bokasyon, hindi propesyon

I'm working in retail. at talagang hindi madali ang trabaho. araw-araw nakatayo ng 8-12 hours, buenas na kapag nakaupo ng 1 oras. palaging nag-iisip, ano ang gagawin na promotion, panu makaka hit ng quota, panu makaka survive ang shop na hawak ko, panu mag gu grow at marami pang paano. there come a time na muntik na akong mag resign. i applied for a new job, nakapag submit na ako ng G50, malaki ng 3x ang salary sa current na sinasahod ko. I will be under government agency, on call nga lang kapag kinakailangan lalu na at sa technical support team ang hahawakan ko. i have a sum amount inside my savings account na naka ready para ibalik sa company as what my aggreement says na kailangan bayaran ko ang mga company trip kapag nag resign ako 6 months after the trip, at 2 months salary ko dahil hindi ko na mahihintay ang 2 months notice. i was about to click "send" button para sa resignation letter ko ng biglang mag ring ang aking phone, in the other line was a customer na kasambahay, bumili sya sa akin ng netbook few weeks ago. tinatanong nya panu gamitin ang singtel mobile broadband na nahiram nya sa amo nya using her netbook. after i finished talking to her, napa isip ako...anong klase nga ba ng trabaho meron ako within my 5 years dito sa singapore. eto bang mga tumatawag sa akin at humihingi ng tulong eh masasagot ko pa kapag nag iba na ako ng linya ng trabaho? last na naging tanong ko sa aking sarili, NAGING MASAYA ba ako sa trabaho ko at nakatagal ako ng may 5 years na halos paulit ulit lang na routine at katakut takot na stress ang binibigay sa buhay ko. after asking that to myself, i click "CANCEL" sa ise send ko sana na email. hindi ko pala kayang talikuran ang mga customers na naging bahagi ng buhay ko. sometimes, it's not the amount of pay you are recieving, it's the HAPPINESS that you are experiencing. being in a customer service is NOT a profession, it's a VOCATION. *** kung di ka na masaya sa trabaho mo, you can leave, go on. _________________

bokasyon, hindi propesyon

I'm working in retail. at talagang hindi madali ang trabaho. araw-araw nakatayo ng 8-12 hours, buenas na kapag nakaupo ng 1 oras. palaging nag-iisip, ano ang gagawin na promotion, panu makaka hit ng quota, panu makaka survive ang shop na hawak ko, panu mag gu grow at marami pang paano. there come a time na muntik na akong mag resign. i applied for a new job, nakapag submit na ako ng G50, malaki ng 3x ang salary sa current na sinasahod ko. I will be under government agency, on call nga lang kapag kinakailangan lalu na at sa technical support team ang hahawakan ko. i have a sum amount inside my savings account na naka ready para ibalik sa company as what my aggreement says na kailangan bayaran ko ang mga company trip kapag nag resign ako 6 months after the trip, at 2 months salary ko dahil hindi ko na mahihintay ang 2 months notice. i was about to click "send" button para sa resignation letter ko ng biglang mag ring ang aking phone, in the other line was a customer na kasambahay, bumili sya sa akin ng netbook few weeks ago. tinatanong nya panu gamitin ang singtel mobile broadband na nahiram nya sa amo nya using her netbook. after i finished talking to her, napa isip ako...anong klase nga ba ng trabaho meron ako within my 5 years dito sa singapore. eto bang mga tumatawag sa akin at humihingi ng tulong eh masasagot ko pa kapag nag iba na ako ng linya ng trabaho? last na naging tanong ko sa aking sarili, NAGING MASAYA ba ako sa trabaho ko at nakatagal ako ng may 5 years na halos paulit ulit lang na routine at katakut takot na stress ang binibigay sa buhay ko. after asking that to myself, i click "CANCEL" sa ise send ko sana na email. hindi ko pala kayang talikuran ang mga customers na naging bahagi ng buhay ko. sometimes, it's not the amount of pay you are recieving, it's the HAPPINESS that you are experiencing. being in a customer service is NOT a profession, it's a VOCATION. *** kung di ka na masaya sa trabaho mo, you can leave, go on. _________________

napunit na pangarap

Hindi ko napansin, malamig na pala ang kape na nasa aking harapan



Time check : 12:45am

ah, maaga pa. hindi pa nagbubukas ang pintuan para makapag pre-boarding ang mga pasahero na bibyahe pauwi ng Pinas.

