Dec 21, 2008

Kanlungan

Alam ko nagtatampo KA na,
nung dumating ako dito sa singapore sabi ko sa 'yo bigyan mo lang ako ng pagkakataon, lahat ng pagsisilbi gagawin ko sa 'yo.
Na hindi ako makakalimot, na hindi parin ako sasablay ng pagdalaw sa 'yo.

Tinupad mo naman lahat ng gusto ko, labi labis pa nga.
Nung una, nakakatupad pa ako sa promise ko,
pero sabi mo nga, ok lang wag ko araw-arawin kase kita mo naman ang hectic ng sched ko, pwede na kahit isang beses isang linggo.

Gaya ng kasabihan, promises are made to be broken, antagal natin hindi nagkita. Tagal din natin di nagkausap, hindi man lang kita nakumusta. Nu na ba update sa 'yo, alam ko kase ayos ka lang. takbuhan ka parin ng marami.
Nasilaw ako sa naabot ko, hindi na kita masyadong napansin.

Minsan kinausap kita, sabi mo ok lang kahit hindi kita dalawin dun sa bahay mo sa novena, madami ka pa naman ibang bahay. Kung saan ako malapit dun kita puntahan. Sabi mo pa it will only take 10-15mins para kausapin ko kahit ang mama mo. Parang mas mahaba pa nga ang byahe papasok ng trabaho.Mas mahaba pa ang tawag na nagagawa ko sa mga friends ko, kesa pagtawag sa mama mo.

Last year nagkasakit ako, akala ko normal lang, na gagaling agad ako. Kinatok kita,sabi mo kakayanin ko, na gagabayan mo ako. At tinupad mo naman, pero dahil uhaw ako sa tagumpay sumabak na ulit ako sa trabaho.Sabi mo hinay-hinay lang, ang pera madaling kitain pero ang kalusugan ang syang aking pupuhunanin. Eh matigas ang ulo ko, ayun bagsak na naman ako.

Akala ko hindi na ako makaka recover,lapit ulit ako sa 'yo,sabi mo matigas ang ulo ko. Pero sabay sa sinabi mong iyon, inabot mo ang palad mo, sabi mo sasamahan mo ako hanggang sa maka recover ulit ako. At muli, tinupad mo.
Sabay natin hinarap ang lahat hanggang makabalik ako sa dati kong sigla.

Ngunit sabi ko nga, tao lang ako. Laging nakakalimot. Naaaliw at nadadala sa agos ng aking kapaligiran. Muli na naman kitang nakalimutan. Naalala kita pero hindi naman ako gumagawa ng paraan para magkita tayo. Ang mama mo naman minsan ko lang matawagan, kalimitan fast call pa.

At ngayon nga, Nung sinabi sa akin ng doctor na wala pang lunas sa ngayon ang sakit ko, na pinag aaralan pa lang nila ito. Hindi ko alam kung kakatok ba akong muli sa pintuan mo. Nahihiya na ako, pero wala naman akong ibang tatakbuhan kundi ang tabi mo,kundi sa kanlungan mo.

Nagpasya ako, wala akong ibang tatakbuhan kundi ang kanlungan mo,muli akong kumatok sa yo,kagabi nga lang, kausap kita. Hindi ko akalain na ganun magiging sagot mo
"Papunta ka pa lang, sinalubong na kita. Nakita kong nahihirapan ka, kaya't kinarga na kita"

Gaya ng dati, alam kong hindi MO ako pababayaan, ramdam ko, andito ka lang at kasama kita. Maraming salamat Panginoon.

Dec 11, 2008

sa aking kapwa OFW

May hihigit pa nga ba sa pagmamahal ng isang ina?
Ayokong mahiwalay sa mga anak ko, lahat tinitiis ko, nanditong magkasakit ako. Mura-murahin ng boss ko, kahit sumala sa oras ang pagkain ko, na kalimitan pa nga'y hindi na ako nakakakain, basta ang mahalaga, pagdating ng katapusan may maipadala ako sa mga anak ko.

Ilang taon na nga ba ako dito sa Singapore? 11, 12...hindi, halos 14 na pala.
Panahon ni Flor Contemplacion nung una kong marinig ang bansang Singapura. Akala ko noong una nasa states ito, or nasa parte ng arabia. Yun pala dito rin lamang sa Asya. Walang pera sina itay at inay, kinamulatan ko sa aming lugar na ang babae tama na ang makatapos ng high school, swerte mo na kung makapag kolehiyo ka. malamang nangatulong ka sa mga kamag-anak mo sa maynila kaya nakapag aral ka.

