lang
sabi mo, today is the day that the Lord has made
kala ko nga kumakanta ka lang eh,
yun pala nagsi celebrate ka, kase tinawag ka nyang MAHAL
sorry, naman nakalimutan ko, yun nga pala nickname mo.

o, ba't ganyan ka makatingin? parang babasagin mo mukha ko.

ayan, umiiyak ka na naman....
tsk , tsk... ilang beses na ba kitang pinag sabihan
na wag ka mag tiwala basta basta, na paglalaruan ka lang nila
ilan beses na ba yan nangyari sa 'yo? isa, dalawa? di ko na mabilang
dahil sa tuwing haharap ka sa akin, 2 anyo lang nakikita ko
ang maligaya ka at nakangiti o kaya naman ay ganyan, lumuluha.

ano nga ba ang una nilang magugustuhan sa 'yo?
maabilidad ,maganda ka, may marangal na trabaho,may pangalan.
pakunwari na lamang ang pagmamahal, kase para sa kanila isa kang trophy
na ang makuha ka at makasama eh para na rin silang nanalo sa lottery,
pero pagkatapos ka nilang pakinabangan, ayan etsapwera ka na lamang.

ayokong pagalitan ka, dahil sa araw-araw na lamang na haharap ka sa akin
bago ka lumabas ng bahay, hindi ko maiwasan na mapailing dahil nag aalala ako sa 'yo,
inaabangan ang pagbabalik mo, upang sa muling pag harap mo sa akin ay malaman ko
kung ano ang naging takbo ng maghapon mo.

at gaya ngayon, hindi na naman ako nagkamali,
luhaan ka na naman...bigo ka na naman
magsisi ka man ay huli na, dahil nagtiwala ka at nagmahal
mali na naman ang tao na pinag alayan mo nito
at tulad ng mga nakaraang araw at gabi,
magpupunas ka ng luha mo habang nasa harapan ko
kung pwede lang kitang batukan at sapakin para magising
sa pagkaka bangungot mo, malamang nagawa ko na.

Sabagay, ano nga ba naman ang magagawa ng isang tulad ko
kundi ang magmasid at ipakita sa 'yo ang itsura ng iyong pagkatao
hanggang dito na lamang naman ang silbi ko
ang maging piping saksi sa mga halakhak kapag ang saya-saya mo
at maging karamay sa mga sandali kapag umaagos ang luha sa mga mata mo.

Sige na, ayusin mo na ang itsura mo,
taas noo mong ipakita sa mundo, hindi ka apektado
na bukas masaya ka na naman lalabas ng kwartong ito
nakangiti, parang walang pinag dadaanan...
parang di nagpahid ng luha
parang di nasaktan...
lagi mong tatandaan, andito lamang ako,
tahimik man at walang nasasabi, pero nakikita ko naman at nararamdaman
ang laman ng iyong kalooban.

Ayan, ganyan nga,ngumiti ka.

Kung gaano kasakit ang masaktan, ganoon mo dapat gawin kaganda ang iyong mukha
upang maging kapani-paniwala na ang lahat ay balewala.
Anuman ang mangyari hindi kita ipagkakanulo,
sikreto mo ay sikreto ko na rin, walang makakaalam na iba

kapag nararamdaman mo na ikaw ay nag-iisa at kailangan mo ng karamay,
alam mo naman kung saan ako matatagpuan di ba?

humarap ka lamang sa SALAMIN, at dadamayan kita.

***

Paalam Diablo

1 message received

hindi ko na kailangan pang tingnan kung kanino galing ang mensahe

very obvious naman na sa iyo yun nanggaling.

may naka assign na kaseng alert tone para sa 'yo

sa may ilang buwan natin na paglalaro ng Diablo 3 at paguusap gamit ang skype,

nakilala natin ang isa't - isa.

Ikaw ang Demon Hunter na nagtaboy palayo sa mga mobs na kumikitil

sa buhay ng Fragile Wizard na hawak ko nga.

Isang samahan ang nabuo, ilang persona ang ating nakasama, 

ang dati'y boring na buhay ko, ngayon ay naging masigla.

Pinasaya mo at binigyang kulay ang paglaban sa mobs at elite 

kung saan si boring na Templar lamang ang palagi kong kasama.

hindi pa man tayo nagkikita ng personal, daig pa natin ang matagal ng magkakilala

mas alam mo ang mga kahinaan ko at kakulitan sa loob at

labas ng laro na ating ginagalawan. Naging jive tayo dahil na rin siguro

sa common grounds na dinanas nating dalawa.

nasa stage ka ng pagkalito at dismaya, habang ako naman ay natapos at naka survive na.

magkatulong natin hinarap ang mga minions of hell at pinaslang sila habang 

hinahanap ang mga legendary at loots para natin maibenta.

Isang laro na nagbigay daan upang ikaw at ako ay makabuo ng isang samahan

Samahan na nagpabago sa aking katauhan.

Hindi ko alam kung bakit nasasaaktan ako tuwing mababanggit mo sya,

animo'y hinahampas ng mga elite at dinadaanan ng arcane

ang puso ko sa sakit na nadarama . Akala ko'y malilimot mo sya,

dahil ang Demon Hunter hero mo at Wizard character ko ay bagay na maging SILA.

Inakala ko na dahil palagi tayong magkasama, magkausap sa skype

at magka text magdamag, ay malilimot mo na sya.

Nakalimutan ko, na ang salitang TAYO ay sa larong Diablo 3 nga lamang pala. 

Na hindi tama ang nangyayaring ito, mali na may maramdaman ako sa 'yo

Dahil ang laro ay malayo sa katotohanan,

ang mga character na ating hero ay pang Diablo lamang

Katangahan ang magpantasya na sa bandang huli ay magiging tayo,

dahil napakaliwanag, pag natapos natin ang pagpapa level, babalik na tayo sa katotohanan.

Ako ay patuloy na mamumuhay mag-isa,

habang ikaw ay may pamilya na bubuuin at pananagutan.

kaya't bago pa ako ipagkanulo ng nararamdaman ko sa 'yo

kailangan ko ng wakasan ang aking kahibangan,

Paalam Diablo at sa iyong mga kasamahan

tama na ang may isang libong oras na ginugol sa laro na alam ko naman ang kahihinatnan

kailangan ko ng lumisan, kailangan ko ng mag logout at password ay kalimutan

bago pa man tuluyang lamunin ng maling paniniwala ang aking katauhan,

Kailangan kong ilabas ang aking sarili sa portal ng game na aking kinababaliwan.

at kung sakaling mapansin mo na tila may kulang na player sa iyong listahan,

Marahil ay iniwan ko na ang Portal kung saan kita natagpuan.

mag login ka sa teamviewer,

para makita mo kung may iba na akong pinagkaka abalahan.

Ikaw ay animo'y si Diablo. Pinaluha ako at sinaktan.



****

Paalam Diablo

1 message received

hindi ko na kailangan pang tingnan kung kanino galing ang mensahe

very obvious naman na sa iyo yun nanggaling.

may naka assign na kaseng alert tone para sa 'yo

sa may ilang buwan natin na paglalaro ng Diablo 3 at paguusap gamit ang skype,

nakilala natin ang isa't - isa.

Ikaw ang Demon Hunter na nagtaboy palayo sa mga mobs na kumikitil
sa buhay ng Fragile Wizard na hawak ko nga.

Isang samahan ang nabuo, ilang persona ang ating nakasama, 

ang dati'y boring na buhay ko, ngayon ay naging masigla.

Pinasaya mo at binigyang kulay ang paglaban sa mobs at elite 

kung saan si boring na Templar lamang ang palagi kong kasama.

hindi pa man tayo nagkikita ng personal, daig pa natin ang matagal ng magkakilala

mas alam mo ang mga kahinaan ko at kakulitan sa loob at
labas ng laro na ating ginagalawan. Naging jive tayo dahil na rin siguro
sa common grounds na dinanas nating dalawa.

nasa stage ka ng pagkalito at dismaya, habang ako naman ay natapos at naka survive na.

magkatulong natin hinarap ang mga minions of hell at pinaslang sila habang 

hinahanap ang mga legendary at loots para natin maibenta.

Isang laro na nagbigay daan upang ikaw at ako ay makabuo ng isang samahan

Samahan na nagpabago sa aking katauhan.

Hindi ko alam kung bakit nasasaaktan ako tuwing mababanggit mo sya,

animo'y hinahampas ng mga elite at dinadaanan ng arcane
ang puso ko sa sakit na nadarama . Akala ko'y malilimot mo sya,
dahil ang Demon Hunter hero mo at Wizard character ko ay bagay na maging SILA.

Inakala ko na dahil palagi tayong magkasama, magkausap sa skype
at magka text magdamag, ay malilimot mo na sya.

Nakalimutan ko, na ang salitang TAYO ay sa larong Diablo 3 nga lamang pala. 

Na hindi tama ang nangyayaring ito, mali na may maramdaman ako sa 'yo

Dahil ang laro ay malayo sa katotohanan,
ang mga character na ating hero ay pang Diablo lamang

Katangahan ang magpantasya na sa bandang huli ay magiging tayo,
dahil napakaliwanag, pag natapos natin ang pagpapa level, babalik na tayo sa katotohanan.

Ako ay patuloy na mamumuhay mag-isa,
habang ikaw ay may pamilya na bubuuin at pananagutan.

kaya't bago pa ako ipagkanulo ng nararamdaman ko sa 'yo

kailangan ko ng wakasan ang aking kahibangan,
Paalam Diablo at sa iyong mga kasamahan

tama na ang may isang libong oras na ginugol sa laro na alam ko naman ang kahihinatnan

kailangan ko ng lumisan, kailangan ko ng mag logout at password ay kalimutan

bago pa man tuluyang lamunin ng maling paniniwala ang aking katauhan,

Kailangan kong ilabas ang aking sarili sa portal ng game na aking kinababaliwan.

at kung sakaling mapansin mo na tila may kulang na player sa iyong listahan,

Marahil ay iniwan ko na ang Portal kung saan kita natagpuan.

mag login ka sa teamviewer,
para makita mo kung may iba na akong pinagkaka abalahan.