4 years....parang kailan lang, jobhunter ako sa Singapore.

Halos magmakaawa ako noon sa mga agency, mahanapan lang ako ng trabaho.

Sabi ko, kahit mababa lang ang sweldo basta ang mahalaga magka trabaho ako.

Araw-araw nagsisimba, nananalangin na sana may tawag ng magmula sa mga inaplayan ko na kumpanya.

Mabait talaga si Lord, halos ilang linggo lamang ay natanggap ako sa trabaho.

Sa isang sikat na Hotel.

Hindi ganoon kalaki ang sweldo, pero ayos na para mabuhay ako ng maayos.

Mabilis lumipas ang mga araw, naging buwan hanggang sa naging taon.

Nagkaroon ako ng napakaraming mga kaibigan.

Mga kaibigan na naging kasama ko upang wag malungkot at mangulila sa pamilya na aking naiwan.



2009, nakilala ko si Joan.

Isa syang telemarketer ng isang kilalang Credit Card company.

Dahil S-PASS holder ako at medyo maganda ang nakalagay na Title ng aking posisyon, hinimok nya akong mag apply ng creditcard.

Kaya daw ng kumpanya nila na maipa approve ang application ko at makakatulong din yun sa aking pang araw-araw na gastusin.



Nagpahimok naman ako.



Mula sa $1200, pinalabas nyang $2500 ang aking sinusweldo.

Makalipas ang ilang araw, may natanggap akong makapal na sobre. Laman nito ang card at ilang papeles mula sa kilalang banko.

Natuwa ako, hindi ko alam ano ang gagawin ko sa card na aking hawak.

Napakalaki ng $8,000 na credit limit na binigay sa akin.



Unang kaskas, bumili ako ng laptop.

Pakiramdam ko habang pumipirma ako, isa akong mayaman.

Nakangiti lahat ng sales staff sa akin, welcome na welcome.

Masyado akong natuwa, kaya't sumunod kong binili ay relo, sapatos, ilang pirasong damit.

Kinagabihan, inimbitahan ko ang aking ilang kaibigan na mag hapunan.

Nilibre ko sila. May pambayad ako, may $8000 credit limit ang aking creditcard.



Nagkita muli kami ni Joan, sabi nya pwede na rin daw akong mag apply sa ibang creditcard company.

At hindi nga ako nag dalawang isip, dahil may laptop na ako, nakapag online ako at malaya kong napuntahan ang mga website ng iba't ibang creditcard company.

Apply dito, apply doon.

Wari'y nalunod ako sa kasiyahan ng maraming hawak na gadgets.

Yung maraming damit sa closet, maraming sapatos.



Dumami lalo ang aking mga naging kaibigan.

Nakapunta lahat dito ng mga kapatid ko, maging si Inay naisama rin.

Nagkaroon ng dating ang pangalan ko, naging bukambibig ng mga kaibigan ko.

Minsan nga nagpapa utang pa ako mula sa mga cash advances ng mga creditcards.

Nagpa package ako ng 3 jumbo box sa LBC, hari ng padala ang tawag sa akin ng mga kamag anak ko. Isa-isa nilagyan ko ng mga pangalan ang bawat pasalubong na nasa kahon.



Nakapasyal ako sa mga bansa sa paligid ng Singapore,

nakapag bakasyon ako sa mga lugar na dati-rati'y sa litrato ko lamang nakikita.

Lahat iyon ay UTANG.



UTANG na kailangan ko palang bayaran.



2010. lumipat ako ng inuupahang tirahan.

Hindi ko na kayang magbayad ng 1 kwarto.

Malaki na ang utang ko at kabi-kabila na ang tawag sa akin ng mga banko, naniningil. Ang iba nagbabanta na iba bangkarote daw nila ako.