Sa edad na 24, may 2 na akong anak, at sa awa ng Diyos hiwalay na sa aking asawa. Ewan ko kung bakit nga ba ang buhay ay ganun, sa kagustuhan kong maging maayos ang aking pamilya, lalo lamang itong naging magulo. Mas minabuti ko pang humiwalay sa asawa ko kesa maging bulag, pipi at bingi sa kanyang kalokohan. Tama ang sabi ng mga pilosopo sa tanjong pagar, kaya daw ang ulo inilagay sa mas mataas sa puso, para makapag isip ka. Wag padadala sa emosyon, hindi nga naman maipapakain sa mga anak ko ang emosyon.

undergraduate ako, wala naman akong alam na ibang trabaho kundi gawaing bahay, pero madiskarte ako. Nag apply ako bilang turista sa malaysia, puro peke ang suot kong alahas magmukha lang akong Donya, nakalusot ako ng malaysia. makatapos ang 1 linggo, lumiban na ako ng singapura. Asensado ang bansang ito, kabi-kabila ang tanggapan ng trabaho. Napapasok ako bilang tindera ng mga souvenir sa chinatown,sa sweldong $450 kinagat ko na ito. Kung uuwi ako sa Pinas hindi ko kikitain ang Pp12,000 sa pagbabantay lamang ng paninda.

Masunurin ako sa aking amo, ok lang kahit mura-murahin ako, nag mukha akong clown sa harapan ng mga customer, pag mainit ang ulo ng amo ko pinasasaya ko ito. Naroong kantahan ko sya kahit sintunado, kapag maganda naman ang benta inaaribahan ko sya ng jokes, pampagana lalo kumbaga. Hanggang maka 1 taon ako sa kanya, sabi ng aking Madam, "why you never get lonely, everyday smiling, not worry" sabay tatawanan ko na lang sya, pagtalikod ko sa kanya saka lalabas ang mga luha sa aking mga mata.

Mahal na mahal ko ang mga anak ko, iniwan ko sila sa aking mga magulang na matatanda na pareho. Halos 5 taon bago kami nagkita kita, iilang araw lang inilagi nila dito noon, hindi ako makauwi sa pinas dahil wala rin naman ako mapapala. dito may trabaho ako, doon utang lang mapapala ko. Nagdalaga at nagbinata ang mga anak ko na hindi ko nasubaybayan.

At eto nga, lola na ako ngayon. Parehong nasira ang buhay nila dahil sa walang gumabay na magulang, sisisihin ko ba ang sarili ko?
sisisihin ko ba ang magulang ko?
sisisihin ko ba ang dating asawa ko?
wala akong dapat sisihin...ito ang itinanim ko sa isip ko. Ginawa ko ang lahat para mabuhay sila ng maayos, kung ano sila ngayon, iyon ay dahil sa ginusto nila. wag nilang sasabihin na walang gumabay sa kanila, swerte pa nga sila kung tutuusin dahil walang paltos buwanan may sustento sila. Pero sapat na nga ba ang pera para sa mahal natin na naiwan?

Tumatanda na ako, nakakaramdam na ako ng kakaiba sa aking kalusugan. Malaki-laki na rin ang CPF ko, sa awa na rin ng Diyos, si Madam ay ginawa akong manager at napalago namin ang kanyang negosyo. Ang dating $450 na sahod ko, tumataginting na $3200 na ngayon. 6 na ang pwesto namin sa malalaking mall dito sa singapore. Dati nakikisiksik lamang ako sa kwarto ng katulong ni Madam, ngayon may sariling kwarto na akong inuupahan. Sinusustentuhan ko parin ang mga anak at apo ko, pero lagi kong itinatanong sa sarili ko, MASAYA ba ako?

Hindi, hindi at hindi lagi ang isinasagot ko. Mas gusto kong balikan ang 14 na taon kong nakaraan. kapiling ng aking 2 anak, kapiling ng aking mga magulang. Kung may gusto man akong baguhin sa buhay ko, iyon ay ang panahon kung saan pwede kong makuha ang 2 anak ko na hindi ko ginawa dahil nasilaw ako sa karangyaan na ibinibigay ng bansang ito. Akala ko hindi ako tatanda, na walang magiging epekto sa mga naiwan ko ang panahon na matagal kaming magkakawalay walay.

Kaya lagi kong ipinapayo sa mga katulad kong OFW, kung may mahal kayong naiwan sa Pinas, gumawa kayo ng paraan para magkasama-sama kayo. wag mabulag sa kaginhawaang dala ng bansang ito. Mas masaya ang buhay kung kayo ang sama-sama. Wag nyo akong gayahin, eto, nabubuhay na mag-isa.


Sincerely,
Tiya Delia

Dec 5, 2008

Pilat sa palad

"I'm coming home for christmas....." ayos yung kanta sa radyo, parang patama sa akin. 3 taon din akong hindi nakakaranas mag pasko sa bahay.