Ikaw ay animo'y si Diablo. Pinaluha ako at sinaktan.

****

chat

time check: 8:49pm

ilang sandali na lang naka online ka na.

makakausap na naman kita sa skype, at kapag mabilis ang internet connection,

may chance pa na masulyapan kita sa webcam.



ilang buwan na ba tayong ganito?

Apat ba o lima? di ko na matandaan. basta ang alam ko, pinag tagpo tayo ng tadhana.

humiwalay ka sa kanya pansamantala para maiayos ang buhay mo.

ako naman, kakatapos lang maiayos ang buhay ko.

dalawang nilalang na nagbibigayan ng lakas ng loob sa isa't-isa.



tayo ang sumira sa sinabi ni Charles Dickens that Electric communication

will never be a substitute for the face of someone who, with her soul,

encourages another person to be brave and true,

dahil sa social networking, nakilala natin ang isa't-isa.

hindi pa man tayo personal na nagkikita, pero feeling natin,

matagal na tayong magkasama.

we are very much compatible, maging sa kalokohan man o serious.

minsan nga nasabi mo sa 'kin, siguro kung nasa Pinas lang ako,

ang saya -saya natin dalawa. na malamang, wala na tayong gagawin kundi mag kwentuhan, magtawanan at magyayabangan, naiimagine ko tuloy

 ang ating magiging itsura.



...is online



"hi, musta naman ang wholeday?" pambungad kong bati

"pagod, pero sulit" matipid mong sagot

...

mahabang patlang, walang tawag sa skype or type man lang sa chatbox mula sa iyo.

...

...



ilang sandali ang dumaan hindi na ko nakatiis at nag type ako sa chat box natin.

"oi, ok ka lang? " tanong ko sa 'yo



"bebz, baka di muna ako mag online ha, susunduin ko na kase bukas si Rina. Enough na siguro yung time na nagkahiwalay kami para makapag simula ulit kaming dalawa" animo'y sumabog na  bomba ang nabasa ko



Lam mo yung feeling ng binuhusan ka ng isang drum na may yelong  tubig,

yung kung pwede lang, lumusot ako sa screen ng monitor para makaharap ka agad

at maipaalala sa 'yo ang mga sakit na pinag daanan mo

noong nag hiwalay kayong dalawa,

baka sakali magbago pa ang desisyon mo.



Panu ko ba sasabihin sa 'yo na hayaan mo na lang sya at mag move on ka na lang,

gaya ng mga napapag usapan natin,na mag sisimula kang muli ng panibagong buhay,

Panu ko ba sasabihin sa 'yo, na hindi sya ang babae na para sa 'yo

at Panu ko ba sasabihin sa 'yo na wag mo na syang balikan, 

kase andito naman ako, handang umibig muli para lang sa 'yo ...



na handang masaktan kahit pauli-ulit,



"ganun ba? sabagay mas maganda nga kung mabubuo kayo na pamilya.

basta andito lang ako, laging naka online 24/7 para sa 'yo, in case na kailanganin 

mo ang tulong ko." gusto kong ilubog sa kumukulong mantika ang mga daliri ko,

hindi ko alam san nito hinugot ang mga salitang tinipa at nai send sa 'yo.



Minsan, kailangan mong maging ipokrita para pagtakpan ang sakit na nadarama.





Parang ako , kahit  alam na walang patutunguhan,

pikit mata ko pa rin isinisiksik ang ideya na maaring maging Tayo...

kahit alam ko na meron ng KAYO...

chat

time check: 8:49pm
ilang sandali na lang naka online ka na.
makakausap na naman kita sa skype, at kapag mabilis ang internet connection,
may chance pa na masulyapan kita sa webcam.

ilang buwan na ba tayong ganito?
Apat ba o lima? di ko na matandaan. basta ang alam ko, pinag tagpo tayo ng tadhana.
humiwalay ka sa kanya pansamantala para maiayos ang buhay mo.
ako naman, kakatapos lang maiayos ang buhay ko.
dalawang nilalang na nagbibigayan ng lakas ng loob sa isa't-isa.

tayo ang sumira sa sinabi ni Charles Dickens that Electric communication
will never be a substitute for the face of someone who, with her soul,
encourages another person to be brave and true,
dahil sa social networking, nakilala natin ang isa't-isa.
hindi pa man tayo personal na nagkikita, pero feeling natin,
matagal na tayong magkasama.
we are very much compatible, maging sa kalokohan man o serious.
minsan nga nasabi mo sa 'kin, siguro kung nasa Pinas lang ako,
ang saya -saya natin dalawa. na malamang, wala na tayong gagawin kundi mag kwentuhan, magtawanan at magyayabangan, naiimagine ko tuloy
 ang ating magiging itsura.

...is online

"hi, musta naman ang wholeday?" pambungad kong bati
"pagod, pero sulit" matipid mong sagot
...
mahabang patlang, walang tawag sa skype or type man lang sa chatbox mula sa iyo.
...
...

ilang sandali ang dumaan hindi na ko nakatiis at nag type ako sa chat box natin.
"oi, ok ka lang? " tanong ko sa 'yo

"bebz, baka di muna ako mag online ha, susunduin ko na kase bukas si Rina. Enough na siguro yung time na nagkahiwalay kami para makapag simula ulit kaming dalawa" animo'y sumabog na  bomba ang nabasa ko

Lam mo yung feeling ng binuhusan ka ng isang drum na may yelong  tubig,
yung kung pwede lang, lumusot ako sa screen ng monitor para makaharap ka agad
at maipaalala sa 'yo ang mga sakit na pinag daanan mo
noong nag hiwalay kayong dalawa,
baka sakali magbago pa ang desisyon mo.

Panu ko ba sasabihin sa 'yo na hayaan mo na lang sya at mag move on ka na lang,
gaya ng mga napapag usapan natin,na mag sisimula kang muli ng panibagong buhay,
Panu ko ba sasabihin sa 'yo, na hindi sya ang babae na para sa 'yo
at Panu ko ba sasabihin sa 'yo na wag mo na syang balikan, 
kase andito naman ako, handang umibig muli para lang sa 'yo ...

na handang masaktan kahit pauli-ulit,

"ganun ba? sabagay mas maganda nga kung mabubuo kayo na pamilya.
basta andito lang ako, laging naka online 24/7 para sa 'yo, in case na kailanganin 
mo ang tulong ko." gusto kong ilubog sa kumukulong mantika ang mga daliri ko,
hindi ko alam san nito hinugot ang mga salitang tinipa at nai send sa 'yo.

Minsan, kailangan mong maging ipokrita para pagtakpan ang sakit na nadarama.


Parang ako , kahit  alam na walang patutunguhan,
pikit mata ko pa rin isinisiksik ang ideya na maaring maging Tayo...
kahit alam ko na meron ng KAYO...

meant to be

"nyt nyt ! " pamamaalam niya.

"ok, next time ulit ha. Palagi ka sana mag online" sabay ngiti na wari'y ayaw matapos ang usapan.



Yung feeling na ayaw mo matapos ang inyong kwentuhan kahit alam mo na

maaga ka pang papasok kinabukasan.

Na para bang kapag nag offline sya sa chat, pakiramdam mo ay may kulang sa pagkatao mo.

Yan, ganyang ganyan ang pakiramdam ko sa tuwing maririnig ko ang pamamaalam mo.

Parang gusto kong gawing bestfriend si Darna at hiramin ang magic bato nya

para lang makalipad kung saang ibayong dagat ka man naglalayag.



Bagay tayong dalawa.

Nasa moving on process ka,

while nasa letting go stage naman ako.

Binatang ama ka, may 2 anak naman ako.

One big happy family sana if ever na maging tayo.

yun nga lang, hindi pa siguro ngayon.

At hindi ko rin alam kung kailan.



Bakit ba minsan si Kupido kung mag match ng partners sablay

Nung panahon na pwede naman maging tayo, pinaghiwalay nya ang ating landas

Tapos ngayon na pareho na tayong nabigo at nagsisimulang buuin ang panibagong bukas

saka naman tayo muling pinag krus ang landas.



"o pano, logout na talaga ako ha? Ingat ka palagi God Bless !" pahabol pa nyang message

"ikaw rin, ingatz, sana sabay tayo makapag bakasyon sa Pinas" paghahandaan ko talaga mag apply ng leave yun kung sakali.



"oo nga, sana dyan ako sa Singapore bumaba pauwi sa Pinas. O paano, ingat alang ha. wag ka na maghanap ng BF

…

is typing

…



malamang sasabihin mo na ikaw na lang hintayin ko

or baka sasabihin mong, sa tagal ng panahon na nagkahiwalay tayo na realize mo na ako pala ay mahal mo



...is typing



antagal nakaka excite,

ang bagal ba ng connection mo at ba't ganyan katagal ng message lumabas sa screen ko.

Nauhaw akong bigla dahil sa excitement, parang gusto kong kiligin na ewan.

Sasabihin mo na bang "hintayin kita" or manliligaw ka na ba. Ang tagal naman.



"hindi mo na kelangan yun, intindihin mo na lang pagpapalaki sa mga anak mo. Baka masaktan ka lang ulit, tama na yung minsan nadapa ka at nakabangon kesa muli ka na naman magmamahal tapos failure na naman ang mangyayari. O sya, paano, gud nyt na, umaga na at may pasok ka pa, ako naman eh may duty na rin mamaya. Musta na lang sa ibang tropa pag naka chat mo sila "  sabay offline mo na.







Minsan talaga ang tadhana kung magpa-asa wagas !

meant to be

"nyt nyt ! " pamamaalam niya.
"ok, next time ulit ha. Palagi ka sana mag online" sabay ngiti na wari'y ayaw matapos ang usapan.