Nakakasakit ng ulo, nakakawala ng focus.



Hanggang sa nag bukas ang pintuan ng Resorts World Sentosa

Unang tapak ko sa Casino, nanalo agad ako mula sa aking puhunan na $100, lumago ito at naging $5200.

Natuwa ako, na sa sobrang kagalakan, nakalimutan ko ang aking mga problema.

Nabayaran ko unti-unti ang ilang creditcards ko.



Pero hindi parin ito sapat sa laki ng mga naging utang ko, kaya't nagpabalik balik ako sa RWS.



Nang mabuksan ang Marina Bay Sands, mas lalo ako ginanahan. Malapit kase ito sa aking trabaho. Pagkakalabas ko, dito na ako dumederecho.

Minsan pinapalad, pero kung kukwentahin ko ang naging panalo, mas lamang ang natalo kong pera.

dito ko natutunann ang kasabihang "LIFE IS A GAMBLE"



at sa inaraw-araw kong pagsusugal, nanawa rin ako.

Naubos ang aking mga kaibigan.

Ang mga kasama ko dati sa ligaya, isa-isang hindi ko mahagilap.

Pati sa facebook ini ignore na nila ako. Siguro iniisip nila na uutangan ko sila.

Pati trabaho ko naging apektado na. Hindi na ako makapasok ng ayos, ang ilan sa aking mga kasamahan nautangan ko na rin.



Hindi ito ang buhay na aking pinangarap 4 na taon nakakaraan.

Hindi ganito ang mga plano ko sa aking buhay, ngunit ano ang aking magagawa kundi ang ayusin ito habang may panahon pa.



Alam kong mali ang aking desisyon na pagtakbo sa mga utang.

Ngunit mas mahihirapan lamang ako kung mananatili pa ako dito at lalo lamang mababaon sa hirap, na maaring mag resulta ng hindi maganda.



Mababayaran ko din ang aking mga utang, hindi man sa ngayon malamang kapag naiayos ko na muli ang aking buhay.



at ngayon nga ay heto ako, naghihintay sa eroplano na mag-uuwi sa ating bayan.

Sa Pinas, magsisimula akong muli...tatahiin kong muli ang mga napunit kong pangarap.



*****

this is a true story

character is now in Pinas and planning to return here

to pay his debts after selling a parcel of Land

napunit na pangarap

Hindi ko napansin, malamig na pala ang kape na nasa aking harapan

Time check : 12:45am
ah, maaga pa. hindi pa nagbubukas ang pintuan para makapag pre-boarding ang mga pasahero na bibyahe pauwi ng Pinas.
4 years....parang kailan lang, jobhunter ako sa Singapore.
Halos magmakaawa ako noon sa mga agency, mahanapan lang ako ng trabaho.
Sabi ko, kahit mababa lang ang sweldo basta ang mahalaga magka trabaho ako.
Araw-araw nagsisimba, nananalangin na sana may tawag ng magmula sa mga inaplayan ko na kumpanya.
Mabait talaga si Lord, halos ilang linggo lamang ay natanggap ako sa trabaho.
Sa isang sikat na Hotel.
Hindi ganoon kalaki ang sweldo, pero ayos na para mabuhay ako ng maayos.
Mabilis lumipas ang mga araw, naging buwan hanggang sa naging taon.
Nagkaroon ako ng napakaraming mga kaibigan.
Mga kaibigan na naging kasama ko upang wag malungkot at mangulila sa pamilya na aking naiwan.

2009, nakilala ko si Joan.
Isa syang telemarketer ng isang kilalang Credit Card company.
Dahil S-PASS holder ako at medyo maganda ang nakalagay na Title ng aking posisyon, hinimok nya akong mag apply ng creditcard.
Kaya daw ng kumpanya nila na maipa approve ang application ko at makakatulong din yun sa aking pang araw-araw na gastusin.

Nagpahimok naman ako.