Naalala ko pa noon si dennis, dec 15 pa lang, panay na ang handa nya ng kanyang gamit pabalik sa quezon kung saan doon ang probinsya nila. at pagkakatapos ng pasko,
sandamakmak na pasalubong ang uwi nito sa amin.

ahhh...ilang pasko na nga ba ang nakalipas? hinding hindi ko malilimutan ang lahat. kung bakit narito ako ngayon sa bus byaheng quezon.

"buti naman at maaga kang nakarating, ang akala namin ay gagabihin ka" si nana sela iyon, habang sinasalubong ako.

"kumusta naman po si...inay?" tanong ko

"ang iyong INANG ba kamo? naku, hayun at palala parin ng palala ang kondisyon, laging tawag ay ang kanyang bunso, kailan daw ba uuwi. malabo na rin ang mga paningin. mas mabuti pa siguro ay
panhikin mo na at ng magkita na kayo"

sa pag hakbang ko sa mga baitang ng hagdanan, para bang nanariwa sa akin ang lahat. dala ng isang pangako, kailangan kong tuparin ito.

"Inang, narito na po ako." sabay abot ko sa kanyang palad upang magmano

Mahina na ang kanyang katawan, animo'y parang nauupos na kandila.

"salamat dumating ka na anak, akala ko'y tuluyan ka ng nakalimot."

"andito na po ako, aalagaan ko na kayo." sabay sa pagkapit nya sa aking mga kamay, ay syang pag ihip ng malamig na hangin.

"inang, hindi ba kayo giniginaw?" tanong ko sa kanya

ngunit imbes na sumagot sya sa aking tanong,paulit-ulit nyang hinahaplos ang aking mga palad.

"inang, na miss nyo talaga akong masyado ano, hayaan nyo, simula ngayon lalagi na ako sa tabi nyo"

"salamat anak...salamat"

Lumipas ang mga araw, laging kaagapay ako ni Inang sa kanyang tabi. hindi ko sya iniiwan basta basta, anuman ang kanyang kailanganin, ako na muna ang nag aasikaso.
Mabait si nana sela, sya palagi ang aming kasama ni inang sa bahay, palibhasa ay magkapatid silang dalawa kaya't hanggang sa tumanda'y sila ay magkasama.

"Hindi ka na ba babalik sa iyong serbisyo?" untag ni nana sela sa akin, isang gabing kami'y naghahapunan

"naka leave po ako, medyo masakit parin po kase ang sugat sa aking mga paa.lalo na at halos kailan lamang ito nasemento."

"salamat na lamang at nakaligtas ka, ganyan sadya ang mga sundalo, ang buhay ay iniaalay sa bayan" halos pabulong na wika nya

"oho, inaalay hindi lamang sa bayan, maging sa kaibigan..."

"teka, natawag yata ang iyong inang" sabay pihit ni nana sela

Noche Buena iyon, kasalukuyang abala si nana sela para sa aming pagsasalu-saluhan ng ako'y tawagin ni inang.

"halika anak, dito ka sa tabi ko" kahit malabo ang mga mata, pilit nyang inaaninag ang kinaroroonan ng aking mga palad.

"salamat dumating ka, salamat at pinaligaya mo ang isang ina na tulad ko" animo'y paglalambing ni inang.

"inang, kayo ang aking ina at anak nyo ako kaya't anuman ang mangyari ay hindi ako basta mawawala sa inyo"

"alam mo bang walang pinangarap ang iyong ama kundi ang maging isang magaling ka na sundalo?" sabay hugot nya ng isang malalim na buntong hininga.

"kung alam lamang nya ngayon ang katayuan mo, marahil isa siya sa pinaka masayang tao sa mundo. magagalak siya sa narating mo."

kasabay sa pagpisil nya sa aking palad ay inabot nya ang aking mukha. kinapkap ito, mula sa noo, sa anyo ng buhok ko, maging ang aking mga mata, ilong at baba.

"parang kailan lamang ay kandong-kandong ko pa si dennis, ang aking bunso"

"Inang?!" putol ko sa kanyang sinasabi.

"ssshhh....wag ka ng magbalatkayo, alam kong pumanaw na ang aking anak. malabo man ang aking mata at pandinig, ngunit ang tibok ng aking puso ay napakalakas parin.
Alam ko na noon pa mang una kang dumating na hindi ikaw si dennis, wala ang pilat sa iyong palad,hindi mo rin kayang gayahin ang gawi ni dennis, ngunit gayunpaman ay nagpapasalamat ako, dahil pinaligaya mo ang
isang ina na tulad ko. Anuman ang nangyari sa aking anak, alam kong kaloob ito ng Panginoon. Maari mo bang ikwento sa akin kung paano sya nawala?"

Dito ko na sinimulang ikwento ang nangyari, ang kung paano kami na deploy sa mindanao para sa rescue operation.