Yung feeling na ayaw mo matapos ang inyong kwentuhan kahit alam mo na
maaga ka pang papasok kinabukasan.
Na para bang kapag nag offline sya sa chat, pakiramdam mo ay may kulang sa pagkatao mo.
Yan, ganyang ganyan ang pakiramdam ko sa tuwing maririnig ko ang pamamaalam mo.
Parang gusto kong gawing bestfriend si Darna at hiramin ang magic bato nya
para lang makalipad kung saang ibayong dagat ka man naglalayag.

Bagay tayong dalawa.
Nasa moving on process ka,
while nasa letting go stage naman ako.
Binatang ama ka, may 2 anak naman ako.
One big happy family sana if ever na maging tayo.
yun nga lang, hindi pa siguro ngayon.
At hindi ko rin alam kung kailan.

Bakit ba minsan si Kupido kung mag match ng partners sablay
Nung panahon na pwede naman maging tayo, pinaghiwalay nya ang ating landas
Tapos ngayon na pareho na tayong nabigo at nagsisimulang buuin ang panibagong bukas
saka naman tayo muling pinag krus ang landas.

"o pano, logout na talaga ako ha? Ingat ka palagi God Bless !" pahabol pa nyang message
"ikaw rin, ingatz, sana sabay tayo makapag bakasyon sa Pinas" paghahandaan ko talaga mag apply ng leave yun kung sakali.

"oo nga, sana dyan ako sa Singapore bumaba pauwi sa Pinas. O paano, ingat alang ha. wag ka na maghanap ng BF
…
is typing
…

malamang sasabihin mo na ikaw na lang hintayin ko
or baka sasabihin mong, sa tagal ng panahon na nagkahiwalay tayo na realize mo na ako pala ay mahal mo

...is typing

antagal nakaka excite,
ang bagal ba ng connection mo at ba't ganyan katagal ng message lumabas sa screen ko.
Nauhaw akong bigla dahil sa excitement, parang gusto kong kiligin na ewan.
Sasabihin mo na bang "hintayin kita" or manliligaw ka na ba. Ang tagal naman.

"hindi mo na kelangan yun, intindihin mo na lang pagpapalaki sa mga anak mo. Baka masaktan ka lang ulit, tama na yung minsan nadapa ka at nakabangon kesa muli ka na naman magmamahal tapos failure na naman ang mangyayari. O sya, paano, gud nyt na, umaga na at may pasok ka pa, ako naman eh may duty na rin mamaya. Musta na lang sa ibang tropa pag naka chat mo sila "  sabay offline mo na.



Minsan talaga ang tadhana kung magpa-asa wagas !

Ako at ang laro na Diablo

Nagmamadali ang mga hakbang na tinungo ko ang aking inuupahan na kwarto.

Ini on nag laptop at animoy may humahabol na ilang demonyo

habang umuusal ng panalangin,na sana, naka online ka na.

Na sana makita mo agad na online din ako.

Hindi naman talaga ako ganito ka adik sa laro.

Pero sa lahat ng RPG ito ang aking pinaka paborito. Ang Diablo.

Dahil sa likod ng paglalaro ko nito, ay naroon ang kwento ng mga naging buhay ko.

Diablo ng makilala ko si Howard, schoolmate ko sya. 

Palagi kaming tambay sa labas ng campus.

Mahigit 2 oras ang interval ng klase namin dalawa.

Sya ang nagturo sa akin maglaro ng RPG.

Noong una normal lang na laro, pero kinalaunan, parang character ng Sorceress,

nahulog ang loob ko kay Howard, isang Paladin.

Love is not a game that 2 people play.

Napatunayan ko na ito ay totoo, husto na natatapos ko ang larong Diablo

natapos din ang relasyon namin ni Howard.

Kinailangan na nyang umalis ng bansa, susunod na sya sa pamilya nya at

doon maninirahan sa America. Ayokong umasa na magiging kami pa,

pero sya mismo ang nagsabi na to be continued daw kaming dalawa.

Parang Diablo 2 lang di ba.

Releasing ng Diablo 2, habang nakapila ako sa National Bookstore ng

SM North EDSA nang makilala ko si Roy.

May kilig factor sya na karisma, yung tipong magsasalita pa lang para ka ng hine hele

sa lambing ng boses nya. Dinaig pa ang necromancer character kumbaga.

Nagpalitan ng battletag id at kinagabihan, sa portal ng Tristam kami ay nagkita.

Nabuo ang isang samahan nakailanman ay hindi ko akalain

na hahantong sa totoong pag iibigan.

Isa syang Tyreal na gumabay sa akin.

Mula sa simula ng laro hanggang sa humantong kami sa simbahan.

Nag isang dibdib kami sa Cathedral, hindi sa Tristam , kundi sa totoo ng simbahan.

Kung paano kami naging tag team sa Diablo 2, ganoon din namin sinuong ang buhay.

Magka agapay, nagtutulungan. 

Pag nawawalan ng buhay ang isang karakter, tutulungan ng ka partner. 

At gaya ng mga karaniwang laro, lahat ay may katapusan.

Gumising na lamang ako isang umaga na meron na syang kalaro na iba.

Pilit ko man syang ini- invite papunta sa server kung saan ako naroroon, ini ignore nya.

Dito ko natutunan labanan ang mga mobs na mag isa.

Hinarap ko si Baal na mag isa hanggang sa umabot ang may ilang taon,

natuto akong mag level up na walang kasama.

Loner.

Walang kakampi.

Lumalaban na mag-isa.

At ngayon nga, makalipas ang may ilang taon, inilabas ang Diablo 3.

Iba na ang mga karakter, pero iyon parin ang mga uri ng kalaban. 

Mga halimaw na pinakawalan mula sa mundo ng kasamaan.

Mula sa pagiging loner, muli akong lumabas upang makisalamuha sa iba.

At dito kita nakilala.

You’re the falling angel that was sent for me from up above.

Ikaw ang bagong Tyreal na gagabay muli sa aking pag iisa.

Anumang pilit kong saksak sa aking utak na laro lamang ang lahat ng ating ginagawa,

ang talanding puso ko naman ang sigaw ng sigaw na iniibig na kita.

Nahulog na ang loob ko sa ‘yo, kung gaano kabilis ang level up ko sa Diablo 3

ganun rin kabilis ang development ng nararamdaman ko sa ‘yo.

Alam kong mali ang umibig sa tulad mo,

Dahil kailanman alam ko na hindi maaring maging tayo.

Hanggang sa laro lamang na Diablo pwedeng magkaroon ng salitang IKAW at AKO

pero sa totoong mundo, walang TAYO.

Masakit, pero kailangan.

Kaya’t ng makarating ako ng level 60 sa Hell mode,

nagpasya ako na kailangan ko na itong tigilan.

Tama na ang naramdaman kong sakit sa Hell, ayoko ng ipagpatuloy pang pahirapan

ang aking sarili na sumiksik sa ‘yo habang naglalaro sa Inferno.

Tama na ang Nightmare na aking napagdaanan,

at sapat na ang lupit ng Hell na aking naranasan ng sabihin mong ikaw at ako

ay hanggang sa pagiging magkaibigan lamang.

Ayoko ng makarating sa Inferno at tuluyang mawasak ang gulanit kong pakiramdam, 

gaya ng mga nakaraang laro ng Diablo…palaging sa huli ay may talunan.

Sana naging Hero na lang ako sa Diablo,

para tuwing masasaktan, pwede akong magpalit ng karakter.

Magsisimula ulit sa level 1 na parang walang masakit na pinag daanan mula sa nakaraan.

Ako at si Diablo ay magkapareho palagi ng kinahahantungan.

Defeated palagi sa laban.

Ako at ang laro na Diablo

Nagmamadali ang mga hakbang na tinungo ko ang aking inuupahan na kwarto.

Ini on nag laptop at animoy may humahabol na ilang demonyo
habang umuusal ng panalangin,na sana, naka online ka na.
Na sana makita mo agad na online din ako.

Hindi naman talaga ako ganito ka adik sa laro.

Pero sa lahat ng RPG ito ang aking pinaka paborito. Ang Diablo.

Dahil sa likod ng paglalaro ko nito, ay naroon ang kwento ng mga naging buhay ko.

Diablo ng makilala ko si Howard, schoolmate ko sya. 

Palagi kaming tambay sa labas ng campus.
Mahigit 2 oras ang interval ng klase namin dalawa.

Sya ang nagturo sa akin maglaro ng RPG.

Noong una normal lang na laro, pero kinalaunan, parang character ng Sorceress,
nahulog ang loob ko kay Howard, isang Paladin.

Love is not a game that 2 people play.

Napatunayan ko na ito ay totoo, husto na natatapos ko ang larong Diablo
natapos din ang relasyon namin ni Howard.

Kinailangan na nyang umalis ng bansa, susunod na sya sa pamilya nya at
doon maninirahan sa America. Ayokong umasa na magiging kami pa,
pero sya mismo ang nagsabi na to be continued daw kaming dalawa.
Parang Diablo 2 lang di ba.

Releasing ng Diablo 2, habang nakapila ako sa National Bookstore ng
SM North EDSA nang makilala ko si Roy.

May kilig factor sya na karisma, yung tipong magsasalita pa lang para ka ng hine hele
sa lambing ng boses nya. Dinaig pa ang necromancer character kumbaga.

Nagpalitan ng battletag id at kinagabihan, sa portal ng Tristam kami ay nagkita.

Nabuo ang isang samahan nakailanman ay hindi ko akalain
na hahantong sa totoong pag iibigan.

Isa syang Tyreal na gumabay sa akin.

Mula sa simula ng laro hanggang sa humantong kami sa simbahan.

Nag isang dibdib kami sa Cathedral, hindi sa Tristam , kundi sa totoo ng simbahan.