Mula sa $1200, pinalabas nyang $2500 ang aking sinusweldo.
Makalipas ang ilang araw, may natanggap akong makapal na sobre. Laman nito ang card at ilang papeles mula sa kilalang banko.
Natuwa ako, hindi ko alam ano ang gagawin ko sa card na aking hawak.
Napakalaki ng $8,000 na credit limit na binigay sa akin.

Unang kaskas, bumili ako ng laptop.
Pakiramdam ko habang pumipirma ako, isa akong mayaman.
Nakangiti lahat ng sales staff sa akin, welcome na welcome.
Masyado akong natuwa, kaya't sumunod kong binili ay relo, sapatos, ilang pirasong damit.
Kinagabihan, inimbitahan ko ang aking ilang kaibigan na mag hapunan.
Nilibre ko sila. May pambayad ako, may $8000 credit limit ang aking creditcard.

Nagkita muli kami ni Joan, sabi nya pwede na rin daw akong mag apply sa ibang creditcard company.
At hindi nga ako nag dalawang isip, dahil may laptop na ako, nakapag online ako at malaya kong napuntahan ang mga website ng iba't ibang creditcard company.
Apply dito, apply doon.
Wari'y nalunod ako sa kasiyahan ng maraming hawak na gadgets.
Yung maraming damit sa closet, maraming sapatos.

Dumami lalo ang aking mga naging kaibigan.
Nakapunta lahat dito ng mga kapatid ko, maging si Inay naisama rin.
Nagkaroon ng dating ang pangalan ko, naging bukambibig ng mga kaibigan ko.
Minsan nga nagpapa utang pa ako mula sa mga cash advances ng mga creditcards.
Nagpa package ako ng 3 jumbo box sa LBC, hari ng padala ang tawag sa akin ng mga kamag anak ko. Isa-isa nilagyan ko ng mga pangalan ang bawat pasalubong na nasa kahon.

Nakapasyal ako sa mga bansa sa paligid ng Singapore,
nakapag bakasyon ako sa mga lugar na dati-rati'y sa litrato ko lamang nakikita.
Lahat iyon ay UTANG.

UTANG na kailangan ko palang bayaran.

2010. lumipat ako ng inuupahang tirahan.
Hindi ko na kayang magbayad ng 1 kwarto.
Malaki na ang utang ko at kabi-kabila na ang tawag sa akin ng mga banko, naniningil. Ang iba nagbabanta na iba bangkarote daw nila ako.
Nakakasakit ng ulo, nakakawala ng focus.

Hanggang sa nag bukas ang pintuan ng Resorts World Sentosa
Unang tapak ko sa Casino, nanalo agad ako mula sa aking puhunan na $100, lumago ito at naging $5200.
Natuwa ako, na sa sobrang kagalakan, nakalimutan ko ang aking mga problema.
Nabayaran ko unti-unti ang ilang creditcards ko.

Pero hindi parin ito sapat sa laki ng mga naging utang ko, kaya't nagpabalik balik ako sa RWS.

Nang mabuksan ang Marina Bay Sands, mas lalo ako ginanahan. Malapit kase ito sa aking trabaho. Pagkakalabas ko, dito na ako dumederecho.
Minsan pinapalad, pero kung kukwentahin ko ang naging panalo, mas lamang ang natalo kong pera.
dito ko natutunann ang kasabihang "LIFE IS A GAMBLE"

at sa inaraw-araw kong pagsusugal, nanawa rin ako.
Naubos ang aking mga kaibigan.
Ang mga kasama ko dati sa ligaya, isa-isang hindi ko mahagilap.
Pati sa facebook ini ignore na nila ako. Siguro iniisip nila na uutangan ko sila.
Pati trabaho ko naging apektado na. Hindi na ako makapasok ng ayos, ang ilan sa aking mga kasamahan nautangan ko na rin.

Hindi ito ang buhay na aking pinangarap 4 na taon nakakaraan.
Hindi ganito ang mga plano ko sa aking buhay, ngunit ano ang aking magagawa kundi ang ayusin ito habang may panahon pa.