"Alam naman po natin na tuwing papasko ay umuuwi si dennis dito, dapat ay kasama sya sa babalik ng maynila. pero dahil sa maiiwan pa ako, minabuti nyang magpaiwan na rin at sabay na kaming lumuwas 3 araw bago mag pasko.
Napakabilis ng pangyayari, sinalakay kami ng mga rebelde. Hindi kami lahat nakahanda dahil rescue lang naman ang operasyon namin, kukunin lamang namin ang mga sibilyan at dadalhin sa kabayanan.

May inihagis na granada ang aming kalaban, hindi na po ako makatakbo dahil ligaw na ang mga paa ko. andami na kasing tama ng kaliwa kong paa kaya't hindi ko na kakayanin pang iwasan ang granada.
malapit sa akin si dennis ng oras na iyon, kaya't imbes na iwan nya ako, kinubabawan nya ang aking katawan, kaya't pagsabog ng granada, isa sya sa tinamaan. may malay pa sya ng may ilang sandali, at
ipinagbilin nya nga sa akin na anuman ang mangyari,uwian ko kayo dito. isa iyong pangako na kailanman ay hindi ko maaring bitawan."


"Isang tunay na bayani ang aking anak, sa huling hininga ng kanyang buhay ako parin ang iniisip nya." tumutulo ang luha sa mukha ni inang.
"at hindi ka lamang isang tunay na kaibigan, isa ka rin tunay na kapatid. marahil ay masaya na sa ngayon ang aking anak saan man sya naroroon"

"iniligtas po nya ang buhay ko, kaya't kung anuman po ako ngayon ito ay dahil sa kanya."

"salamat, maraming salamat. maari bang ako'y mamahinga?" inihiga ko sa kanyang kama si inang. may ngiti sa kanyang labi.


Makalipas ang bagong taon, pumanaw si Inang. Gaya ng aking pangako kay Dennis, inihatid ko si inang ng maayos sa huling hantungan. at ngayon nga, papasko na naman, muli kong dadalawin ang quezon. ang mag-inang nagbigay ng bagong buhay sa akin ngayon.

Dec 2, 2008

my resignation letter

it's been 2 months since i left my previous company, and still i miss working with them. let me share to you my resignation letter:

Dear Richard,

I would like to tender my resignation as Assistant Marketing Manager with effect from 1st October 2008, thus by giving 2 week notice, my effective last working day would be 15th of October 2008.

Though I’ve only work here for 2 years and, I’ve learnt a great deal about my work arrangements through your leadership and guidance. As people always said, “a successful career always begins with a good foundation”. The opportunities given to me had help me open up my exposure not only towards self-management but also technically proficient.

As much as I wish to stay in this company, there might be other horizon waiting for me to venture. I always believe that people must explore to the ocean to experience the wave. Only that will enhance my long term aim of having an experienced career path.

I cannot say enough wonderful things about AAAs Com Solution, about all the people I’ve encountered in my year and months of service with the company, and especially about you and all the others on the sales team. Your leadership has taken us all to new levels, and I have appreciated all your personal and professional advice over the years.


I thank you for your appreciation for my effort and my work throughout my term of service. I also hope you will understand from my point of view that making this decision doesn’t come easy.

I wish you nothing but success going forward and will miss working with you and many of my co-workers and customers. My employment with AAAs Com Solution has been an opportunity to both learn and to contribute. I will take many positive memories with me to my new employment.

Lastly, I hope that the company will not have any major disturbance without my presence. I will also make sure my duties are being properly handover to my team.


I do hope there’s a possibility that we may work together again in future. It's my hope that we will stay in touch as I begin this new chapter in my life.



With all my respect and well wishes,

Lovely


*** i still remember kung paano ni reject ang resignation ko, di daw nya ina approve, eh nawalan na talaga ako ng focus sa work ko, panay apply ng leave at mc sa loob ng 2 linggo. sabay sent every 12 midnight ng resignation, ayun after 5 resignations, na approve din.

well, hanggang ngayon kapamilya parin turing ko sa kanila, except those guys na hate ko talaga pag-uugali. lalu na yung mukhang bukbuking baboy na si CMT at manyakers na si DT. Isama na rin ang ever sipsip na si JT. hay naku, buti na lang happy ever na ako dito sa new company na napasukan ko.

Dec 1, 2008

3 lessons i have learned

wanna share these 3 lines i have learned from my experience

1) how fully you lived

2) how deeply you loved and

3) how gracefully u let go of the things not meant for you... time will come... and you'll meet that someone.. who will not only sweep you off your feet.. but that someone who'll love you from head to toe.. and someone who'll not reject any part of you...


when you love someone you also give him the capacity of hurting you

Translate

~♥~`~`~`♥~`~`~`♥~`♥~`♥~`♥~`~`~`♥~`~`~`♥~

Subscribe via email

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner

 
;