Kung paano kami naging tag team sa Diablo 2, ganoon din namin sinuong ang buhay.

Magka agapay, nagtutulungan. 

Pag nawawalan ng buhay ang isang karakter, tutulungan ng ka partner. 

At gaya ng mga karaniwang laro, lahat ay may katapusan.

Gumising na lamang ako isang umaga na meron na syang kalaro na iba.

Pilit ko man syang ini- invite papunta sa server kung saan ako naroroon, ini ignore nya.

Dito ko natutunan labanan ang mga mobs na mag isa.

Hinarap ko si Baal na mag isa hanggang sa umabot ang may ilang taon,
natuto akong mag level up na walang kasama.

Loner.

Walang kakampi.

Lumalaban na mag-isa.

At ngayon nga, makalipas ang may ilang taon, inilabas ang Diablo 3.

Iba na ang mga karakter, pero iyon parin ang mga uri ng kalaban. 

Mga halimaw na pinakawalan mula sa mundo ng kasamaan.

Mula sa pagiging loner, muli akong lumabas upang makisalamuha sa iba.

At dito kita nakilala.

You’re the falling angel that was sent for me from up above.

Ikaw ang bagong Tyreal na gagabay muli sa aking pag iisa.

Anumang pilit kong saksak sa aking utak na laro lamang ang lahat ng ating ginagawa,

ang talanding puso ko naman ang sigaw ng sigaw na iniibig na kita.

Nahulog na ang loob ko sa ‘yo, kung gaano kabilis ang level up ko sa Diablo 3

ganun rin kabilis ang development ng nararamdaman ko sa ‘yo.

Alam kong mali ang umibig sa tulad mo,

Dahil kailanman alam ko na hindi maaring maging tayo.

Hanggang sa laro lamang na Diablo pwedeng magkaroon ng salitang IKAW at AKO

pero sa totoong mundo, walang TAYO.

Masakit, pero kailangan.

Kaya’t ng makarating ako ng level 60 sa Hell mode,
nagpasya ako na kailangan ko na itong tigilan.

Tama na ang naramdaman kong sakit sa Hell, ayoko ng ipagpatuloy pang pahirapan
ang aking sarili na sumiksik sa ‘yo habang naglalaro sa Inferno.

Tama na ang Nightmare na aking napagdaanan,
at sapat na ang lupit ng Hell na aking naranasan ng sabihin mong ikaw at ako
ay hanggang sa pagiging magkaibigan lamang.

Ayoko ng makarating sa Inferno at tuluyang mawasak ang gulanit kong pakiramdam, 

gaya ng mga nakaraang laro ng Diablo…palaging sa huli ay may talunan.

Sana naging Hero na lang ako sa Diablo,

para tuwing masasaktan, pwede akong magpalit ng karakter.

Magsisimula ulit sa level 1 na parang walang masakit na pinag daanan mula sa nakaraan.

Ako at si Diablo ay magkapareho palagi ng kinahahantungan.

Defeated palagi sa laban.

i had the right man at the wrong time

minsan, akala natin madali lang mabuhay. 

madaling mag move on. 



pero ang totoo, andito lang sa puso natin ang lahat, kinikimkim. 

ayaw pakawalan. 

umaasa na kahit papaano, 

may isang tao na ikaw ay babalikan... 



love is not like a bed of roses, 

hindi palaging kasiyahan, kailangan din harapin ang katotohanan. 



i was married with a guy who gave me 3 wonderful children. 

our relationship only lasted 4 years and he go with another woman. 

after a year our marriage was annulled, and i had to put myself back to pieces again. 



nakilala ko si Hanz noong panahon na nasa moving on stage ako from a broken relationship. 

matured sya mag isip, simpatiko. 

napapasunod nya ako, kumbaga sya ang knight in shinning armour na matagal kong hinintay upang maging tagapag ligtas. 



naging maganda ang aming pagkakaibigan. . 

sya ang tao na kailanman ay hindi ako iniwan noong mga panahon na feeling ko ako ay isa ng talunan. 

he keep me alive, sya ang nagbigay ng panibagong pag-asa sa naghihingalo ko ng pagkatao. 



araw-araw laging masaya, walang problema. 

tanggap nya kung ano ako, aking nakaraan at ang aking kasalukuyan. 



nagsama kami dahil feeling namin, may understanding na namamagitan 

sa aming dalawa. 

sa loob ng may 5 taon namin na pagsasama, wala akong matandaan na 

pinaluha nya ako. 



iilan lamang sa aming mga kaibigan at kakilala ang nakakaalam ng totoo. 

maging magulang at kapatid ni Hanz, hindi alam ang tunay na sitwasyon ko. 



tuwing tinutukso kami kung kailan ba kami magpapakasal, natatameme ako. 

at nakikita ko sa mukha ni Hanz ang lumbay. 

hindi ko malaman kung nahihiya ba sya at gustong itama ang maling akala ng mga tao na kami talagang dalawa. 

o nasasaktan sa mga biro at tanong ng mga ito. 



gusto na rin nya na magka pamilya, 

magkaroon ng sariling mga anak. 

nakikita ko kung gaano sya kagiliw sa mga bata. 

at wala ako sa posisyon upang mag alok sa kanya ng isang 

buhay na kailanman ay alam kong hindi magiging fair para sa kanya. 



he is the man that i ever wanted. 

kami talaga ang nababagay para sa isa't-isa. 



yun ang akala ko. 



nagising na lang ako 1 araw na may luha sa aking mga mata. 



mahal ko si Hanz, at hindi ko kayang isakripisyo nya ang kanyang sarili 

para sa akin at sa aking mga anak, 



hindi ako ang nababagay sa kanya. 



i love him so much, that i don't want to make his life miserable. 



ayoko syang maging katawa-tawa sa mata ng mga tao. 



binata sya, 



may 3 anak naman ako. 



loving someone doesn't mean you have to hold him tight. sometimes, 

it's much better to let go. gusto ko sya na maging masaya. 



at mangyayari lamang yon kung wala na ako sa tabi nya. 



i know it will be hard for me, dahil sa kanya na uminog ang aking mundo. 

ngunit mas gugustuhin ko pang masaktan ako, 

kesa makita kong hindi masaya ang taong nagparamdam sa akin muli kung paano makarating sa paraiso. 



hindi ako naniniwala sa tadhana. 



but i'm hoping na sana kami parin in the future. 

na kung talagang kami ang para sa isa't-isa, hahanapin nya ako. 



i'm trying to move on, although my heart don't want me to let go. 



siguro nga, hanggang dito na lang kami. 



i had the right man, at the wrong time...huli na syang dumating sa buhay ko. 

i had the right man at the wrong time

minsan, akala natin madali lang mabuhay. 
madaling mag move on. 

pero ang totoo, andito lang sa puso natin ang lahat, kinikimkim. 
ayaw pakawalan. 
umaasa na kahit papaano, 
may isang tao na ikaw ay babalikan... 

love is not like a bed of roses, 
hindi palaging kasiyahan, kailangan din harapin ang katotohanan. 

i was married with a guy who gave me 3 wonderful children. 
our relationship only lasted 4 years and he go with another woman. 
after a year our marriage was annulled, and i had to put myself back to pieces again. 

nakilala ko si Hanz noong panahon na nasa moving on stage ako from a broken relationship. 
matured sya mag isip, simpatiko. 
napapasunod nya ako, kumbaga sya ang knight in shinning armour na matagal kong hinintay upang maging tagapag ligtas. 

naging maganda ang aming pagkakaibigan. . 
sya ang tao na kailanman ay hindi ako iniwan noong mga panahon na feeling ko ako ay isa ng talunan. 
he keep me alive, sya ang nagbigay ng panibagong pag-asa sa naghihingalo ko ng pagkatao. 

araw-araw laging masaya, walang problema. 
tanggap nya kung ano ako, aking nakaraan at ang aking kasalukuyan. 

nagsama kami dahil feeling namin, may understanding na namamagitan 
sa aming dalawa. 
sa loob ng may 5 taon namin na pagsasama, wala akong matandaan na 
pinaluha nya ako. 

iilan lamang sa aming mga kaibigan at kakilala ang nakakaalam ng totoo. 
maging magulang at kapatid ni Hanz, hindi alam ang tunay na sitwasyon ko. 

tuwing tinutukso kami kung kailan ba kami magpapakasal, natatameme ako. 
at nakikita ko sa mukha ni Hanz ang lumbay. 
hindi ko malaman kung nahihiya ba sya at gustong itama ang maling akala ng mga tao na kami talagang dalawa. 
o nasasaktan sa mga biro at tanong ng mga ito. 

gusto na rin nya na magka pamilya, 
magkaroon ng sariling mga anak. 
nakikita ko kung gaano sya kagiliw sa mga bata. 
at wala ako sa posisyon upang mag alok sa kanya ng isang 
buhay na kailanman ay alam kong hindi magiging fair para sa kanya. 

he is the man that i ever wanted. 
kami talaga ang nababagay para sa isa't-isa. 

yun ang akala ko. 

nagising na lang ako 1 araw na may luha sa aking mga mata. 

mahal ko si Hanz, at hindi ko kayang isakripisyo nya ang kanyang sarili 
para sa akin at sa aking mga anak, 

hindi ako ang nababagay sa kanya. 

i love him so much, that i don't want to make his life miserable. 

ayoko syang maging katawa-tawa sa mata ng mga tao. 

binata sya, 

may 3 anak naman ako. 

loving someone doesn't mean you have to hold him tight. sometimes, 
it's much better to let go. gusto ko sya na maging masaya. 

at mangyayari lamang yon kung wala na ako sa tabi nya. 

i know it will be hard for me, dahil sa kanya na uminog ang aking mundo. 
ngunit mas gugustuhin ko pang masaktan ako, 
kesa makita kong hindi masaya ang taong nagparamdam sa akin muli kung paano makarating sa paraiso. 

hindi ako naniniwala sa tadhana. 

but i'm hoping na sana kami parin in the future. 
na kung talagang kami ang para sa isa't-isa, hahanapin nya ako. 

i'm trying to move on, although my heart don't want me to let go. 

siguro nga, hanggang dito na lang kami. 

i had the right man, at the wrong time...huli na syang dumating sa buhay ko. 