Alam kong mali ang aking desisyon na pagtakbo sa mga utang.
Ngunit mas mahihirapan lamang ako kung mananatili pa ako dito at lalo lamang mababaon sa hirap, na maaring mag resulta ng hindi maganda.

Mababayaran ko din ang aking mga utang, hindi man sa ngayon malamang kapag naiayos ko na muli ang aking buhay.

at ngayon nga ay heto ako, naghihintay sa eroplano na mag-uuwi sa ating bayan.
Sa Pinas, magsisimula akong muli...tatahiin kong muli ang mga napunit kong pangarap.

*****
this is a true story
character is now in Pinas and planning to return here
to pay his debts after selling a parcel of Land

Piring sa Puso

"this is your captain, welcome to Singapore !" 



ang bilis ng oras, kani-kanina lamang ay nasa Pinas pa ako kasama ang mga tao na malapit sa aking buhay. 

haharapin ko na naman ang reyalidad, trabaho-internet, bahay-internet, trabaho internet...and so on. paulit-ulit na routine, ganyan ang buhay ko. 



Sabay sa pagdapyo ng hangin sa aking mukha ay ang pagbabalik tanaw ko sa nakaraan. 



Nakilala kita noong panahon na ako ay nasa magulong estado. 

Noong una, kakulitan lamang kita, at dahil kailangan ko ang pirma mo sa papeles na hawak ko, nakipag kulitan naman ako. 

Magdamag tayo na nagpalitan ng message sa text, nanakit na nga ang mga kamay ko. 

Sino ba naman ang hindi magti tyaga na makipag text eh ang pogi mo. 

Isa sa mga kahinaan ko. 



Lumipas ang ilang araw, gumimik tayo. 

Gimik na nagpaiba ng galaw sa aking mundo. 



Minahal kita, at alam kong nagkaroon din ng puwang ako sa puso mo. 

Ngunit alam natin pareho na walang patutunguhan ang relasyon na namumuo sa ating pagitan. 

Kailangan kita dahil requirements ko ang pirma mo, 

Kailangan mo ako, dahil achievement mo ang mga impormasyon na dala-dala ko. 

Gamitan, yun ang eksaktong salita para sa klase ng relasyon na meron tayo. 



Tao lang ako na natututong magmahal. 

Nahulog ng husto ang loob ko sa 'yo at hindi ko namalayaan, 

hinahawakan ko na pala ang isang bagay na kailanman ay hindi naman magiging akin. 

Gusto kitang ikulong sa aking mundo, 

isang pagkakamali na ngayon ay natutunan ko. 



Iniwan mo ako... 



Nawala ang tao na nagpabago sa inog ng aking mundo. 



at makalipas ang 5 taon, muli tayong nagtagpo. 



Iba na ako, nagbago na ang damdamin ko sa 'yo. Yan ang sinabi ko sa harapan mo. 

At dahil kailangan ikaw ang makasama ko sa ilang araw na pananatili ko sa Pinas, hindi naiwasang sumilip ng puso ko sa tao na aking kasa-kasama. 

Andun parin ang pagmamahal, andun parin ang salitang UMAASA. 



at para lamang huwag masaktan, tinapik ko ang aking puso upang iwan ang bintana kung saan ka nya nasisilayan. 



Mas maayos na ang ganito, mamahalin kita ng patago na lamang. 

Kesa ihayag ko sa iyo ang damdamin na kailanman ay hindi magkakaroon ng katugunan dahil pareho nating batid na ito ay isang kalokohan. 



Masaya ka sa pamilya mo, malungkot naman ang buhay ko. 

Pero ayos na ako sa ganito, kesa naman tuluyang mawala ang tao na nagturo kung paano paikutin muli ang mundo. 



Para sa isang kaibigan, pasensya na sa aking pagiging hibang, 

Sa susunod natin pagkikita, sisiguruhin kong nakapiring na ang aking puso para hindi na muling makadungaw sa bintana at makaramdam ng 

maling pag-asa. 



****

Piring sa Puso

"this is your captain, welcome to Singapore !" 

ang bilis ng oras, kani-kanina lamang ay nasa Pinas pa ako kasama ang mga tao na malapit sa aking buhay. 
haharapin ko na naman ang reyalidad, trabaho-internet, bahay-internet, trabaho internet...and so on. paulit-ulit na routine, ganyan ang buhay ko. 

Sabay sa pagdapyo ng hangin sa aking mukha ay ang pagbabalik tanaw ko sa nakaraan. 

Nakilala kita noong panahon na ako ay nasa magulong estado. 
Noong una, kakulitan lamang kita, at dahil kailangan ko ang pirma mo sa papeles na hawak ko, nakipag kulitan naman ako. 
Magdamag tayo na nagpalitan ng message sa text, nanakit na nga ang mga kamay ko. 
Sino ba naman ang hindi magti tyaga na makipag text eh ang pogi mo. 
Isa sa mga kahinaan ko. 

Lumipas ang ilang araw, gumimik tayo. 
Gimik na nagpaiba ng galaw sa aking mundo. 

Minahal kita, at alam kong nagkaroon din ng puwang ako sa puso mo. 
Ngunit alam natin pareho na walang patutunguhan ang relasyon na namumuo sa ating pagitan. 
Kailangan kita dahil requirements ko ang pirma mo, 
Kailangan mo ako, dahil achievement mo ang mga impormasyon na dala-dala ko. 
Gamitan, yun ang eksaktong salita para sa klase ng relasyon na meron tayo. 

Tao lang ako na natututong magmahal. 
Nahulog ng husto ang loob ko sa 'yo at hindi ko namalayaan, 
hinahawakan ko na pala ang isang bagay na kailanman ay hindi naman magiging akin. 
Gusto kitang ikulong sa aking mundo, 
isang pagkakamali na ngayon ay natutunan ko. 

Iniwan mo ako... 

Nawala ang tao na nagpabago sa inog ng aking mundo. 

at makalipas ang 5 taon, muli tayong nagtagpo. 

Iba na ako, nagbago na ang damdamin ko sa 'yo. Yan ang sinabi ko sa harapan mo. 
At dahil kailangan ikaw ang makasama ko sa ilang araw na pananatili ko sa Pinas, hindi naiwasang sumilip ng puso ko sa tao na aking kasa-kasama. 
Andun parin ang pagmamahal, andun parin ang salitang UMAASA. 

at para lamang huwag masaktan, tinapik ko ang aking puso upang iwan ang bintana kung saan ka nya nasisilayan. 

Mas maayos na ang ganito, mamahalin kita ng patago na lamang. 
Kesa ihayag ko sa iyo ang damdamin na kailanman ay hindi magkakaroon ng katugunan dahil pareho nating batid na ito ay isang kalokohan. 

Masaya ka sa pamilya mo, malungkot naman ang buhay ko. 
Pero ayos na ako sa ganito, kesa naman tuluyang mawala ang tao na nagturo kung paano paikutin muli ang mundo. 

Para sa isang kaibigan, pasensya na sa aking pagiging hibang, 
Sa susunod natin pagkikita, sisiguruhin kong nakapiring na ang aking puso para hindi na muling makadungaw sa bintana at makaramdam ng 
maling pag-asa. 

****

huling pagkarga

"Yvette, kayo, san ang punta nyo sa sunday?" 

"sa Eternal siguro, dadalawin si lolo..." malamyang sagot ko. 



Friday pa lang naririnig ko na sa mga ka klase ko na pupunta sila ng SM. 

na mamamasyal sila, kakain sa labas at magsisimba kasama ang mga papa at daddy nila, kase father's day daw. 



Ilang Father's day na ba ang lumipas simula ng makasama namin si Papa? 



4 years old pa lang ako nung maghiwalay sila ni mama. 

hindi ko alam ang reason, basta natatandaan ko lang, umuwi kami kina lola. 

Tapos yung bahay namin dati, iniwan namin, si papa hindi na rin nagpakita. 



Ilang linggo lang, si mama naman ang umalis. Nag abroad sya. 