Rubbershoes

"kasya ba kay Ian ang rubbershoes? sukat ba or maliit" sunod-sunod na tanong ko sa aking mrs habang binabaybay ko ang kahabaan ng Ras Laffan Industrial City lulan ng sasakyan pagamit sa akin ng kumpanya.



Ilang buwan pa lang ako dito sa Qatar, may project kase dito ang aming kumpanya at isa nga ako sa ipinadala. Saan man akong bansa mapa destino, sinisugurado ko na may ipapadala akong gamit sa aking 2 anak. Mahilig maglaro ng basketball si Ian at panlaban ko naman sa taekwondo si Sopia, ang aking bunso.



Hindi madali ang maging OFW, gustuhin ko man makasama ang aking pamilya, hindi naman angkop ito sa aking trabaho. Site engineer ako ng isang dambuhalang kumpanya ng langis. At kada taon, iba't ibang bansa ang aking iniikot.



Hindi ko pinangarap maging OFW, bata pa lang ako pangarap ko talaga ay maging sundalo.

Pangarap na hindi natupad dahil sa isang pangako. Iniwan kami ni Itay noong grade 5 pa lamang ako. Panganay ako sa 5 magkakapatid. 3 babae at 2 kaming lalake.



Tandang tanda ko pa, katatapos lamang ng rebolusyon sa EDSA. Babago pa lamang winawalis ang mga kalat sa kahabaan ng Avenida at Recto. Kalalayas lamang ng maimpluwensyang diktadura.

Mga Marcoses at cronies, tumulak papuntang Amerika.

At gaya nila, si Itay naman ay tumulak din, papunta nga lamang sa Persia.

Tubero daw ang magiging trabaho nya doon. Kikita ng dolyar, ipadadala sa amin, at mula sa pangungupahan dito sa Avenida, makakalipat daw kami sa apartment muna hanggang sa makabili ng bagong bahay at lupa.



Naisip ko, anu ba naman si Itay at Inay nag eempake pa nga lang ng maleta, ang layo na ng itinakbo ng imahinasyon. Ni hindi nga namin maihahatid si Itay kase sayang din ang ipapamasahe hanggang MIA. Alas dos ng hapon ang alis ni Itay, pero alas sais pa lamang ng umaga, inihatid na sya ni Inay sa may Lawton. Doon kase ang pwesto ni Inay, nagtitinda sya ng mga kakanin sa bangketa. Hindi naman talaga tubero si Itay, marunong lamang syang magkumpuni ng mga tubo. Nakakasama kase sya sa pag ekstra kina Mang Romy, kontratista ng MWSS sa Pasig. At hayun nga, may nakilalang recruiter daw papuntang Persia. Salary deduction, walang gastos, kaya sya lumarga.



Huling haplos sa akin ni Itay, sabi nya, "anak pagdating na pagdating ko sa Persia, ibibili kita kaagad ng Rubber shoes, hindi ka na sasakit ang mata sa kakatanaw sa mga eskaparate sa Isetan. Gusto mo mo yung NIKE pa para sikat ka sa buong Avenida" napaiyak ako sa sinabi ni Itay, alam nya kase na yun ang matagal ko na talagang pangarap. Ang magka rubbershoes. Sa edad kong 11, ni minsan hindi pa naranasan ng mga paa ko ang makapag suot ng de goma. Lagi na lamang gawang Recto at Marikina ang naisasapin ko sa aking mga paa. Gustuhin ko man sumali sa Liga, hindi ako makapag try out. Unang requirements nila, dapat may sapatos kang de goma.



26 na taon...lumipas ang mga panahon na iyon na walang rubbershoes na dumating sa aming pamilya. Si Inay, kahit hindi nya sabihin sa aming magkakapatid, alam namin na may problema.

Hindi nagpapadala si itay ng pera, akala ni inay hindi ko sya nakita ng minsang patauhin nya ako sa kanyang pwesto, may nilapitan syang tao at itinanong kung totoo bang na relocate si Itay at nakarating sa Saudi kung saan may giyera.



Wala kaming pera, mahirap mabuhay sa Maynila. Tigil sa pag aaral ang 2 kong kapatid na babae at si Arnel, ang bunso namin, imbes na gatas ang nasa bibiron nya, AM ng sinaing at kaunting asukal lamang ang inilalagay ni Inay. Wala kaming pambili ng gatas nya. Inabandona kami ni Itay na nasa Persia.



Pag kagaling ko sa eskwela, tumatambay ako sa may City Hall, habang hinihintay ko si Inay matapos sa kanyang pagtitinda ako naman ay nag aalok ng serbisyo para mag limpya bota.

Master ko na ang pagpapakintab ng mga sapatos na balat. Mula singkwenta sentimos, napalago ko ang aking serbisyo at nakakapaningil na ako ng dalawang piso hanggang kwatro pesos.

Salamat sa Bitton, ang pampakinis ng mga sapatos. sa halangang tatlong piso, kaya kong makapaglinis ng may 50 pares na sapatos sa singil na dalawang piso hanggang kwatro.



Dito uminog ang aking musmos na mundo. Nagbinata ako na nagbabanat ng buto. Pasalamat ko na rin at may ibinigay sa akin ang Diyos na kaunting galing, may talino daw ako.

Dahil batang City Hall, madami akong nakilalang mga tao, mga padrino na nagtawid ng gutom sa pamilya ko. Si Inay, mula sa pagiging tindera sa bangketa, naipasok ko kay Mrs Sanchez bilang alalay nya . Uwian araw-araw, may pabaon pang pagkain para sa aming magkakapatid.

Sina Lisa at Leona naman ay nakakuha ng scholarship sa CHED, dahil na rin sa rekomenda ni Mr Apostol, ang suki ko sa shoe shine. Si Arnel naman ay nag aaral na rin.Nakapag tapos ako ng Mechanical Engineering sa MAPUA dahil sa pagiging working student. At ngayon nga, after 26 years, masasabi kong malaki na ang ipinagbago ng aming buhay. Ng akin mismong buhay.



Si Itay? kailanman ay wala na kaming naging balita sa kanya. Minsan habang nasa may terrace at nag kakape, napag usapan namin ang nakaraan, malamang may iba na siguro si Itay na pamilya. Napakatagal ng 26 taon para manahimik sya ng ganoon na lamang. Sabagay, uso na talaga ang ganoon. Mga walang kwentang tatay.



Nasa ganoon akong pag iisip ng biglang mag ring ang aking cellphone.

"Manong Bhong, baka po may time kayo mamaya invite ko po sana kayo..."  hindi ko na sya pinatapos ng kanyang sasabihin

"naku, Bryan, pasensya na ha. Medyo busy talaga ako eh. Siguro 1 araw daan na lang ako dun sa Apartment nyo, pasensya na ha" sabay pindot ko sa end button.



Sa Shipping Company nagta trabaho si Bryan, pamangkin ng Mrs ko. Mahilig talaga sa mga extra curricular activites, palibhasa may pangarap maging politician sa kanila sa Ilocos. Kaya pati dito sa Qatar, naging involve sa mga Filipino Organizations at eto nga, pati ako kinukulit. Mula sa ini a apply na mga kababayan hanggang sa humihingi daw ng tulong. Utak pulitiko nga.



"Manong Bhong, eto po yung grupo namin ng mga Ilocano dito sa Qatar. May mga affiliations po kami sa iba't ibang organization dito sa Middle East. May mga natutulungan din po kaming mga kababayan lalu na yung mga dito na inaabot ng pagkakasakit, minamaltrato ng mga amo at mga walang documents. " mahaba nyang paliwanag.

Habang daldal sya ng daldal, iniikot naman ng aking mga mata ang kanyang tinutuluyan.

Masikip, magulo. Madaming nakatira, Boarding house daw kase ito at Pinay na may asawang Syrian ang may ari. Mababait daw at mapag kawang gawa.

Pansin ko nga, mapag ampon sila. Kase may mga ilang manang ako na nakita sa isang sulok na may tabing ng londa or tela ba iyon, nakahimlay sila. Halatang matatanda na at may karamdaman.

Napansin ata ako ni Bryan at napatingin sa akin.

"ay Manong Bhong, mga taga atin din yan. Naghihintay ng tulong mula sa mga organizations at Embassy para makauwi na sa atin." paliwanag nya

"Bryan, mangan kayo ditoy madamdaman, ag luto kamin, naimasen !" nauunawaan ko ng konti ang sinabi nung nagsalita. Inaanyayahan ata kami na dito na kumain mamaya.

"wen manang, nya sida yo?" sagot ni Bryan



Habang nag uusap sila, naglibot libot pa ako sa may veranda.



Napansin ko ang isang matandang lalake na natutulog sa may papag habang may nakatakip na sumbrero sa mukha.



"Manong, si Tatang yan. May kahinaan na tenga nyan, sabi nga namin eh parang bingi na talaga at may alzheimers disease na ata. Matagal na yan dito, undocumented daw kase. Actually, naaksidente yan, parang wala na atang matandaan, kundi yung gamit nya lang na palagi nyang katabi. Tapos kung makipag usap, parang kakaiba. Alzheimers nga daw sabi dito. Nadatnan ko na yan 3 years ago eh. Matagal na daw yan dito at sya yung nag aayos ng bahay, naglilinis. Libre na nga accomodation nyan eh. Parang magulang na rin nila Manang Cynthia dito." dami talagang alam ni Bryan, pati buhay ng ibang tao kabisado.