Napahinto kami ni kuya sa pag-aaral. Aantayin na lang daw ang bukasan ng klase, 

kase hindi na kami pwedeng pumasok sa school namin, 

masyado ng malayo at may sakit si lolo. 



mahirap mawalan ng magulang, sina lolo at lola lang nakakasama namin. 

kalimitan si kuya umuuwi sa bahay, tumatakas sa school. 

nahihiya daw sya kase sabi ng mga teacher at kaklase nya lumipat daw kami kase naghiwalay ang mga magulang namin. 



minsan nagpunta sa school si papa. may affair kase kami noon sa central. 

ang saya-saya ko, kinarga nya ako gaya ng dati nyang ginagawa noong magkakasama pa kami, ang sarap ng feeling! 

ipinikit ko ilang beses ang aking mga mata, gusto kong namnamin ang ginhawa ng pakiramdam kasama ang aking ama. 

ayokong bumitaw sa kanya, kahit alam kong napapagod na sya dahil medyo malaki na ako. 7 years old na kase at matangkad pa. 

after ng event, 

nagpaalam na rin sya. 



Yun na pala ang huling pagkarga nya sa akin. 



Sunod na dumalaw sya, sinabi nya na a abroad na rin daw sya. 

natuwa ako, sa wakas, susundan nya si mama. 

Pero mali pala ako ng hula, kase sabi nya sa Dubai daw ang punta nya. 



Simula noon, di na namin nakita si papa. 

si mama naman minsan lang kung umuwi, kami lang nina lola ang dumadalaw sa kanya. 



Hanggang sa namatay nga si lolo at kami na lang 3 ang naiwan. 



Minsan tumawag si papa, sabi nya may bago na daw kaming kapatid. 

nag-asawa na pala sya, yung babae na sumira ng aming pamilya ang sya ngayon kasama nya. 

Hindi ako umimik ng sabihin sa akin ni papa ang pangalan ng kapatid daw namin. 

Iniabot ko kay kuya ang celphone, at ini off naman ito ni kuya. 

hindi ko na kailangan pang itanong kung bakit, obvious naman na galit din sya. 



Sino ba ang matutuwa kapag nalaman mo na ang papa na nami miss mo, 

ay may kinakarga na palang ibang bata. na imbes na kami ang kasama nya tuwing linggo para mamasyal, ayun at iba ang inaalagaan nya. 



si papa rin kaya ang nagtitimpla ng gatas nung bagong kapatid namin? 

Kapag nanonood kaya si papa ng tv, hinehele nya rin kaya sya hanggang makatulog gaya ng ginagawa nya dati sa amin? 



may kumirot sa dibdib ko. 

siguro nauuhaw lang ako, kailangan ko lang uminom ng tubig para mawala ito. 

hindi naman ako nagagalit dun sa bata, naiinggit lang ako. 



Kanina lang nag open ako ng facebook, nakita ko ang post ni papa.nagpapasalamat sa mga bumati ng happy father's day sa kanya. 

Picture ng anak nyang bago yung nasa profile pic nya, parang may pumipitik sa dibdib ko. 



nasasaktan ba ako? 

hindi, nauuhaw lang siguro. 

nauuhaw sa pagkalinga ng isang ama, na hayun at may karga ng iba. 



hindi ko na itinuloy mag facebook, nag city ville na lang ako. 

mas ok pang maglaro na lang kesa manood ng mga pictures na hindi naman ako masisiyahan. 



*** 



para sa AMA na nilisan ang kanyang pamilya, 

sana maging masaya ka sa kabila ng kalungkutan namin ni kuya. 

hindi ko kaylanman makakalimutan ang iyong huling pagkarga... SALAMAT sa ALAALA PAPA. 

_________________

huling pagkarga

"Yvette, kayo, san ang punta nyo sa sunday?" 
"sa Eternal siguro, dadalawin si lolo..." malamyang sagot ko. 

Friday pa lang naririnig ko na sa mga ka klase ko na pupunta sila ng SM. 
na mamamasyal sila, kakain sa labas at magsisimba kasama ang mga papa at daddy nila, kase father's day daw. 

Ilang Father's day na ba ang lumipas simula ng makasama namin si Papa? 