Masarap ang nilutong Igado at pinapaitan nina Manang Cynthia. Syrian ang kanyang asawa, pero daig pa nito ang isang Pinoy sa galing magluto ng ilocano specialty. May restaurant daw sila dati sa Kuwait, may nakuha na nga raw na soloist para mangharana sa mga kumakain na parokyano, kaso pumutok nga daw ang gera dito sa Middle East at kung wala daw yung soloist na kaka interview lang nya, malamang patay na sya. May sumabog daw kaseng bomba malapit sa kanila, dinamba daw sya ng soloist at sabay silang natumba sa may bar kayat di naabutan ng nagliliparang metal mula sa tinamaan ng missile. At yung soloist daw na yun ay nabingi na nga. Kaya't inampon nila. Dun pala nagsimula ang pagbibigay nila ng kawang-gawa.



Pati tuloy ako, nahahawa na kay Bryan sa pagiging tsismoso. Sa lahat pa naman ng ayoko, eh yung makinig sa kwento ng buhay ng ibang tao. Ayoko kase na inaalam din ng iba ang naging buhay at pinag daanan ko. Isang saradong aklat na iyon para sa akin.



Mula sa labas ng kusina kung saan kami ay kasalukuyang kumakain ng panghimagas na lecheflan, narinig ko ang pagtipa sa gitara, awitin ni Tom Jones ang himig, my ellusive dreams.

May kung anong bumundol sa dibdib ko, kabisado ko ang timbre ng boses na aking naririnig, matagal ko mang hindi narinig, pero di ako pwedeng magkamali. Paboritong awitin ni Itay ay Ellusive dreams ni Tom Jones, at mula sa kusina, napatayo ako at nagpunta sa sala.



Isang payat at impis na mukha ng isang matanda, halos luwa ang mga mata. Puti ang buhok at may ilang ngipin na nalagas na. Hindi man kasinglinaw ng pagbigkas dati sa lyrics dahil narin siguro sa mga nabungal na ngipin sa harapan ng kanyang bibig, ganoon parin kaganda ang timbre ng boses nya. Hindi ako maaring magkamali, tumanda lang sya  pero para syang si ITAY !



Habang nilalapitan ko sya, Parang gusto ko syang sapakin, pagalitan, ibuhos lahat ng sama ng loob na nandito sa aking dibdib. Gusto ko syang tanungin, Itay, bakit mo kami pinabayaan?! Pero walang lumabas na boses sa aking bibig. Nakasunod na pala sa akin sina Bryan at Manang Cynthia.



"Sya si Tatay Ador. Utang namin sa kanya ang buhay ni Irfan. Kundi dahil sa pagpipilit nyang maging soloista sa restaurant, malamang hindi nya nailigtas ang aking asawa.



"kow, eto na naman si Conching, wala ka naman maibabalitang maganda eh" pinutol nito ang kanyang pag awit.



"Tatay Ador, may mga bisita po tayo. Taga Pilipinas, tyuhin ni Bryan !" pasigaw si Manag Cynthia



"Taga Pinas ba kamo? Nakow nakow...."  at nagmamadali itong dumukot ng bagahe sa ilalim ng kanyang papag



"maari bang magpadala ako sa iyo, wag mo itong iwawala, mahalaga ito. Hindi ko lang maalala ang tirahan nila pero tanda ko ang pangalan." at mula sa kanyang maleta inilabas niya ang isang napakalumang plastic bag.

"ito, ibigay mo ito kay Adolfo Rodriguez Jr, nakow, matagal na itong hinihintay ng anak ko. Wala akong mapag padalhan at nagpuputukan sa labas. Sige na, pakidala mo sa kanya, kailangan maibigay agad iyan at sasali sya sa Liga ng Kabataan sa amin, sige na awa mo na..." mangiyak ngiyak nyang pakiusap.



Ganoon na lamang ang gulat ng lahat ng bigla kong yakapin ang kanilang Tatay Ador.



"Tay, uuwi na tayo. Makakasama mo na kaming pamilya mo !" hindi ko na napigilan ang aking luha. Dalawampu't anim na taon...ang rubbershoes na naghatid sa akin ng sama ng loob at naglayo sa aming ama.



"ikaw pala ang anak na palagi nyang inaalala. Ang rubbershoes na yan ang dahilan kung bakit sya nagpunta sa aming restaurant. Gusto nyang kumita ng extra para maipadala yan agad sa 'yo. Nagkataon na biglang nagka gera at natigil ang trabaho nila. Noong araw na lumapit sya sa amin, bitbit nya ang plastic bag na yan. Kahit wag na daw syang swelduhan ng ilang buwan,maipadala lang yang sapatos mo dahil hinihintay mo daw yan. Nagkataon naman na may missile na dun nga sa lugar namin tumama, iniligtas nya ang buhay ni Irfan kapalit ng kanyang pandinig at pagkawala ng memorya. Halos 1 taon sya sa ospital, at kami na nga ang kumupkop sa kanya."

Mahabang kwento ni Manang Cynthia.



January  17, 2012



NAIA.

Ganoon na lamang ang tuwa nila Inay at 4 kong kapatid ng makita nila ang aking sorpresang pasalubong. si ITAY. na hanggang sa makarating kami sa bahay, hindi nya binibitawan ang plastic bag laman ang 26 years old Nike rubbershoes kahit ito ay gulanit na at hindi na pwedeng mapakinabangan.



Makalipas ang may 6 na buwan, may ipinagbago na sa kundisyon ni Itay. Nakikilala na nya kami, at hindi Alzheimers disease ang kanyang naging sakit. Nag clog ang nerves sa kanyang utak upang magpabalik balik sa kanyang alaala ang nakaraan at makalimutan ang ibang detalye sa kanyang buhay. Sa ngayon ay masaya na kaming pamilya, sa bahay at lupa naming sarili. Sa Cavite, dito kami magsisimula ng panibagong bukas kapiling si Itay.

Kapiling ang 26 years old Nike Rubbershoes na ngayon ay nasa loob ng glass shield at naka display sa aming malaking sala.



+ +

Rubbershoes

"kasya ba kay Ian ang rubbershoes? sukat ba or maliit" sunod-sunod na tanong ko sa aking mrs habang binabaybay ko ang kahabaan ng Ras Laffan Industrial City lulan ng sasakyan pagamit sa akin ng kumpanya.

Ilang buwan pa lang ako dito sa Qatar, may project kase dito ang aming kumpanya at isa nga ako sa ipinadala. Saan man akong bansa mapa destino, sinisugurado ko na may ipapadala akong gamit sa aking 2 anak. Mahilig maglaro ng basketball si Ian at panlaban ko naman sa taekwondo si Sopia, ang aking bunso.

Hindi madali ang maging OFW, gustuhin ko man makasama ang aking pamilya, hindi naman angkop ito sa aking trabaho. Site engineer ako ng isang dambuhalang kumpanya ng langis. At kada taon, iba't ibang bansa ang aking iniikot.

Hindi ko pinangarap maging OFW, bata pa lang ako pangarap ko talaga ay maging sundalo.
Pangarap na hindi natupad dahil sa isang pangako. Iniwan kami ni Itay noong grade 5 pa lamang ako. Panganay ako sa 5 magkakapatid. 3 babae at 2 kaming lalake.

Tandang tanda ko pa, katatapos lamang ng rebolusyon sa EDSA. Babago pa lamang winawalis ang mga kalat sa kahabaan ng Avenida at Recto. Kalalayas lamang ng maimpluwensyang diktadura.
Mga Marcoses at cronies, tumulak papuntang Amerika.
At gaya nila, si Itay naman ay tumulak din, papunta nga lamang sa Persia.
Tubero daw ang magiging trabaho nya doon. Kikita ng dolyar, ipadadala sa amin, at mula sa pangungupahan dito sa Avenida, makakalipat daw kami sa apartment muna hanggang sa makabili ng bagong bahay at lupa.

Naisip ko, anu ba naman si Itay at Inay nag eempake pa nga lang ng maleta, ang layo na ng itinakbo ng imahinasyon. Ni hindi nga namin maihahatid si Itay kase sayang din ang ipapamasahe hanggang MIA. Alas dos ng hapon ang alis ni Itay, pero alas sais pa lamang ng umaga, inihatid na sya ni Inay sa may Lawton. Doon kase ang pwesto ni Inay, nagtitinda sya ng mga kakanin sa bangketa. Hindi naman talaga tubero si Itay, marunong lamang syang magkumpuni ng mga tubo. Nakakasama kase sya sa pag ekstra kina Mang Romy, kontratista ng MWSS sa Pasig. At hayun nga, may nakilalang recruiter daw papuntang Persia. Salary deduction, walang gastos, kaya sya lumarga.

Huling haplos sa akin ni Itay, sabi nya, "anak pagdating na pagdating ko sa Persia, ibibili kita kaagad ng Rubber shoes, hindi ka na sasakit ang mata sa kakatanaw sa mga eskaparate sa Isetan. Gusto mo mo yung NIKE pa para sikat ka sa buong Avenida" napaiyak ako sa sinabi ni Itay, alam nya kase na yun ang matagal ko na talagang pangarap. Ang magka rubbershoes. Sa edad kong 11, ni minsan hindi pa naranasan ng mga paa ko ang makapag suot ng de goma. Lagi na lamang gawang Recto at Marikina ang naisasapin ko sa aking mga paa. Gustuhin ko man sumali sa Liga, hindi ako makapag try out. Unang requirements nila, dapat may sapatos kang de goma.

26 na taon...lumipas ang mga panahon na iyon na walang rubbershoes na dumating sa aming pamilya. Si Inay, kahit hindi nya sabihin sa aming magkakapatid, alam namin na may problema.
Hindi nagpapadala si itay ng pera, akala ni inay hindi ko sya nakita ng minsang patauhin nya ako sa kanyang pwesto, may nilapitan syang tao at itinanong kung totoo bang na relocate si Itay at nakarating sa Saudi kung saan may giyera.

Wala kaming pera, mahirap mabuhay sa Maynila. Tigil sa pag aaral ang 2 kong kapatid na babae at si Arnel, ang bunso namin, imbes na gatas ang nasa bibiron nya, AM ng sinaing at kaunting asukal lamang ang inilalagay ni Inay. Wala kaming pambili ng gatas nya. Inabandona kami ni Itay na nasa Persia.

Pag kagaling ko sa eskwela, tumatambay ako sa may City Hall, habang hinihintay ko si Inay matapos sa kanyang pagtitinda ako naman ay nag aalok ng serbisyo para mag limpya bota.
Master ko na ang pagpapakintab ng mga sapatos na balat. Mula singkwenta sentimos, napalago ko ang aking serbisyo at nakakapaningil na ako ng dalawang piso hanggang kwatro pesos.
Salamat sa Bitton, ang pampakinis ng mga sapatos. sa halangang tatlong piso, kaya kong makapaglinis ng may 50 pares na sapatos sa singil na dalawang piso hanggang kwatro.

Dito uminog ang aking musmos na mundo. Nagbinata ako na nagbabanat ng buto. Pasalamat ko na rin at may ibinigay sa akin ang Diyos na kaunting galing, may talino daw ako.
Dahil batang City Hall, madami akong nakilalang mga tao, mga padrino na nagtawid ng gutom sa pamilya ko. Si Inay, mula sa pagiging tindera sa bangketa, naipasok ko kay Mrs Sanchez bilang alalay nya . Uwian araw-araw, may pabaon pang pagkain para sa aming magkakapatid.
Sina Lisa at Leona naman ay nakakuha ng scholarship sa CHED, dahil na rin sa rekomenda ni Mr Apostol, ang suki ko sa shoe shine. Si Arnel naman ay nag aaral na rin.Nakapag tapos ako ng Mechanical Engineering sa MAPUA dahil sa pagiging working student. At ngayon nga, after 26 years, masasabi kong malaki na ang ipinagbago ng aming buhay. Ng akin mismong buhay.

Si Itay? kailanman ay wala na kaming naging balita sa kanya. Minsan habang nasa may terrace at nag kakape, napag usapan namin ang nakaraan, malamang may iba na siguro si Itay na pamilya. Napakatagal ng 26 taon para manahimik sya ng ganoon na lamang. Sabagay, uso na talaga ang ganoon. Mga walang kwentang tatay.

Nasa ganoon akong pag iisip ng biglang mag ring ang aking cellphone.
"Manong Bhong, baka po may time kayo mamaya invite ko po sana kayo..."  hindi ko na sya pinatapos ng kanyang sasabihin
"naku, Bryan, pasensya na ha. Medyo busy talaga ako eh. Siguro 1 araw daan na lang ako dun sa Apartment nyo, pasensya na ha" sabay pindot ko sa end button.

Sa Shipping Company nagta trabaho si Bryan, pamangkin ng Mrs ko. Mahilig talaga sa mga extra curricular activites, palibhasa may pangarap maging politician sa kanila sa Ilocos. Kaya pati dito sa Qatar, naging involve sa mga Filipino Organizations at eto nga, pati ako kinukulit. Mula sa ini a apply na mga kababayan hanggang sa humihingi daw ng tulong. Utak pulitiko nga.

"Manong Bhong, eto po yung grupo namin ng mga Ilocano dito sa Qatar. May mga affiliations po kami sa iba't ibang organization dito sa Middle East. May mga natutulungan din po kaming mga kababayan lalu na yung mga dito na inaabot ng pagkakasakit, minamaltrato ng mga amo at mga walang documents. " mahaba nyang paliwanag.
Habang daldal sya ng daldal, iniikot naman ng aking mga mata ang kanyang tinutuluyan.
Masikip, magulo. Madaming nakatira, Boarding house daw kase ito at Pinay na may asawang Syrian ang may ari. Mababait daw at mapag kawang gawa.
Pansin ko nga, mapag ampon sila. Kase may mga ilang manang ako na nakita sa isang sulok na may tabing ng londa or tela ba iyon, nakahimlay sila. Halatang matatanda na at may karamdaman.
Napansin ata ako ni Bryan at napatingin sa akin.
"ay Manong Bhong, mga taga atin din yan. Naghihintay ng tulong mula sa mga organizations at Embassy para makauwi na sa atin." paliwanag nya
"Bryan, mangan kayo ditoy madamdaman, ag luto kamin, naimasen !" nauunawaan ko ng konti ang sinabi nung nagsalita. Inaanyayahan ata kami na dito na kumain mamaya.
"wen manang, nya sida yo?" sagot ni Bryan

Habang nag uusap sila, naglibot libot pa ako sa may veranda.

Napansin ko ang isang matandang lalake na natutulog sa may papag habang may nakatakip na sumbrero sa mukha.

"Manong, si Tatang yan. May kahinaan na tenga nyan, sabi nga namin eh parang bingi na talaga at may alzheimers disease na ata. Matagal na yan dito, undocumented daw kase. Actually, naaksidente yan, parang wala na atang matandaan, kundi yung gamit nya lang na palagi nyang katabi. Tapos kung makipag usap, parang kakaiba. Alzheimers nga daw sabi dito. Nadatnan ko na yan 3 years ago eh. Matagal na daw yan dito at sya yung nag aayos ng bahay, naglilinis. Libre na nga accomodation nyan eh. Parang magulang na rin nila Manang Cynthia dito." dami talagang alam ni Bryan, pati buhay ng ibang tao kabisado.

Masarap ang nilutong Igado at pinapaitan nina Manang Cynthia. Syrian ang kanyang asawa, pero daig pa nito ang isang Pinoy sa galing magluto ng ilocano specialty. May restaurant daw sila dati sa Kuwait, may nakuha na nga raw na soloist para mangharana sa mga kumakain na parokyano, kaso pumutok nga daw ang gera dito sa Middle East at kung wala daw yung soloist na kaka interview lang nya, malamang patay na sya. May sumabog daw kaseng bomba malapit sa kanila, dinamba daw sya ng soloist at sabay silang natumba sa may bar kayat di naabutan ng nagliliparang metal mula sa tinamaan ng missile. At yung soloist daw na yun ay nabingi na nga. Kaya't inampon nila. Dun pala nagsimula ang pagbibigay nila ng kawang-gawa.

Pati tuloy ako, nahahawa na kay Bryan sa pagiging tsismoso. Sa lahat pa naman ng ayoko, eh yung makinig sa kwento ng buhay ng ibang tao. Ayoko kase na inaalam din ng iba ang naging buhay at pinag daanan ko. Isang saradong aklat na iyon para sa akin.

Mula sa labas ng kusina kung saan kami ay kasalukuyang kumakain ng panghimagas na lecheflan, narinig ko ang pagtipa sa gitara, awitin ni Tom Jones ang himig, my ellusive dreams.
May kung anong bumundol sa dibdib ko, kabisado ko ang timbre ng boses na aking naririnig, matagal ko mang hindi narinig, pero di ako pwedeng magkamali. Paboritong awitin ni Itay ay Ellusive dreams ni Tom Jones, at mula sa kusina, napatayo ako at nagpunta sa sala.

Isang payat at impis na mukha ng isang matanda, halos luwa ang mga mata. Puti ang buhok at may ilang ngipin na nalagas na. Hindi man kasinglinaw ng pagbigkas dati sa lyrics dahil narin siguro sa mga nabungal na ngipin sa harapan ng kanyang bibig, ganoon parin kaganda ang timbre ng boses nya. Hindi ako maaring magkamali, tumanda lang sya  pero para syang si ITAY !

Habang nilalapitan ko sya, Parang gusto ko syang sapakin, pagalitan, ibuhos lahat ng sama ng loob na nandito sa aking dibdib. Gusto ko syang tanungin, Itay, bakit mo kami pinabayaan?! Pero walang lumabas na boses sa aking bibig. Nakasunod na pala sa akin sina Bryan at Manang Cynthia.

"Sya si Tatay Ador. Utang namin sa kanya ang buhay ni Irfan. Kundi dahil sa pagpipilit nyang maging soloista sa restaurant, malamang hindi nya nailigtas ang aking asawa.

"kow, eto na naman si Conching, wala ka naman maibabalitang maganda eh" pinutol nito ang kanyang pag awit.

"Tatay Ador, may mga bisita po tayo. Taga Pilipinas, tyuhin ni Bryan !" pasigaw si Manag Cynthia

"Taga Pinas ba kamo? Nakow nakow...."  at nagmamadali itong dumukot ng bagahe sa ilalim ng kanyang papag

"maari bang magpadala ako sa iyo, wag mo itong iwawala, mahalaga ito. Hindi ko lang maalala ang tirahan nila pero tanda ko ang pangalan." at mula sa kanyang maleta inilabas niya ang isang napakalumang plastic bag.
"ito, ibigay mo ito kay Adolfo Rodriguez Jr, nakow, matagal na itong hinihintay ng anak ko. Wala akong mapag padalhan at nagpuputukan sa labas. Sige na, pakidala mo sa kanya, kailangan maibigay agad iyan at sasali sya sa Liga ng Kabataan sa amin, sige na awa mo na..." mangiyak ngiyak nyang pakiusap.

Ganoon na lamang ang gulat ng lahat ng bigla kong yakapin ang kanilang Tatay Ador.

"Tay, uuwi na tayo. Makakasama mo na kaming pamilya mo !" hindi ko na napigilan ang aking luha. Dalawampu't anim na taon...ang rubbershoes na naghatid sa akin ng sama ng loob at naglayo sa aming ama.