4 years old pa lang ako nung maghiwalay sila ni mama. 
hindi ko alam ang reason, basta natatandaan ko lang, umuwi kami kina lola. 
Tapos yung bahay namin dati, iniwan namin, si papa hindi na rin nagpakita. 

Ilang linggo lang, si mama naman ang umalis. Nag abroad sya. 
Napahinto kami ni kuya sa pag-aaral. Aantayin na lang daw ang bukasan ng klase, 
kase hindi na kami pwedeng pumasok sa school namin, 
masyado ng malayo at may sakit si lolo. 

mahirap mawalan ng magulang, sina lolo at lola lang nakakasama namin. 
kalimitan si kuya umuuwi sa bahay, tumatakas sa school. 
nahihiya daw sya kase sabi ng mga teacher at kaklase nya lumipat daw kami kase naghiwalay ang mga magulang namin. 

minsan nagpunta sa school si papa. may affair kase kami noon sa central. 
ang saya-saya ko, kinarga nya ako gaya ng dati nyang ginagawa noong magkakasama pa kami, ang sarap ng feeling! 
ipinikit ko ilang beses ang aking mga mata, gusto kong namnamin ang ginhawa ng pakiramdam kasama ang aking ama. 
ayokong bumitaw sa kanya, kahit alam kong napapagod na sya dahil medyo malaki na ako. 7 years old na kase at matangkad pa. 
after ng event, 
nagpaalam na rin sya. 

Yun na pala ang huling pagkarga nya sa akin. 

Sunod na dumalaw sya, sinabi nya na a abroad na rin daw sya. 
natuwa ako, sa wakas, susundan nya si mama. 
Pero mali pala ako ng hula, kase sabi nya sa Dubai daw ang punta nya. 

Simula noon, di na namin nakita si papa. 
si mama naman minsan lang kung umuwi, kami lang nina lola ang dumadalaw sa kanya. 

Hanggang sa namatay nga si lolo at kami na lang 3 ang naiwan. 

Minsan tumawag si papa, sabi nya may bago na daw kaming kapatid. 
nag-asawa na pala sya, yung babae na sumira ng aming pamilya ang sya ngayon kasama nya. 
Hindi ako umimik ng sabihin sa akin ni papa ang pangalan ng kapatid daw namin. 
Iniabot ko kay kuya ang celphone, at ini off naman ito ni kuya. 
hindi ko na kailangan pang itanong kung bakit, obvious naman na galit din sya. 

Sino ba ang matutuwa kapag nalaman mo na ang papa na nami miss mo, 
ay may kinakarga na palang ibang bata. na imbes na kami ang kasama nya tuwing linggo para mamasyal, ayun at iba ang inaalagaan nya. 

si papa rin kaya ang nagtitimpla ng gatas nung bagong kapatid namin? 
Kapag nanonood kaya si papa ng tv, hinehele nya rin kaya sya hanggang makatulog gaya ng ginagawa nya dati sa amin? 

may kumirot sa dibdib ko. 
siguro nauuhaw lang ako, kailangan ko lang uminom ng tubig para mawala ito. 
hindi naman ako nagagalit dun sa bata, naiinggit lang ako. 

Kanina lang nag open ako ng facebook, nakita ko ang post ni papa.nagpapasalamat sa mga bumati ng happy father's day sa kanya. 
Picture ng anak nyang bago yung nasa profile pic nya, parang may pumipitik sa dibdib ko. 

nasasaktan ba ako? 
hindi, nauuhaw lang siguro. 
nauuhaw sa pagkalinga ng isang ama, na hayun at may karga ng iba. 

hindi ko na itinuloy mag facebook, nag city ville na lang ako. 
mas ok pang maglaro na lang kesa manood ng mga pictures na hindi naman ako masisiyahan. 

*** 

para sa AMA na nilisan ang kanyang pamilya, 
sana maging masaya ka sa kabila ng kalungkutan namin ni kuya. 
hindi ko kaylanman makakalimutan ang iyong huling pagkarga... SALAMAT sa ALAALA PAPA. 
_________________