"ikaw pala ang anak na palagi nyang inaalala. Ang rubbershoes na yan ang dahilan kung bakit sya nagpunta sa aming restaurant. Gusto nyang kumita ng extra para maipadala yan agad sa 'yo. Nagkataon na biglang nagka gera at natigil ang trabaho nila. Noong araw na lumapit sya sa amin, bitbit nya ang plastic bag na yan. Kahit wag na daw syang swelduhan ng ilang buwan,maipadala lang yang sapatos mo dahil hinihintay mo daw yan. Nagkataon naman na may missile na dun nga sa lugar namin tumama, iniligtas nya ang buhay ni Irfan kapalit ng kanyang pandinig at pagkawala ng memorya. Halos 1 taon sya sa ospital, at kami na nga ang kumupkop sa kanya."
Mahabang kwento ni Manang Cynthia.

January  17, 2012

NAIA.
Ganoon na lamang ang tuwa nila Inay at 4 kong kapatid ng makita nila ang aking sorpresang pasalubong. si ITAY. na hanggang sa makarating kami sa bahay, hindi nya binibitawan ang plastic bag laman ang 26 years old Nike rubbershoes kahit ito ay gulanit na at hindi na pwedeng mapakinabangan.

Makalipas ang may 6 na buwan, may ipinagbago na sa kundisyon ni Itay. Nakikilala na nya kami, at hindi Alzheimers disease ang kanyang naging sakit. Nag clog ang nerves sa kanyang utak upang magpabalik balik sa kanyang alaala ang nakaraan at makalimutan ang ibang detalye sa kanyang buhay. Sa ngayon ay masaya na kaming pamilya, sa bahay at lupa naming sarili. Sa Cavite, dito kami magsisimula ng panibagong bukas kapiling si Itay.
Kapiling ang 26 years old Nike Rubbershoes na ngayon ay nasa loob ng glass shield at naka display sa aming malaking sala.

+ +

Essay kay Papa

First day of school. 

Bagong eskwelahan, bagong mga kaklase, bagong mga guro. Lahat sa aking paningin ay bago.

Pati nga mga gamit ko bago lahat, pwera lang yung sapatos ko, binili ito ni lola nung marso, para gamitin sa graduation ko.

Sabi ni Teacher, father's day daw this month. Di ko narinig ng ayos yung exact date, kase naman yung pencil case ng katabi ko, nalaglag sa sahig. Eskandalosa masyado ang ingay. Di bale, barbie naman ang brand.

We need to write an essay about our father daw. Dahil karamihan sa section namin ay OFW ang mga magulang, napansin ko na kanya-kanya sila ng bidahan.

Natameme ako.

Paano ko ba isusulat ang tungkol kay papa, eh 4 years old pa lang ako, naghiwalay na sila ni mama.

May bago na syang pamilya, ayun nga at may kapatid na ako sa kabila. ay, mali, kapatid daw sa labas. whatever, basta ka apelyido ko sya at anak sya ni papa. kahit di ko pa sya nakikilala.

Kung isusulat ko naman ito, hindi kaya lumabas naman na masyado syang masama. Newbie pa naman ako sa school na ito, ano na lang sasabihin ng magiging future kaibigans ko.

Eh kung iku kwento ko naman ang naging happennings namin nung magbakasyon sya dito last summer, mas lalong boring. Alangan namang isulat ko na umatend sya sa graduation ko, dahil papa ko sya, sabi nina teacher sya na daw ang magsabit ng medal ko, grabeng iyak nya ha. Nakuhanan pa talaga sa picture. Para may souvenir, sabi ko sa potograper, 2 kopya na gawin. sabay hingi ko kay papa ng 100 pesos, alangan naman ako magbayad nun. Inabutan pa namin ng bulaklak ang aming magulang, 30 pesos daw sabi ni teacher, hiningi ko rin sa kanya yun. Aatend atend sya ng graduation ko eh hindi naman sya dapat ang kasama ko dun. Daming nag comment sa pictures namin dalawa, nakapag pa graduate na daw sya ng elementarya, haler ! si Mama kaya nagbayad ng tuition fee ko, ba't sya ang pinasalamatan ng mga kaibigan nya. 2 picture at 1 rose nga lang pinuhunan nya, samantalang si mama almost 7 years na tuition fee ko lahat sya ang umariba. Unfair talaga kaso, asan nga ba si mama, andun sa abroad, OFW din daw kase sya. 

Di ko pwedeng ilagay na kwento ito, lalabas namang wala na ngang kwenta, kuripot pa si papa. Nakakahiya di ba.

Ang hirap palang mag isip ng essay, akala ko ba easy lang ito. 

Nakita ko ang mga kaklase ko, hala ang hahaba na ng paragraph nila, samantalang ako, eto hanggang ngayon nag iisip pa. Nakaka stress pala maging estudyante tapos may ipapagawa na ganito. Bakit kase hindi pa sa July na lang nag openning ang klase, para tapos na ang father's day. kase naman eh...kasalanan ito ni Presidente. Palibhasa tatay nya eh patay na nga, naging bayani pa.

Kinulbit ako ng kaklase ko, ano daw spelling ng Pilantropist kase ganun daw daddy nya, ano ba naman ito. Yun ngang meaning ng OFW di ko alam kung ano, spelling pa ng pilantropist malaman ko?!

Ano nga bang klase ng OFW si papa ko? Kase simula ng mag abroad sya noong 2007, eh 3 beses nya pa lang kami napadalhan ng pasalubong. Hindi ko nga alam kung ano yung binabanggit nila mama na remitans daw, kase wala daw binibigay na ganun si papa. Nung umuwi naman sya last April, 1 relo at 3 t-shirt na Dubai lang ang binigay nya. Actually, di na nga kasya kay kuya yung short na dala nya. Mali kase ang sukat, mukhang para ata yun sa bagong anak nya, tapos ibinigay na lang kay kuya.

Kung ang isusulat ko naman ay ang masasayang panahon na si papa ay kasama ko, baka akalain ni teacher nagsisinungaling ako. Kase sa totoo lang, huling karga nya sa akin eh noong ako ay nasa grade two. That was 5 years ago. Tuwang tuwa ako nun kase pumunta sya sa event ng school namin. Kinarga nya ako at sa tagal ng panahon na na miss ko sya, feel na feel ko ang ligaya. Lam mo yung pakiramdam na secured ka, na walang sinuman ang pwedeng mang asar sa 'yo at sabihin na "wala ka na ngang ina, wala ka pang ama" kase naman parehong nasa abroad sila. Yun nga lang, magkahiwalay. As in hiwalay na kase sila, may kanya kanya ng buhay. At si papa nga, may iba na rin binubuhay. That was my last memory na masaya kami ni papa. Sayang nga lang at kinailangan na nyang umalis noon. Hindi na nga nya ako hinatid sa bahay nila lola. Malayo pa daw kase ang byahe nya.

After that, nagpaalam na sya sa amin ni kuya. A abroad na rin daw sya. Akala ko nga susundan nya si mama, akala ko lang pala. Ibang babae pala sinundan nya at ayun nga, ngayon eh mag asawa na sila. Nagka anak na nga eh, yun nga lang hindi pa ako ready na makilala sya.

Hindi siguro nagpahula dati sila mama, dapat bago sila naging mag asawa nagpa punsoy muna.

Para atleast alam nila na magkakahiwalay pala sila. Eh di sana iba na lang inasawa nilang pareho, at para kami naman ni kuya hindi nalulungkot ng ganito di ba. At higit sa lahat, hindi sana ako mahihirapan mag isip ng isusulat about sa aking ama ngayon dito sa klase ko.

Kasalanan ito ni aling Ising, dapat nagpalabas sya ng commercial sa tv na nanghuhula sya, para nakapunta muna sila papa sa kanya bago nagpakasal di ba.

Anong oras na, wala pa akong nagagawang essay aba ! 

Kung pwede lang na ilagay ko dito na sana, wala ako sa mundo kung wala akong papa na nagmahal sa amin noon ni kuya, kahit na iniwan nya kami at sumama sya sa iba, hindi nya parin nakakalimutan na tumawag sa amin kahit paminsan-minsan. Hindi nya parin nakakalimutan ang mga paborito namin, at higit sa lahat, bago ibaba ang telepono, palagi nya parin sinasambit na Mahal na mahal nya kami ni kuya at wag daw namin kakalimutan na anuman ang mangyari, mayroon pa kaming papa na palaging nag iisip sa aming dalawa kahit nasa malayo sya. Na magkakalayo man daw kami bilang pamilya, walang araw daw na hindi nya kami naiisip ni kuya. Sa katunayan pa nga daw, nasa celpon nya ang mga pictures namin na mag-aama, simula noong bata kami hanggang ngayon nga na ako ay naging high school na. Lagi pa nga nyang sinasabi na kahit wala sya sa tabi namin ni kuya, wag daw namin iisipin na kami ay nakakalimutan nya kase dugo nya daw ang nananalaytay sa katawan namin dalawa. Na kung sakali man daw at mawalan na sya ng hininga, manatili daw sana sa puso namin na minsan sa buhay namin, sya ay naging isang mabuting papa. Kung pwede lang na ito ang isulat ko, sana eh di kanina pa ako nag pasa ng papel kase konti lang naman ang maisusulat ko tungkol sa kanya.

Sa loob kase ng 12 years na ako ay naging isang bata, iisa lang ang nagparamdam sa akin na ako ang prinsesa sa buhay nya, at yun eh si Papa. Kahit magkahiwalay kami at may iba na syang pamilya, mahal ko pa rin sya bilang ama, kase, wala naman ako ngayon sa La Salle Lipa kung walang isang papa na naglagay ng buhay sa sinapupunan ni mama at makalipas nga ang siyam na buwan, inilabas ang isang... AKO.

Sana pala nag text na lang ako kay lola, malamang kanina pa yun nakapag send ng isusulat ko dito sa essay para kay Papa....hay, yari ngayon ang first day ko sa eskwela, walang naisulat kaya eto..nganga !

***

susulat ako sa senado, ilipat ang openning ng klase tuwing Hulyo !